صبح! ایول صبح های تابستون! دارن تموم میشن! چه بد چه افتضاح! دیروز همکارم زنگ زد گفت4شنبه مدرسه جلسه هست. از همون فرمالیته های هر سال. شروع1زنجیره فرمالیته تا انتهای این دفعه! خدایا صبر بهم بده! از حالا شروع شد.

-ببین اگر در مورد فلان مطلب جمله قشنگ داری بده. یادت نره بدی ها! ببین شاید واسه کلاس کامپیوتر سوار بشه زود تر بیا اگر بود درستش کنیم. ببین جمله یادت نره! ببین! ببین! … … …

اه! به خاطر خدا! محض خاطر خدا! محض رضای خدا! خانم! گلم! عزیز! بس کن آخه! اه خدایی چند بدم بس کنی؟ خدایی چی بپردازم این حل بشه؟ خدایی چی انجام بدم که در مقابلش منتقل بشم به1جای آروم که سر و کارم با کاغذ باشه و دستگاه و سکوت؟ به خدا نه تعطیلات تابستونی می خوام نه عید می خوام نه مرخص شدن های زود تر از ساعت2می خوام نه هیچ زهرمار دیگه ای می خوام فقط این کابوس تموم بشه! فعلا که نشده و من همچنان احمقانه خیال می پردازم. که مثلا فردا4شنبه بهم اعلام و ابلاغ بشه که پرت شدم به1گوشه از1اتاق فسقلی از اداره که قراره بشه کتابخونه و باید بپرم خودم رو معرفی کنم تا قاطیه گرد و خاک های اون اتاق فسقلی کتاب ها رو جمعشون کنم! ای خدا اگر بشه تمام حکمتت رو بوسه بارون می کنم! واسه چی اینهمه سخت گرفتم؟ همه میگن و درست هم میگن. همه خیلی چیز ها میگن و من موافقم پس واسه چی نمی تونم انجامش بدم؟

دیروز داخل انجمن شعر اون آقای2هفته پیش اومده بود. بعد از1غیبت1هفته ای دیروز اومد. به شدت از اومدنش خوشحال شدم. واقعا اون دعوا تقصیر من نبود جز اینکه بعد از شعر من شروع شد و1دفعه شبیه آتیشی که بهش نفت پاشیده باشن کشید بالا. همه دیدن که همه چیز بین خودشون پیش اومد و من فقط تماشا کردم ولی از غیبتش در ناخودآگاهم دلگیر بودم. دیروز ایشون اومد و اتفاقا همه حتی2طرف اون مشاجره خیلی خیلی با هم خوب صحبت کردن و سلام و علیکی و صحبتی و خلاصه همه چیز گل و بلبل بود. از خوشیه این آشتیِ ناگفته داشتم پر در می آوردم. همیشه از جنگ و کشمکش بدم می اومد. مخصوصا حالا ها. این سال ها که به شدت طرفدار صلح و آرامشم. حال و هوای دیروز انجمن رو دوستش داشتم. دلم می خواد تمام جهان اون مدلی بشه! کاش می شد!

صبح5شنبه ای که گذشت به1بنده خدایی واتساپی ازدواجش رو تبریک گفتم. ایشون پیامم رو گرفت و در جوابم پیام فرستاد. ازم تشکر کرد و وسط پیامش گفت تو دوست خوبی هستی. اول لبخند زدم بعدش دستم رو بردم بالا و اشک هام رو پاک کردم و بعدش گوشیم رو ول کردم روی میز تا2دستی اشک هام رو پاک کنم چون1دست جواب نمی داد. بر طبق پیام اون دوست من دوست خوبی هستم! کاش بودم! دلم می خواست بودم! دلم می خواست واسه اون هایی که دوستشون دارم دوست خوبی بودم! نبودم! نیستم! اصلا نیستم!

دیروز2شنبه داخل کتابخونه با1بنده خدایی که اسم همدیگه رو پیش از این شنیده بودیم ملاقات کردم. آدم خوبی بود ولی خخخ جفتمون از2طرف نتونستیم هم رو جذب کنیم. به دل هم ننشستیم. به دوست های مشترک گفتم. نمی دونم شاید گفتنم درست نبود ولی من واقعا ازش بد نگفتم. اتفاقا گفتم ایشون آدم خوبیه فقط نه من به دل اون خانم نشستم نه ایشون به دل من نشست. هم رو جذب نکردیم. حدسش رو می زدم و مایه حیرتم نشد.

دیروز پیش از رفتن به کتابخونه رفته بودیم دنبال کادو. یکی از بچه ها واسه تولد رفیقش کادو می خواست2تایی رفتیم. اون کادوش رو پیدا کرد و من هم با دیدن1جعبه موزیکال نتونستم خودم رو نگه دارم. خیلی خوشگله. موزیکش هم عجیب آروم و قشنگه! چه مدلی توصیفش کنم! 1جوریه! من هرچی رو که خیلی ازش خوشم بیاد و نتونم این خوش اومدن رو توضیحش بدم میگم1جوریه. دیروز عصری اونی که شاهد این خریدم بود واتساپی پرسید جعبهت در چه حاله؟ چه مدلیه خوشت میاد ازش؟ گفتم ببین1جوریه! طرف خندش گرفت به نظرم. گفت دقیقا1جوریه. می گفت این توصیف کاملا درستیه در موردش. 1جوریه! فهمیدم اون هم زمانی که از1چیزی این مدلی خوشش بیاد شبیه من توصیفش می کنه. به جان خودم راست میگم این جعبهه1جوریه خخخ!

شعر آخری که زدم داخل محله رو داخل دیوونه خونه اینترنتیه خودم نزدم. حسش نیست باشه بعدا می زنم حالا!

همین الان مادرم زنگ زد. خیال کرد امروز فرداست تولدم رو تبریک گفت. زدم زیر خنده و گفتم فرداست. فردا من1سال جلو تر میرم! باز هم1سال گذشت و من نه بزرگ شدم و نه عاقل! به جهنم! بهتر! نمی خوام! همین مدلی که هستم خوبه! آدم عاقل بزرگ ها دنیاشون شبیه مال من نیست. کودکی کردن ها و دیوونه بودن ها و خیال پرداختن هاشون یا اصلا نیست یا یواشکیه. خوشم نمیاد. من این مدل کج و کوله خودم رو می پسندم. به جهنم که1جهان موافقش نیست. واسه این خودم بودن هام چه قیمت های بالایی که نپرداختم! چی ها که از دست ندادم! چی ها که ندیدم! چه قدر دردم می اومد! ولی بیخیال اصل خودمم اون از دستم رفته ها هم باشن واسه اکثریت استاندارد.

فردا شب مهمون میاد. خونواده برادرم. جیگیلک. عشق من بهشت فسقلیِ من! امشب شاید با1سری دیوونه عاقل تر از خودم بزنیم بیرون. خاطرم باشه بهم خوش بگذره!

با امروز2روزه طرف کتاب های زبانم نرفتم. بیخیال میرم حالا. کمی تا قسمتی استرس دارم از جنس مزخرف نامشخص. بدم میاد از این حس عوضی. به سردرد و سرگیجهم میندازه.

این کتاب های ایرانی در هر موضوعی که باشن رو دیگه نمی خوام بخونم. داخلشون به هر حال1چیز های نکبتی از، … اه لعنتی!

من اخلاق عوضی زیاد دارم ولی در مورد1سری هاش با خودم به مشکل خوردم. یکیش داره خیلی دردسر میشه. تحمل مقوله زن رو ندارم. گفتم مقوله چون کلمه بهتری واسش گیر نیاوردم. منظورم جمع های زنونه، حرف های زنونه، جوک ها و تفریحات و موضوعات زنونه و مایه های خندیدن های زنونه و کلا حال و هوای زنونه بود و هست. اگر در جمعی باشم که1دسته جنس مؤنث سر توی گوش هم کنن و حرف های زیر جلدی بزنن و هه هه هه بخندن بی اختیار ته دلم1ایش میگم و خودم رو جمع می کنم کنار تر. اگر مجبور باشم قاطیه این مدل جمع ها بشینم و تحمل کنم چنان مشخص و محسوس گوشه می گیرم که قشنگ مشخصه نمی خوام قاطیشون باشم. اگر بهم بگن بیا با1جمع زنونه1گردش لطیف به بهشت داشته باشیم بدون تردید و سفت میگم نه! واقعا دلم نمی خواد. پیش از این هم این مدلی بودم و تصور می کردم دارم معتدل تر میشم ولی فهمیدم که اصلا این طوری نیست بلکه در حال بدتر شدن هستم. در جمع های فامیلی که خانم ها میرن1گوشه و سر و صداشون اول یواش بعد بلند میره هوا و باز یواش میشه و باز انفجاری میره می خوره به سقف من به شدت خسته میشم. فقط زمان هایی می تونم بینشون بشینم که خانم و آقا همه با هم دور تا دور اتاق بشینیم و همگی از هر دری بگیم و بحث خانم و آقا هم وسط نباشه! اگر از این مدل صحبت ها بیاد وسط بلافاصله کنار می کشم. اگر هم به جبر بمونم در بحث طرف خانم ها نیستم. اون دفعه1کسی با حرص بهم گفت تو خودت مگه زن نیستی واسه چی اینهمه ضد زنی و ما زن ها حقمون چنین شده و چنان شده و باید چه بشه و چه نشه و همین طور داشت می گفت که1دفعه نفهمیدم چی شد از جا در رفتم و گفتم ببین میشه خفه شی؟ حالم بد شد از عفونت اراجیفت بس کن دیگه! طرف چنان شوکه شد که نتونست چیزی بگه و بعد از1دقیقه ناباور گفت با من بودی؟ گفتم دقیقا با خودت بودم. چیه نکنه چون به قول خودت تو خانم هستی باید کل فلک تعزیمت کنن؟ سرم رو خوردی خفه شو دیگه!

طرف ترکید که بهش توهین کردم. من هم گفتم خوب کردم تا تو باشی اینهمه زیر گوشم خانم خانم نکنی. اصلا می دونی چیه؟ مگه خودت واسه خودت دوغ باز کنی. تمام این مسخره بازی ها1مشت توهم خاک خورده مزخرفه تو هم تا مغز استخون های مخ نداشتهت درگیر این گرد و خاکه. برو به درد خودت بمیر ولم کن!

به نظرم طرف رو کشتمش اون هم دستش برسه می کشدم ولی فعلا جفتمون زنده ایم و1نفر سومی به موقع رسید و حلش کرد.

-مگه ندیدی طرف صحبتت کیه؟ این پریسا طرفدار مناسبی واسه جنس خودش نیست در این موارد بهش امیدوار نباش ولش کن!

من و اون بنده خدا اولش سخت بعدش ساده تر بینمون رو حلش کردیم ولی من واقعا از دست خودم خسته میشم. این چه اوضاعیه؟ دیگه کم کم اختفا و مصلحت اندیشی رو رها کردم و دارم اجازه میدم همه و همه این حال و هوام رو بفهمن و خیالم نیست.

بزرگ انجمن شعر بهم گفته بود1سریه30-40تایی از نوشته هات رو بیار واسه چاپ بررسی بشن. خواستم ببرم ولی، … پریروز متمرکز شدم که40تاشون رو جدا کنم ولی نکردم. با خوندنشون حس کردم حالا خیلی زوده. من حالا ها باید بنویسم. بخونم و اصلاح کنم.

ساعت سیستمم خیلی عجله داره واسه تغییرات! خودش1ساعت پریده عقب. مسخره! به جهنم من درستش نمی کنم بذار جا بمونه تا جونش در بیاد! دلم می خواد باز بنویسم ولی اون زنگ رشته تمرکز نداشتهم رو پاره کرده و الان هرچی می کنم نمیشه گرهش بزنم همهش1سرش از دستم لیز می خوره در میره و حالم رو می گیره.

از این مدل اراجیف نوشت ها رو جرأت نمی کنم بزنم داخل محله ولی عجیب دلم می خواد این دفعه بزنم به انتهای سیم خریت و این رو به جای دیوونه خونه شخصیم بزنم داخل محله. نمی دونم واسه چی. به نظرم مرض دارم! خدایا درمون شدنی که نیستم خواهانش هم نیستم ولی این1مورد رو از سرم بپرون! اگر دعام برآورده بشه که هیچ چی اگر هم این رو فرستادم روی آنتن محله یعنی خدا گفت خودت و اون مرضت با هم برید بهشت من در جهانگردانیم کارهای مهم تری از رسیدگی به امراض تو بنده غیر استاندارد دارم که بهش برسم برو خودت به فکر خودت باش!

بسه دیگه خسته شدم می خوام بلند شم برم کتاب بخونم موزیک گوش کنم1خورده جهانِ اطرافم رو به هم بریزم و…

تا بعد!

(از پریشان نوشت های پریسا)