سلام! نمی‌دونم چرا ولی دلم خواست بنویسم.

فرزند پاییزم اما اصلا دوستش ندارم.
هر چند! بهار‌ها هم دیگه شبیه به پاییز شدن برای من. دیگه از جوش و خروش رودخانه خشکیده بالای تپه شنی خبری نیست. نه درخت‌ها سبز می‌شوند و نه میوه‌ها آبدار هستند. دیگه بارون هم لجبازی می‌کنه و این پنجره رو نوازش نمی‌کنه. دیگه حتی یک کلبه چوبی هم نمونده تا بری و بار غربت وجودت رو با بوی چوب تقسیم کنی. دیگه حتی یک صدای خوشحال از پرنده‌های روی بوم نمی‌شنوی. همه چیز دور و بر سیاه و تار شده. دیگه حتی دلگیر بشی هیچ چیزی دلت رو باز نمی‌کنه. پاییز و بهار که واقعا با هم یک فرق ساده دارن برام. کوتاه و بلند شدن روز‌ها. انگار خورشید هوای بیشتر بودن به سرش می‌زنه و پاییز هم زودتر حال می‌کنه نباشه. هوا هم حالش بد می‌شه و همه جا دلگیر می‌شه.

اینکه می‌گم بهار هم مثل پاییز شده برام چون هر چه را خواستم بهار از من گرفت.

آره معادله‌ای ساده پیش روی ماست. پاییز! یک پاییز سخت و متفاوت. چی بگم از کجای پاییز از خِش خِش برگ‌ها که تن درخت بیچاره رو به لرزه می‌اندازه یا از فصل نی؟

نی که نوازنده با نوای ناله‌آلودش فغان جدایی سر می‌ده، پاییز هم با هوای رمزآلود حال آدم رو دگرگون می‌کنه. عصر که می‌شه دلت می‌خواد کلا نباشی. دلت می‌خواد تمام بشه. مشکلات تو پاییز یقه‌گیرت می‌شه و کلا هر چی که بد و تلخ بوده به خاطر شب‌های بلندش یادت می‌یاد.

خیلی شب‌ها هم دلت میخواد زودتر بخوابی تا حس پوچی از بین بره.

می‌دونید؟ من هر طوری که فکر می‌کنم می‌بینم تمام سال یک طرف پاییز یک طرف.

کاش دنیا برعکس می‌شد، کاش زندگی دنده عقب داشت. هر جایی که دوستش داشتی رو مثل فیلم ویدیویی می‌زدی عقب و از اون لحظه‌هات لذت می‌بردی.

البته که درس‌های پشت سرت رو برای راه پیش روی خودت می‌شه استفاده کنی.

می‌شه خاطرات خوب خودت رو قاب کنی و به دیوار قلبت هک کنی.

می‌شه کسی یا چیزی که دوستش داشتی و از دستش دادی رو یک قاب خوشگل دور خاطرات زیبا که داشتی بذاری و شیشه قلبت رو به قاب ببافی.

اما! حسرت خوردن دیگه چیزی رو عوض نمی‌کنه. می‌گم پاییزه دیگه! حال و هوای گذشته به خاطر سکوت مرگبار شبهای پر پیچ و خم همیشه که نه ولی یک موقع‌هایی باعث میشه حسرت بخوری. غصه بخوری.

من دلم می‌خواد تا صبح بنویسم تا بشه یک طومار. در زبان ترکی عثمانی به پاییز son bahar یعنی بهار دوم یا بهار پایانی هم می‌گن. قشنگی‌های این فصل هم کم نیست اما اینقدر دلگیر می‌شه برات که قشنگی ها خیلی برات پر رنگ نمی‌شه.

یادمه روز اول مدرسه هم قشنگ بود و هم نبود. یادمه روزی که وارد دانشگاه شدم خیلی خوش بودم اما…..

یادمه اون موقع پاییز قشنگ‌تر بود.

ای بابا!

به هر حالت زندگی جاری است و باید بگذره.

چون می‌گذرد غمی نیست.

تا بعد!

مراقب خوبیاتون باشید.!