سلام. ایول عجب حالی میده ایام! دوستشون دارم بچه ها! قشنگن. آرومن. امنن. شما چی؟ چند تا مثبتید آیا؟ بگید خیلی. زود باشید زود زود خخخ!

بچه های امتحانی کجای ماجرایید؟ به نظرم اوایل مایل به اواسطش. بیخیال تموم میشه. من که فعلا خلاص شدم! آخ جون!

عاقبت کلاس گل سازی رو ضربه کردم. یعنی شروعش کردم و تا اینجا به محضر استاد ثابت کردم که من بیشتر از بعضی گل ها رو می تونم یاد بگیرم. چیزی توی مایه های تمامش رو. حالا گیر دادم به مدرک. این کلاسه برخلاف مهره بافی از طرف فنی حرفه ای آزمون و مدرک داره. من مدرکش رو می خوام. اگر فنی حرفه ای بخواد به ندیدنم گیر بده و ازم آزمون نگیره و مدرک بهم نده باید نق بزنم. باید اصرار کنم خیلی زیاد. هنوز جوابش نیومده. شاید مشکلی نباشه ولی من گارد گرفتم که به محض صدور حکمِ نه، شروع کنم. ای کاش لازم نشه!

به هر حال قدم اول که معمولا واسه من سخت ترین قدمه سپری شد. من همیشه در هر کاری با شروعش گیر دارم. قدم اول رو سخت بر می دارم خیلی سخت. این مثبت نیست ولی متأسفانه در من هست و تا الان هم نتونستم برطرفش کنم.

راستی حالا که حرف گل ساختن و مهره بافتن و این چیز میز ها شد، بچه ها1کسی با1ایمیل بهم گفت آموزش هایی که داخل کلاس گل سازی می بینم رو باهاش و باهاشون به اشتراک بذارم. من واقعا نمی دونم چه مدلی باید این کار رو کنم. چیزی که بینا ها کاملا با دیدن و من نابینا با لمس کردن بلدش میشم رو چه مدلی می تونم بدون تصویر از راه اینترنت با کسی به اشتراک بذارم! طرف نوشته بود اگر دوست داری. به خدا دوست دارم ولی راهش رو نمی دونم. اگر کسی می تونه بیاد کمک کنه و واسم بگه این اشتراک گذاری رو چه مدلی میشه که انجامش بدم و اصلا میشه یا، … میشه. خخخ نشد ها رو خیلی سخت می پذیرم بچه ها. باید بشه ولی چه جوری! هر کسی اگر می دونه ممنون میشم بیاد یادم بده.

داشتم می گفتم. چیه خیال کردی یادم رفته حل شد آیا خخخ! عمراً! جلسه اول عالی گذشت. گلدون شقایقم20شد. الان هم پدر دستم در اومد واسه آماده کردن مقدمات گل های لاله و مینا. بچه ها عشق می کنم از لمس مهره و گلبرگ و سیم و از ساختن و بافتن. حسش رو می پرستم زمانی که کار یواش یواش پیش میره و پیش میره و شکل می گیره و میلیمتری به طرف کامل شدن می بردم و آخ خدای من!

اخلاق بدی دارم. از چیزی که دوستش داشته باشم با اون هایی که دوستشون دارم حرف می زنم و حرف می زنم و اون قدر حرف می زنم که طفلک ها گناهی میشن خخخ! گناهی شما ها!

گاهی به شدت حس می کنم اطرافیانم گناه دارن. به خاطر تمام ابعاد ناحسابم که اذیتشون می کنه. امروز همون طور که جفت گلدون شقایق اولیم رو می ساختم، داشتم به گاهی ها فکر می کردم. گاهی. گاهی. گاهی!

گاهی1خورده یواشکی سنگین میشن این گاهی ها. گاهی که دلم1خورده می گیره از دیدن ها و از شنیدن ها. گاهی که گرفته شدن هام رو مخفی می کنم پشت خندیدن هام، پشت بیخیالش بچه ها چیزی نیست گفتن هام، پشت سکوت های لبخند پیچ همراه با1نفس عمیق که اگر نجنبم و خنده پشتش نفرستم میشه1آه بلند، گاهی که دلم می خواد به1کسی بگم ولی به1001دلیل نمیگم به هیچ کسی، که دلگیرم از بی عدالتی های به ظاهر کوچیک ولی تیز، به تیزیه نیش های ماندگار، گاهی که با خودم، از خودم، از سکوت، از خدا، می پرسم خدایا یعنی اینهمه سخته پیش از زدن بیشتر پرسیدن، بیشتر فکر کردن، بیشتر دونستن که آیا درست فهمیدم یا نه؟ اینهمه سخته احتمال فقط احتمال به اینکه شاید اشتباه دیدم، اشتباه شنیدم، اشتباه فهمیدم؟ گاهی…

گاهی دلم یواشکی چه می گیره از تمام این گاهی ها! گاهی1خورده سخت میشه که با خنده آه رو رنگش کنم که مثلا1نفس بلند معمولیه و بگم هی بچه ها بیخیال! چیزی نیست! بیخیال! چیزی نگید بیخیال! طوری نیست! بیخیال!

گاهی چه قدر خسته میشم از این خستگی ها! چه قدر تاریک میشم از این شب های نارس خالی از عدل که با لبخندی از جنس خیالی نیست ها تماشاشون می کنم. گاهی چه قدر دلم می خواد دست بذارم روی شونه های رو به رو و بگم هی! برگرد ببین من پشت سرتم. تو اصلا عادل نیستی! اون مشت مسلح به سنگت رو بیار پایین و با احتمال به اینکه شاید اینجا هم کلامی واسه شنیدن هات باشه بیا2قدم عقب تر بشین بپرس تا برات بگم. گاهی چه خسته میشم از اینهمه دیدن ها! شنیدن ها! اینهمه لبخند زدن ها و اینهمه بیخیالش ها!

گاهی عجیب دلگیر میشم از اینهمه گرد و غبار های یواشکی. و بعد، …

-من خدایی دارم که دائم در حال تماشاست. خدای خنده های آشکار و آه کشیدن های یواشکیم! خدای سکوت های دلگیرم! خدای دل شکستگی هام! خدای یقین های نمناک و بی صدام! من خدایی دارم که می بینه. می شنوه. می دونه! خدایی که نه غافل میشه، نه اشتباه میره، نه می خوابه!

-خدایا! هستی مگه نه؟ می بینی مگه نه؟ می شنوی مگه نه؟ می دونی مگه نه؟

و چه باور کنید و چه باور نکنید، می تونم قسم بخورم که در جوابم حس می کنم دست های مهربونش رو که آهسته روی شونه های خسته از گاهی های یواشکیم فرود میان و می شنوم حضور مسلمش رو در ضمیر زخم خوردم که بهم میگه من اینجام. درست کنارت. بیدار تر از اون که بتونی تصور کنی. من همراهتم بنده من!

خدایا ممنونم که هستی!

بیخیال بخند و بگو به سرم زده. این خودمم. خودی که بلد نیست و خیال هم نداره در نقش عاقل های کامل بره و حرف هایی بزنه که مال خودش نیست. دلم حرف زدن خواست با شما ها و من مدل حرفم، مدل نگاهم، مدل باورم و مدل حضورم این شکلیه. نمی تونم عوضش کنم و نمی خوام هم سعی کنم که بتونم. همین مدلی که هستم، شلوغ، بی تغییر و دیوونه، حسابی دوستتون دارم بچه ها.

بسه دیگه باز طولش دادم در حالی که خیر سرم شبیه همیشه نیت کرده بودم کوتاه بنویسم. برم1خورده در جهان واقعی شیطونی کنم این اطراف زیادی آرامش موجوده باید1خورده کمش کنم. من رفتم.

همگی شاد باشید از حال تا همیشه