هععععییی بابا. چی بگم. از کجا بگم. بعضی وقت ها اصلا دستم به تایپ نمیره. حسابی تو فکر میرم و کز می کنم تو خودم. واقعا خوش به حال اونایی که همکارای خوبی توی محل کارشون دارن.
راستی سلام. خوبین؟ سلامتین؟ خوشین؟ امیدوارم که باشین.

یادم میاد وقتی عصا رو انتخاب کردم که همیشه همیار و همراهم باشه خانواده می ترسیدن من تنها برم بیرون. می دونستن از پس خودم برمیام ولی نگرانی ها مجبورم می کرد دست به عصاتر عمل کنم. چند ماهی طول کشید که باور کنند می تونم. اما هنوز نگرانم. ولی هیچوقت بهشون نگفتم چرا عصا به دست میرم و به هیچ کس نمیگم کجا میرم. آخه مثلا برای یک خرید ساده با چند نفر باید هماهنگ می کردم که فلان چیزو بگیر بیار و هر کدوم یک بهونه بیارن. البته دلیل منطقی برای اونا ولی چون من به اون خرید نیاز داشتم بهونه حساب می شد برای من. ولی وقتی دیدن راحت خودم میرم نیاز هامو برطرف می کنم هم اون ها راحت شدن و هم من.
ولی اینجا فرق می کنه. اینجا یعنی محل کارم.
اینجا دو نگهبان داره. یکیشون وقتی من اومدم به این شرکت تا مدتی همراهی ام می کرد. با اینکه بهش می گفتم نیازی به کمکش ندارم ولی موقع تعطیلی شرکت تا آن سوی خیابان منو راهنمایی می کرد. با گذر زمان خسته شد و متوجه شدم هم نگران است و هم حوصله ندارد همراهی کند. بارها به او گفته ام خودم می تونم برم ولی هر وقت از آسانسور میام طبقه همکف که برم جلوی منو می گیره. از هر دری حرفی می زنه به بهونه اینکه از واحدهای دیگه ساختمان یکی بیاد بیرون و منو تا آنسوی خیابان ببره. از اینکارش خوشم نمیاد. یکجورایی حس بدی بهم دست میده. ولی گوش نمیده. حدود 70 سالشه. و دلمم نمیاد تند باهاش صحبت کنم. با اینکه بارها بهش گفتم که خودم می تونم ولی گاهی فکر می کنم کی بازنشسته میشه راحت بشم. صبح ها که اولین نفر می رسم شرکت میام تو راهروی طبقه همکف سلام می کنم. می دونم اونجاست ولی هیچی نمیگه. سکوت کرده و وقتی آروم به سمت آسانسور میرم صدای خندشو می شنوم و آروم میگه سلام آقا. مجبور میشم بایستم و چند لحظه ای باهاش صحبت کنم و همین کار موجب میشه ده دقیقه منو علاف کنه. از هر دری حرف می زنه ولی از سکوت اولش هم خوشم نمیاد. گاهی هم که پشت میزم نشستم آروم و بی سر و صدا میاد و می زنه روی شونم و به اصطلاح خودش یک شوخی ای می کنه و با لبخند الکی جواب شوخیشو میدم. اما واقعا بهم بر می خوره. چون نمی بینم این کارها رو می کنه و شاید لذت می بره. از طریق چند همکار خواستم که این اخلاقش رو بهش تذکر بدن که فلانی از این کارت ناراحت میشه. یک هفته ای همه چی خوب میشه ولی باز شروع می کنه. الان سه سال است در این شرکت کار می کنم. روزهایی که ایشون نگهبان است واقعا روحم اذیت میشه. گاهی برای کاری به اتاقی دیگر می روم که یکهو مثل جن جلویم ظاهر می شود و با اینکه آرام راه می روم ولی به هم برخورد می کنیم و با خنده می گوید: کجا؟
چند بار جدی تذکر دادم که جلوی من این کار را نکند ولی گوش نمی دهد. امروز هم از اون روزهاست که چند بار این کار رو کرده و کاملا به هم ریختم.
اما آن یکی نگهبان, 180 درجه برعکس. صبح که منو عصا بدست آن سوی خیابان می بیند از پشت میزش برمی خیزد و سریع به سمتم می آید. کلی گرم می گیرد. یک کارگر ساده بوده و حدود 50 سالشِ. تا دم آسانسور راهنمایی ام می کنه و وقتی هم تعطیل می شویم هر کاری داشته باشد رها می کند و تا آن سوی خیابان منو می بره. با اینکه بارها گفته ام خودم می توانم می گوید هر وقت من نبودم خودت کار هات رو بکن و این سو و آن سو برو. نه مزاحم می شود و گاهی هم برایم درددل می کند و راهنمایی می خواهد. هه. اگر در راهرو برای کاری به اتاق دیگری بخواهم بروم و من را ببیند چنان صحبت می کند که انگار تازه من را دیده و اگر برگه ای بخواهم ببرم یا بیاورم او می گیرد و می برد.
از این ها بگذریم
امروز می خواستم برگه مرخصی بنویسم و ببرم مسؤول مربوطه امضا کنه. نزدیک اتاق که رفتم شنیدم
.
.
شنیدم راننده شرکت با یکی از همکارای دیگه در مورد من صحبت می کنن. اینکه راحت نشسته و من باید بکوب برم این طرف و اون طرف. اینکه حقوقش با من یکیِ و این عدالت نیست. اینکه حرفای ما رو میره به مهندس میگه. اینکه راحت طلبِ و …
به بقیهش گوش ندادم. شاید حدود بیست ثانیه ایستادم و به سمت اتاقم برگشتم. حسم رو نمی دونستم چه جوری بنویسم. پریسا در انتقال این حالات و درونیات تبحر خاصی داره. ولی فقط می تونم بگم اشک هام به جای چشمهام تو سینم می ریخت. نمی دونم آرزو کنم کاش یک روز, نه یک ساعت, نه چند دقیقه به جای من بود. او چشم هاشو می داد به من و من چشم هامو می دادم به او. حسادت تا این حد؟ البته طی این سه سال از لحن و صحبتش متوجه شده بودم که حسادت خاصی نسبت به من دارد. ولی سعی می کردم باهاش صمیمی باشم. یعنی همکاریم. این ها به کنار.

به آبدارچی شرکت گفتم یک لیوان آبجوش بی زحمت برام بیارید. از آبدارچی چی بگم. لحن و رفتار صحبتش با من به گونه ای است که انگار با فرومایه ترین شخص دنیا صحبت می کنه. انگار ارث باباشو از من می خواد. جلوی همه متواضع ولی برای من سرکش. هر وقت چیزی می خواهم یا نمی آورد یا آنقدر دیر می آورد که خودمم فراموش می کنم. و امروز هم با همان لحن همیشگی گفت: باااشععع.
انگار گفت: بشین تا بیارم. بقیه همکاران معمولی هستند. منم همین معمولی بودن رو دوست دارم. به خاطر این شرایط دوباری نزد مدیر شرکت رفتم و درخواست استعفا نمودم. ولی ایشون واقعا مدیرِ. با اینکه هیچ توضیحی بهش نمیدم بهم میگه فکر نکن جاهای دیگه جو خوبی برقراره. همه جا خوب و بد هست. تو خانواده داری. خرج داری و فکر نکن راحت جای دیگه کار پیدا میشه. و با حرفاش منصرفم می کنه. پسرش هم مدیر آزادراهِ و هوای منو واقعا تو شرکت داره. ولی اذیت هایی که به خاطر بینایی می کشم نقاط مثبت و انرژی های مثبت رو کمرنگ می کنه برام. یعنی مستقلم ولی این مستقلی بخوره تو سرم.