خب با عرض سلام و سولوم و مالاچ و مولوچ و چالاپ و چولوپ و یه عالمه حرکات ناموزون دیگه خدمت شما برو بکسی که هنوز به گروه تی ام بکس ملحق نشدید، که البته منم نشدم، و ایشالا یه روزی، یه جایی، همه با هم بشیم، باید بگم که این تابستونا و یعنی بهار های شبه تابستون و بدتر از تابستون که توی اصفهان حکمفرما میشن، یک یاومولقوطی ای اینجا درست می کنند که نگو و نپرس!

راستیاتش ساختمان محل کار ما، عوض شد. دمش کرم که عوض شد! چیزه. گرم منظورم بودا! اشتب نشه. خب. این عوض شدنش غیر از معایبی که داشت، و منو به همراه یه چندین جین پرسنل دیگه به مدت یه ماه آواره کرد، و هر روز میز و صندلی و کامپیوتر و مانیتور به دندون می گرفتیم از این طبقه به اون طبقه، از این اتاق به اون اتاق، از این سالن به اون سالن، از این طرف به اون طرف، هی جابجا می شدیم، و کلا از ارواح سرگردان بدتر شده بودیم، محاسن خوبی هم داشت. اول اینکه الان دیگه این ساختمون جدیده، چسبیده به خونه ی من و من هر وقت از سرویس جا بمونم، یه کله معلق یا به قول ما لنجونیا یه کله قوچک می زنم از پنجره ی خونه خودمو میندازم وسط محل کارم! بعدشم اینکه یه کولر گازی آوردند نصب کردند توی طبقه ی ما، که وای از این کولر گازی. شرحشو می نویسم حالشو ببرین!

اول همه گرم‌مون بود. کلی اعتراض و التماس و درخواست و از و چز که تورو به خدا تورو به ماشین مشتی ممدلی که گویا همون محمدعلی بودند اون دوست عزیز صاحب ماشین، یه چیزی، میزی، ریزی، بذارید که مردیم از گرما.

اول پنکه فراهم شد. خب هوای ساختمون که به لطف بهارک تابستون نشان داغ بود. پنکه هم که هنری نداره جز پخش کردن همون هوا به اطراف. هیچی دیگه. پنکه نگو، سشوار بگو. از نوع چرخان و پران و خوشگذران. من فقط حسن اون پنکه رو حالت دادن به موهام میدونستم و بس. هر وقت موهام به هم میریخت، می رفتم جلوش اول مثل بچگیام یه کم آآآآآآآآ آآآآآآآآ آآآآآآآآ می کردم توی پره های پنکه، مثل عقبمونده های ذهنی کلی کیفور می شدم، بعدم با شونه جلوی اون پنکه ای که باد داغ می زد، موهامو حالت می دادم! بنگ!

بعد کولر تشریف سردشو آورد! وااااایییی! این به ننه سرما می گفت زکی! پِکی! استکان نعلبکی! هیچی دیگه. سرتونو یعنی گوشتونو درد نیارم. اونقدر بادش سرده این کولره، که وقتی روشن میشه، کلا حس می کنم توی سرد‌خونه ی بیمارستان جا موندم و از بخت بدم، برعکس دیگر جنازه ها، زنده موندم و کسی از حالم خبر نداره. چند بار علی لهراسبی گوشیدم هی می گفت “من. حال این روزاتو. میدونم”. ولی دوروغ می گفت. چون نیومد نجاتم بده. هیچی دیگه. ما که روزی کلی ناز و راز و نیاز و اعتراض و التماس کرده بودیم کولر جون بیاد، حالا می خواستیم کولر جون بره! می بینید کارای دنیا رو؟ آدم همینه. خوبی بهش نیومده!

هیچی دیگه. گاهیا گرم‌مون بود، گاهیا سرد‌مون. اختلافی که کولر گازی در عرض پنج دقیقه بین ما پرسنل سر روشن یا خاموش بودنش به وجود میاره، اختلاف حقوق هامون نمیتونه به وجود بیاره. اینقدر که این کولر قدرتمنده. به جایی رسیدیم که یکی می رفت جلوی کولر کارتون میذاشت که بادش بخوره به اون طرفی ها، یکی می رفت چسب می زد به کانال کولر که بادش بره به سقف و وسط سالن پخش نشه، یکی می رفت کنار کولر دعا و مناجات می کرد با کولر، بلکم بادش گرمتر بشه، یکی درخواست اضافه شدن امکان چرخش باد کولر به منو ها رو داشت، یکی می گفت یه کولر هایی هستند هوشمندند دوربین دارند می فهمند دمای اتاق چند درجه هست و چند نفر توی اتاقند و کیا سردشونه. اون وقت کولر هوشمند خودشو تنظیم می کنه به کسایی باد بزنه که گرمشونه نه به کسایی که سردشونه!

خخخ. خلاصه منم تلاش کردم به نوبه ی خودم با کولره صحبت کنم بلکم یه کم هوشمند بشه ولی هنوز نشده!

یادمه اولین تجربه ی محل جدید کارم از گول زدن حوله ی برقی واستون نوشتم. حالام این تجربه رو از من داشته باشید. هیچ وقت. هیچ وقت یه کولر گازی بیستو چهار هزار رو کنار خودتون روشن نکنید. و اگه روشن کردید، توقعی جز فیریز شدن نداشته باشید! قصد دارم با برنامه ی ریموت گوشیم، یه کنترل از راه دور واسه کولره طراحی کنم هر وقت دلم خواست، تنظیماتشو دستکاری کنم. از میزان سرماش گرفته تا نوع و جهت پرتاب بادش.

شما نظرتون در خصوص تنظیم دمای این روزا واس محیطی که توشید چیه؟

چیلر؟ کولر آبی؟ گاوی؟ گازی؟ پنکه؟ باد بزن؟ باد نزن!

دکتر مجتبی خادمی نژاد پور