سلام و عرض ادب خدمت همه دوستان بزرگوارم
برم سر اصل مطلب
شنبه نزدیکی های غروب, این پسر فسقلی ما گیر داد که بابایی بیا بازی. منم حوصله نداشتم و خسته بودم. نیم ساعتی بود به خانه رسیده و نهار و شام یکی شده بود. دیدین وقتی یک غذای حسابی می خورین سنگین میشین و خواب میاد سراغتون؟ دقیقا همونجوری شده بودم. منتظر بودم اذان بشه, نماز بخونم و بیفتم تو رختخواب و تا صبح یک دنده خروپف کنم. خخخ
اما این فسقلی برنامه امو ریخت بهم. حسابی گیر داده بود بابایی بیا بازی. رو مبل نشسته بودم و بهانه میاوردم که امشب نه. بذار برای فردا. ولی گوشش بدهکار نبود. اومد روی مبل و در حین غر زدن روی گردنم سوار شد و دستور فرمودند پاشو ماشین بازی. دستهامو گرفته بود و به عنوان دنده به سمت بالا می کشید که یعنی بلند شو. ولی میگفتم نعععع.
یکهو بهم گفت: امروز تولدتِ باید بیشتر باهام بازی کنی؟
خندم گرفت و گفتم: باشه. اول کادوشو بده.
گفت: چی میخوای؟
گفتم کلتو بیار جلو تا بگم.
همونطوری که روی گردنم نشسته بود خم شد و منم میگفتم جلوتر جلوتر و دو تا ماچ آبدار از لپهای خوشگلش گرفتم. بعد گفت: خب پاشو حالا.
مستاصل برخواستم. دستهایم را مثل دنده جلو می برد یعنی برو جلو. عقب می کشید یعنی ترمز. چپ و راستم که معلومِ. تا گردنم درد گرفت و به بهانه آن روی مبل نشستم و پایین آمد. اما گیر داد که گردنت خسته شده خودت که خسته نشدی. بیا کشتی بازی.
این کشتی بازی یک جورایی برای بچه های شیطون خیلی خب و برای بزرگترها خطرناکِ. چون بچه های شیطون و پر جنب و جوش دوست دارن در حین کشتی گرفتن مشت و لگد هم بزنن. منم که میدونستم این فسقلی چجوری کشتی میگیره بهش گفتم حرکات ضد ورزشی ممنوع.
که
که
.
.
وزیر جنگ گفت بذار یه بار راحت کشتی بگیره. حداقل امروز بهش گیر نده و روز تولدت بذار آزاد باشه. من نمی تونم بزنمت بذار اون بزندت. و خندان به پسر شش ساله آماده رزم گفت هر جوری می خوای کشتی بگیر.
ای بابا. خدا روز بد نصیب هیچ کدومتون نکنه. خوب حرف مامانشو تلافی کرد. سعی میکردم دستهاش رو کنترل کنم ولی از شدت هیجان و خوشحالی چنان بالا و پایین می پرید که گاهی قابل کنترل نبود و من هم که قول داده بودم مشتی ناجور خوردم سکوت کنم.
خب مثل سالمها نمی بینیم که بخوایم جاخالی بدیم. در نتیجه اکثر مشت هایش به ثمر می رسید و با اینکه چند باری می خواستم بگویم به سر و صورت نزن ولی منصرف شدم. بذار حال کند که ناقلا یک مشت محکم حواله فکم کرد. با این سنش محکم میزدها. خخخ
اما سکوت کردم و او با هیجان بیشتر تقلا میکرد که مقلوبم کند. برای هم رجز می خواندیم؟ الان میزنمت.
نخیر. من میکشمت
الان سرت رو میکوبم تو دیوار
زرنگی! خودم میزنم میکشمت.
تا اینکه الکی خودم را به زمین خواباندم یعنی پیروز شده و مبارزه تمام شود. دستهایش را هم گرفته بودم و تقلا می کرد رهایشان کند و رجز می خواند: دیدی برنده شدم. حالا کی زورش بیشترِ
و وقتی دید دستهایش را نمی تواند آزاد کند با کمی فکر دادم را بالا برد. با سرش محکم به دهانم کوباند و دندانهایم درد گرفت که می خواستم داد بزنم. ولی قولم یادم اومد. پس مبارزه ادامه یافت. به فسقلی گفتم ببین خون میاد؟
دید و گفت نه.
گفتم منو میزنی. حالا دمار از روزگارت در میارم. مجدد درگیر شدیم و چند باری گرفتم و خواباندمش روی زمین. جریمه وقتی روی زمین می خواباندمش این بود که باید بهم بوس بدهد. بوس های آبدار که اون هم سعی میکرد از زیر این بوس ها فرار کند.
مبارزه ادامه داشت که ناگهان سوزشی شدید در موهایم حس کردم. نگو برای غلبه بر من بر شنیع ترین کارها اصرار میکرد. موهایم را کشید و ناخودآگاه فریاد زدم که نکن بچه. ولی رها نمی کرد. وزیر جنگ هم روی مبل خندان میگفت: هااان. حقتِ. بذار خوب بزنتت.
با هر نیرنگی بود موهایم را رها کردم و مبارزه دیگر به اوج خود رسیده بود. پدر و پسر روبروی هم دندانها را تیز کرده و با چنگالهای برنده آماده غلبه بر یکدیگر. در هم درآمیختیم و از تقلایش برای مسلط شدن بر من خنده ام میگرفت و میگفت: به من میخندی. حالا صبر کن.
بیشتر سعی میکردم کنترلش کنم ولی گاهی نمیشد. کاملا آزاد بود و نمی خواستم در این لحظات محدودش کنم. فقط میگفتم: با هیچکس اینجوری کشتی نگیریا. فقط با من اونم روز تولدم. خب؟
و او هم میگفت: خب
که ناگهان حس کردم دماغم له شد. سوزشی شدید که بر اثر اصابت مشت او به دماغم پیش آمده بود. دماغم را گرفتم و از او فاصله گرفتم. گرمی خاصی کف دستم حس کردم و فریاد هیجان پسر کوچولو: وااای مامانی. دماغ بابایی خون میاد. داره میریزه رو پیرنش.
سریع به دستشویی دویدم. کلافه دستها و دماغم را میشستم: بیا ! ببین میگی آزادش بذار. اینم نتیجش
وزیر جنگ: هووو. چیزی نشده حالا. خوب میشه.
دستمال داخل سوراخ ها گذاشتم و روی مبل نشستم. پسر جنگجویم می خواست با من حرف بزند ولی جوابش را نمی دادم. مرتب میگفت: چی شد بابایی؟ بیا بقیش رو بازی کنیم.
ولی با سکوت من همراه بود. نفس عمیق میکشیدم و گاهی دماغ یا لب و دندانم را فشار میدادم. البته زیر یکی از چشمهایم هم کمی درد میکرد. تا اینکه آرام آمد کنارم و گفت: بابایی ببخشین.
یک لحظه دلم براش آب رفت. با چنان سوزی گفت که بی اختیار در آغوش گرفتمش و مجدد چند ماچ آبدار گرفتم و نصیحت گونه باهاش حرف میزدم که دیگه اینجوری نکن بدِ. مواظب باش با کسی اینجوری درگیر نشیا. یک وقت هوس نکنی کسی رو بزنیا و این حرفا که گفت: دیدی زورم بیشتر و ازت بردم.
از حرفش خندم گرفت.واقعا چه عالمی دارن این بچه ها
الان که فکرش رو میکنم چقدر اون لحظات لذتبخش و شیرین بود. با اینکه خشن بود ولی حس زندگی رو الان که خاطره شده بیشتر حس میکنم. حس نشاط و هیجان. نمیدونم آیا خاطره خوبی هم برای پسرم خواهد بود یا نه. و آیا وقتی بزرگ شد اصلا یادش میمونه یا نه. در هر صورت الان از اون روز شادم.
در پناه خداوند متعال, همگی شاد و موفق باشید