به نام خدا. در راستای استقلال نابینائی ، مدتهاست که کم بینا هستم و نقطه مرکزی دیدم خراب است و از محل گوشه چشمی دنیا را نظاره نشسته ام .در اوایل بحران جدید زندگی ام واقعا با مشکل جدی مواجه بودم و دوستانم واقعا بر من خرده می گرفتند و حالم را درک نمی کردند و گلایه مند بودند و عصبانی . در این میان خودم با بروز مشکلات جدید هنوز درگیر با آن بودم و به تنهائی قصد حل آن را داشتم که نتیجه آن چیزی جز تسلیم نبود . دوستانم با پیشنهاد مسئول آموزش وقت با احترام کامل مرا دعوت به دریافت ابلاغ نیمی به عنوان متصدی آزمایشگاه و نیمی را به عنوان معلم دادند و بعد از یکسال هم نهایتا من با کناره گیری از تدریس موافقت کردم و دوستانی مرا در رفت و آمد حمایت نمودند و سالیانی گذشت که تعداد آگاهان از وضعیت من رو به فزونی یافت . در تغییر مسؤولیت ها به ناچار مدیریت ها تغییر نمود و تا دو سال قبل من در دو چهار راه بالاتر از منزلم جهت ایاب و ذهاب حاضر می شدم اما دو سال قبل که مدیرم از شهری دیگر می آمد بنا به پیشنهاد خودم سلانه سلانه به کمر بندی شهر می رفتم تا مدیر محترممان اذیت نشود . در این راه کمی طولانی تر از مسیر قبلی بخشی از راه را از مقابل پمپ و جایگاه سوخت می گذشتم که در صبح ها کمتر و در ظهر اغلب با مشکلات بیشتر از ورودی و خروجی آن عبور میکردم و به محل قرار که میدان بود می رسیدم و در مواقعی که آفتاب تند و شدید  بود  در کنار تیر چراغ برق پناه می گرفتم و در سال اول مشکلی نداشتم . مدیرم  در حال بازنشسته شدن بود ، این مدیر ،دبیر تربیت بدنی خودم در سال چهارم متوسطه بود و سالها بود که در یک محل با هم کار می کردیم البته ایشان معاون بودند از سال 1387 تا مهر سال قبل که بازنشسته شدند . مدیری آمد که بیماری قند داشت و به مدیریت رسمی نرسید و رفت برای درمان و انگشتش را قطع کردند و معاون مدرسه ای را فرستادند و ایشان دو هفته بود و بعد مدیر دیگری آمد که در این ایام و در اوایل آبان ماه بود و من در زیر آفتاب بودم و تصمیم گرفتم تا زیر همان تیر چراغ برق پناه بگیرم و از آفتاب سوزان رهائی بیابم ، با احتیاط قصد پناه گرفتن داشتم که زیر پایم خالی شد و محکم بر زمین به صورت نشسته کوبیده شدم و در مسیر سرازیری به سمت پائین سقوط کردم و خزیده شدم ، به هر زحمتی بود خودم را بعد از سیر دو سه متر نگهداشتم و با مشکل مشاهده کردم که اگر یک متر دیگر سقوط می کردم در گودالی به عمق یک و نیم متر که برای بنیاد ساختمان کنده بودند پرت می شدم ؟ و خدا می دانست سرنوشتم چه می شد. بله آبان 1395 بود و من با دست گرفتن گیاهان یکساله که آنجا بود و با دردی که داشتم از ترسم به هر بدبختی که بود خودم را بالا کشیدم و لباسهایم را تکان دادم و در زیر آفتاب منتظر مدیر جدید شدم و به محل کارم رفتم و این بود تا وقتی که غروب به منزل برگشتم و فردا صبح دیگر نمی توانستم تکان بخورم . دقیقا قسمت تحتانی ستون فقراتم و لگن درد شدید داشتند و من بدون توجه به تذکرات همسرم به دکتر نرفتم و مدت مدیدی درد کشیدم و در نشستن هایم دچار مشکلات عدیده شدم . با کمی آلوورا و خوددرمانی گیاهی دردش را کم نمودم ولی درد داشتم . آن مدیر بیچاره هم به دلیل اینکه فوق دیپلم داشت و اداره هم نمی خواست بعد از دو هفته با سپردن کلید به من به اداره رفت و دیگر به مدرسه نیامد البته قصد داشت کلاس بگیرد که به او گفتم اگر مدیر نبودی برای کلاس و تدریس به این محل نیا و او نیز گوش کرد . و اول مهر امسال نیز بازنشسته خواهد شد . و من برای مدت کمتر از 24 ساعت مدیر شدم . و مدیر دیگری آمد و من هم ناگفته نماند از بابت سقوط هنوز درد داشتم . و این داستان به شرح زیر و با اتفاقی جدید تکمیل شد .

بعد از نوبت اول و برای گرفتن کارنامه فرزندم با فرزند دومی به مدرسه فرزندم رفتم . درب اصلی گویا بسته بود و تاکسی در مقابل درب ورودی کوچک ایستاد و من تا متوجه شدم که مسیر همیشگی نیست از جوی آب گذشتم و در آستانه در به هوای یکسان بودن سطح زمین به ناگاه پایم سر خورد و به دلیل کم بودن فاصله پله ها و مقاومتم و به دلیل کنترل شدیدم قصد نشستن نمودم ولی تعادلم به هم خورد و محکم بر روی سنگ پله خیس خوردم و مجددا دردم ورم نمود البته اینجا دیگر دستم در دست فرزندم بود و من بی توجه به تذکر فرزندم با خیال آرام می رفتم آقا راننده تاکسی که نمی دانست جریان چیه برایم خندید و این را فرزندم گفت و وقتی که کارنامه را گرفتم و برگشتم این راننده بیچاره پیاده شد و دستم را گرفت و در را برایم باز کرد و کلی تحویلم گرفت و الان هر موقع که مسیرش می خورد خیلی به من محبت میکند . یک روز دو بسته بزرگ پتو به خشک شوئی داده بودم که برایم داخل حیات آورد و روزی دیگر هم دو تا سبد بزرگ میوه داشتم که برایم پیاده کرد. اما همه اینها را نوشتم که درد مجددا زمین خوردنم را فراموش کنم اما گویا فراموشم نشده . واقعا این بار که به زمین خوردم داغان و علیل شدم . دیگر از حالم نپرسید که مدتهای مدید درد دارم و هنوز هم همین طور هستم و هنوز خوب نشده ام . و وای و آی از درد بی درمان درد استخوان درد تحتانی ستون فقرات و لگن درد . این مورد عجیب ترین موردی بود که برایم اتفاق افتاد و سوای درد صر خوردگی پایم به ستون ها و میله های نصب شده توسط شهرداران و شوراهای شهرمان است که برای رضای خدا در محل و معبری این نرده ها را گذاشته اند و خیلی از بیناها هم بر روی اینها پشتک بارو زده و می زنند و وجودشان را لازم و ضروری می دانند تا از بیکاری مردم را نجات می دهد .

اینها را نوشتم تا بدانید که استقلال مورد توجه نابینایان و مجتبی به سادگی به دست نخواهد آمد و باید بهای سنگین برایش بپردازیم هر چند که بیشتر موارد با تجربه دوستان مرتفع می شود اما کمی از آن هم واقعا اجتناب ناپذیرند . مثل همان آسانسور بدون اتاقک و خیلی از موارد دیگر که به دلیل بی توجهی و بی کفایتی مسؤولان ایجاد می شود و ما غافل از آنیم . امیدوارم که دوستان موارد را برای جلوگیری از این جریانات در ذیل همین نوشته درج بفرمایند تا مورد استفاده ما قرار گیرد .