**** به نامِ یزدانِ پاک ****
درود و سلام به تمامیِ شما دوستانِ ارجمندی که این نامه رو می خونید. الآن صبحِ آدینست، اگه همین امروز می خونید، آدینه تون خوش و اگر در وقتِ دیگه ای می خونید، اوقات و ایام به کامتون باشه.
خیلی وقت بود که دست به تایپ نشده بودم و حال و حوصله ی نوشتن رو هیچ رقمه نداشتم، هر وقت هم می نوشتم و می فرستادم، چون مدیریتِ محتواشون سخت بود، منتشر نمی شدن!
اما چیزی که باعث شد من دوباره با پر چونگی هام پیدام شِ اینه. اگه دوس دارید بخونید.
ویرایشگرانِ گرامی: شما مختارید که این پست رو هم منتشر نکنید ولی فکر می کنم اثرِ انتشارِ این نوشته حتی رو دو نفر آدمِ مأیوس، به خدا مثبت تر از سانسوره.
به نظرِ خودم که از خیلی داستان های دروغ و تخیلی که هی نشر و بسط داده میشن مؤثر تره.
بازم خودتون می دونید!
من تا جایی که می تونستم خودم از سر و تهِ متنم زدم تا قابلِ انتشار باشه ولی اگه می خواید اینی هم که هست قیچی قیچیش کنید، بازم مختارید.
مهم اصلِ مطلبه.
بریم سراغِ اصلِ ماجرا:
چهارشنبه (27 اردیبهشت 96، ساعتِ 18:15 الی 18:40) در حالی که تو راهِ مراجعه به روانکاو بودم، داشتم جون می دادم تو ماشین و تو راه. منی که سخت از همه ی اعتقادات رو گردونم به پایِ خدا و امام رضا افتادم. داشتم سر رو شونه ی مادرم نفسای آخرم رو می کشیدم. دست و تمام بدنم به جز پاهام قفل شده بود. شلوغی خیابونا یهو بد جور اومد رو مخم. انواع و اقسام جملات مُلتَمِسانه رو به زبون میآوُردَم که از هلاکت نجات پیدا کنم. منی که هیچ وقت التماسِ هیچ کی جُز اونایی که دوسشون داشتم و دوسم نداشتن رو نکردم تو عمرم، بد جور به پایِ خدا افتادم.
به خاطرِ یه ضررِ 14 میلیون و 500 هزار تومانی و چند عاملِ دیگه، سه شنبه ی هفته ی جاری سم خوردم و فرداش یعنی چهارشنبه تأثیرشو گذاشت. خیلی هم بد گذاشت. اولش با حالتِ تهوعِ بسیار سنگین و شدیدی شروع شد. نفسام سریع، بعد دستام خشک شد، شُر شُر عرق می ریختم و اصلاً نمی تونستم حرکتشون بدم. بعد یه سوزِش تو قفسه ی سینه و خشک شدن کلِ بدنم.
هر گونه سر و صدایی برام حکم شکنجه رو داشت. تو خیابونا پر بود از هیاهو های انتخاباتی. این ور چند تا آقا پسر می گفتن بادمجون، بادمجون، بادمجون، یا آخِرِ هفتههههه، روحانی رفته.
اون ور می گفتن: درود بر هاشمی، سلام بر روحانی.
داشتم خفه می شدم. اگه هوا بارونی نمی بود حالم به مراتب بد تر می شد. به هر حال هر چی که بود گذشت. ولی خدا می دونه که 25 دقیقه الی نیم ساعتِ به شدت بحرانی و زجرآور رو گُذَروندَم.
حالم هنوزم بَدِ. اما نه به اون شدت. اگه ازم ناراحتی به دل دارید ازتون می خوام حلال کنید. این سمی که من خوردم آثار بلند مدت داره ظاهراً. از شدت درد و استرس ساعاتِ خوابم رسیده در 24 ساعت به نهایتاً 3 الی 4 ساعت. اگه می دونستم با خوردنِ اون سم تاوان به این سنگینی رو قراره بپردازم، هرگز چنین اشتباهی نمی کردم. اما واسه کسی که تمام دار و ندارِش رو باخته، دست رو هر کی گذاشته جوابِ نه شنیده یا اگرم جواب آره بوده، شرایط طوری رقم خورده که سر انجامِ خوشی نداشته، به خاطرِ ناآگاهی های جامعه شدیداً از تحقیر، تمسخر و ترحم آسی شده بوده، خیلی تحملِ این همه فشار سخته. با تمامیِ این حرف ها اگه مرگ قسمتم شد بالاخره خوشحال میشم. اما مرگ توأم با درد و زجر رو نمی خوام. ترجیح میدم هنگام خواب بمیرم. این جوری لا اقل ذره ذره نمی سوزم تو آتیشِ حماقتی که ازم سر زد.
این اواخر شدیداً به خوردنِ انواعِ قرصِ آرامبخش رو آوُرده بودم، همین الآنِشَم بدونِ آرامبخش خوابم نمیبره.
اِی کاش به جایِ خوردنِ سم زود تر دست به دامنِ خدا و امام رضا شده بودم. پریروز که از یه قدمی مرگ دورم کردن تازه فهمیدم که چه قدر بد بودم که قدر این دو تا رفیق رو ندونستم. خدا و امام رضا از این به بعد صمیمی ترین و بهترین رفقای منن. خصوصاً خودِ خودِ خدا.
این حرفا رو نذارید به حسابِ خرافاتی بودنم نه، زود قضاوتم نکنید، خصوصاً دوستانِ عزیزِ اهلِ سنت.
درسته که همچنان نماز نمی خونم که مثلاً خدا رو عبادت کرده باشم. اما به زبونِ خودم و زبونِ رسمیِ کشوری که بهش متعلقم، خدا و امام رضا رو ستایش می کنم. من با زبونِ فارسی از خدا عمرِ دوباره خواستم و از امام رضا خواهش کردم و خیلی هم زود جوابم رو گرفتم.
جسارت نباشه ولی از نظرِ من مسلمونی به 17 رکعت نمازِ یومیه و 30 روز روزه و در عوض کلِ عمر به ملت بدهکار بودن نیست.
من فقط نظرِ خودم رو گفتم، ببخشید اگه تلخ مزه بود.
وای چِقَد حرف زدم. وقتتون رو نمی گیرم.
ولی این توصیه رو از من داشته باشید: هر وقت کارِتون جایی گیر کرد که واقعاً هنگِ هنگ شُدید، از صمیمِ قلب خدا و امام رضا رو صدا بزنید، حتی اگه اعتقادی به دین و مذهبِ خاصی ندارید یا هر چیزِ دیگه ای…
ولی با بغض و گریه صداشون کنید، همین طوری الکی به دادتون نِمیرِسَن! باید از عمقِ وجودتون مایه بذارید. تصنعی نباشه. این رو خودم به عینه بهش رسیدم.
خودِ من مذهبی بودم یه زمانی، اما یه سِری مسائل باعث شد که به صورتِ کاملاً رایگان به روز رسانی بشه مغذم و یه جورایی ناخودآگاه، offline update شدم و کاملاً دین و عقائدِ مذهبی رو از منوی زِندِگیم حذف کردم. هر چند که بر حسبِ عادَتِ 17 سالم تِلاوَتِ قرآن رو ترک نکردم.
چون به هر حال از 7 سالگی تالی و قاریِ قرآن بودم مثلاً.
ولی بیشتر واسه دلِ خودم و لذتی که از الحان و موسیقیِ قرآنی می برم می خونم.
خدا خودِش بهتر می دونه که تو این همه سال شاید یک انمِ وقتی که واسه قرائتِ قرآن گذاشتم، واسه تفکر در آیات و معانیِ آیات وقت نذاشتم.
حالا به هر حال! اما یا فرایندِ آپدیت درست پیش نرفت، یا این ورژن ظاهراً دستکاری شده و فِیک بود، از فکرم نتونستم استفاده ی درست کنم و چنین بلایی رو به سرِ خودم آوُردم.
ولی محاله که به ورژنِ قبلیم برگردم، همین ورژنِ فعلی رو حفظ می کنم و نرم افزارِ خدا رو فراموش نکن رو رو قلبم نصب می کنم.
نتیجه ای که خودم از ورژنِ امروزم می گیرم اینه: انسان +تفکر +یادِ خدا مساوی لذت از زندگی، امید به پیشرفت در آینده و بازگشتِ انگیزه، حتی با جیبِ خالی.
اما نتیجه ی flashback و downgrade به چهارشنبه به قبلم: انسان +غرورِ کاذب و لج بازی مساویِ حماقت و تا لبه ی پَرتگاهِ مرگ رفتن.
اگه سلامتی بِهِم برگشت که صد ها هزار بار خدا رو شُکر می کنم، اما اگه وضعیتِ جِسمانیم دوباره وخیم شد و خدا مرگ رو برام مقدر کرد، پیشاپیش حلالم کنید.
تندی ها و بد اخلاقی های گاه و بی گاهم رو ببخشید و بذارید پایِ همون افسردگی. من ذاتاً انسانِ شاد و با نشاطی بودم اما عواملِ
متعددی باعث شدن که این مدلی شم.
واسه جلبِ توجه هم این متن رو ننوشتم، خدایی که بالا سره خودِش شاهده، فقط خواستم یه چشمه از عظمتِش رو به صورتِ کاملاً مستند نشونتون بدم.
اگه تو این متن از طرفِ من یه کلمه دروغ به کار رفته باشه، از خدا می خوام که دوباره به همون وضعِ اسفناکِ چهارشنبه دچارم کنه، حتی بد تر…
همیشه و همه جا پیروز و بهروز باشید.
اینم یه چکیده از آنچه که نوشتم و بهش رسیدم، یه ترانکی هست. اگه دوست دارید بخونیدِش. خودم خیلی جاهاش رو حذف و سانسور کردم!
***

اگه تنهایِ تنهایی بدون اینو خدا هم هست،
خدا که هر کی رو زد بِش دِلِش رو هیچ وق نشکست.
خدا نی ظاهراً اما هوایی شی اگر روزی،
نری پیشِش تو آتیشِ حماقت هات می سوزی.
تو می گیری جوابِت رو سریع السِّیر باور کن،
خدا نَزدیکِتِ با هر دعای خیر باور کن.
نِمیگم عابد و زاهد شو اصلاً، این که هستی باش،
نکن اسمِ خدا رو حذف از مَغزِت، بمون باهاش.
اگه غافل شی از یادِش تماماً از کَفِت میره،
خوشی ها، عیش و عشرت ها و جاشو غصه می گیره.
ولی نفرین به ذاتِ جسم های شِبهِه انسانی،
که کردن غارت و دزدی رو تصویرِ مسلمانی.
اونا که باطنِ دینو فدای ظاهِرِش کردن،
و با بمب و گلوله هم زدن جر واجِرِش کردن.
اونا که باعثِ دوریِ تو از خالِقِت هستن،
خدا لعنت کنه، این دین فُروشا واقعاً پَستَن.
نباشی مشتریشون گَردَنِت میره بشی هم عزتِ نَفسِت،
تو میشی ضبطِ صوت و مَغزِتَم میشه نوار کاسِت.
تو مأموری و معذوری و مجبوری به پخشِ دین،
وگرنه تیکه تیکَت می کنن تو باغِ وحشِ دین.
بدون اینو که اعلی حَضرَتِ ما ها خدامونه،
نماز و روزه و قرآن وسیلن، اصل ایمونه.
خودِ من رو زدم گفتم خدایا من غلط کردم،
میشه فرصت بِدی بازم به درگاهِ تو برگردم؟
چراغِ سبزو دیدم که خدا اومد نشونم داد،
بدونِ سر صدا و یا ضرب و شتم اومد تکونم داد.
بدونِ گازِ اشکآور و گازِ فلفل و باتوم،
نوازش کرد و گُف پاشو بشین و غر نزن، آروم.
و بعد از نیم ساعت رنج و درد اُکسیژِنو آوُرد،
نمی دونم چه دارویی بِهِم دادِش که خوابم برد.
و حالا شُکر خوبم، بهترم، سر می زنه گاهی،
خدا و میگه آروم باش، چون با من تو همراهی.
ممنون از دوستانی که حوصله و وقت گذاشتند و این نوشته رو خوندن.
خدا یادتون نره ها! از ما گفتن! خودِش نگهدارتون باشه.