سلام دوستان, حال شما چطوره؟, خوب و خوش و سرحال و قبراق  هستید که انشا الله دماغتان چاق است؟, گفتم با تغییر سایت منم دیگه این عنوان را بردارم ولی هرچی فکر کردم چیزی به ذهنم نرسید
فعلا همین را تحمل کنید تا بعد.
اومدم با یه سری وراجی یه آشپزی کوتاه یه متن کوتاه البته امروز فقط متن دارم چون به نظرم همه چی را نمیشه باهم نوشت خخخ, یه متن کوتاه از خودم تقدیم میکنم امیدوارم بپسندید.
در هیاهوی صداهای روز گم شده بودم, دلم برای تصویر شب تنگ شده, آرزوی دستهایم لمس کردن مشتی ستاره است, آرزوی چشمهایم این است که از بلندترین نقطه ی دنیا زمین و موجودات آن را تماشا کنند, آرزوی پاهایم این است که مثل پر و بالی شوند که مانند پرندگان از پر زدن و پرواز کردن لذت ببرند, چرا من نباید پرواز کنم؟, چرا پرواز کردن مال من نیست؟, چرا من باید عوض خط هوایی روی خاک و سنگهای زمین قدم بزنم؟, من میخواهم از شاخ و برگهای درخت سرو بالاتر بروم, میخواهم یکی از ستاره هایی باشم که شبها گرد مهتاب حلقه میزنند و وقتی زمینیها تماشا میکنند در حسرت آرزوی پرواز من باشند, این همان چیزیست که مدتها دنبالش میگشتم.
با بالهای پرندگان فرشی ساختم و روی آن نشستم, دیری نپایید که به پرواز در آمدیم, هر چقدر بالاتر میرفتیم زمین و موجوداتش در چشممان کوچک و کوچکتر میشد, آنقدر کوچک که گویا به اندازه ی یک نقطه یا یک نوک مداد: از آخرین نقطه ی سرو و چنار هم گذشتیم, کم کم هوا رو به سردی میرفت و از گرمای خورشید هم دور میشدیم, وقتی از جو زمین رد شدیم پرندگان هم به ندرت پراکنده میشدند و مرا به آقوش هوایی پوچ میسپردند, حالا فرش جانداری که با هزار امید و آرزو آن را ساخته بودم بیجان و منجمد شده, نمیشود دوباره آن را ساخت, ولی من هنوز به آرزوهایم نرسیدم هنوز ستاره ها را لمس نکردم هنوز همپای ستارگانی که گرد مهتاب شب حلقه میزنند به تماشای زمین ننشستم, هیچکس حسرت همچین پروازی را نمیخورد, پرندگان بیچاره: آنها پرواز میکردند و پرواز را هم دوست میداشتند اما نه به اندازه ای که از فضای زمین دور شوند, آنها مثل من کوته فکر و بلند پرواز نبودند. به اندازه ی حقیقی ستارگان رسیدیم, تک تک آنها چقدر بزرگ بودند! اصلاً نمیشود مشتی از آنها را در دست گرفت: چه آرزوی پوچی! من آنقدر کوچک هستم که اصلاً به چشم زمینیها نمیآیم اینجا هیچکس مرا نمیبیند, زیر ستاره ی دنبالهداری ایستادم که نمیدانم آخرش به کجا منتهی میشود چه رسد به این که بخواهم مهتاب را پیدا کنم!. فرش زیر پایم دیگر به ستوح آمده بود بدونه هیچ انگیزه ای بی اختیار به سمت پایین حرکت کرد و گفت: برای ما پرواز تا آنجا قشنگ بود که: از این بام به آن بام میرفتیم, مینشستیم و استراحت میکردیم, بر بلندیها تجمع میکردیم و روی شاخ و برگ درختان خانه میساختیم و زندگی میکردیم, بالهای ما مخصوص پرواز در آسمان است و پاهای تو مخصوص راه رفتن روی خاک و سنگهای زمین است, وقتی روی زمین بودی جمع انبوهی از ستارگان را در آسمان شب تماشا میکردی اما وقتی در آسمان رفتی یک زمین بیشتر زیر پایت نبود با این وجود فضای زیر پایت خالی بود, دنیای کوچکی به قدر یک سر مداد یا کوچکتر, ما اهل همان مداد کوچک هستیم, تو خاکی هستی و ما افلاکی تا بلندی درختهای زیبای سرو و چنار, در پایینترین نقطه ی این مداد بنشین و ما را در آسمان زمینت مشاهده کن و از هیاهوی صدای روز لذت ببر.