مدت هاست ننوشتم. یعنی نوشتم اما چیزی نبوده که بشه نگهش دارم. این هم نمی دونم چی در میاد. شاید از همون هایی بشه که آخرِ کار با1فشار روی دکمه ی کنسل می فرستمش به هیچستان. راستی کجاست این هیچستان! آدرسش رو می خوام. گاهی دلم سفر به هیچستان رو می خواد. واسه استراحت. واسه مرخصی از تمامِ تمامیت های اطرافم. دلم آگاهی از نشونیِ هیچستان رو می خواد تا تمامِ اسم ها و اثر ها و رد های یادگاری رو برای همیشه بفرستم اونجا و تمام. اِی کاش1روزی بشه! بیخیال. فعلا فقط دلم نوشتن می خواد. با وجود اینکه حسابی گرفتارم. با وجود اینکه1عالمه کار نکرده و درس های نخونده روی میز مُنتَظِرَمِه. با وجود اینکه باید کار های کلاسِ امروز  رو انجام بدم و آماده بشم واسه کلاس های فردا. با وجود اینکه زمان واسه انجامِ تکلیف های کلاس زبان فردا تقریبا نیست. با تمام این ها دلم نوشتن خواست. فرقی نمی کنه که ثبت بشه یا نشه. فقط دلم نوشتن خواست.

اینجا بارون میاد. چه شدید هم میاد. نه به شدتِ بارون های لطیفِ بچگی های من. زمان هایی که زیرِ صدای بارون و سرمای اون بیرون که با انگشت های شیطون به پنجره می زد تا از1روزنه ی کوچیک وارد بشه و با بادِ سرد و بویِ خاکِ بارون خورده هواییم کنه مشق می نوشتم و تمام دُنیام این بود که فقط مشقم تموم بشه تا بپرم سراغِ بازی. وسطِ دنیای دیو و پری های خودم که حتی هم سن و سال هام رو هم کمتر داخلش راه می دادم. یادش به خیر!

من هنوز هم بچه ام. هنوز راهِ ورودِ دنیای دیو و پری ها رو بلدم. هنوز اون ورودیه یواشکی رو یادم نرفته. هنوز با پیچ و خم های جادویی و یواشکیِ اون دنیای طلاییِ عزیز آشنام. فقط حالا دیگه از نظرِ بزرگ تر های عاقل این حال و هوام اسمش شده جنون. می دونی چیه دیگه! از اقوامِ مالیخولیاست. به جهنم.

تا چند وقت پیش خودم رو بیچاره می کردم کسی ندونه این ورود و خروج های یواشکیم رو. حالا دیگه این رو هم خیالم نیست. بیخیالِ کشف شدن هام به وسیله  ی آدم های فضول و عاقل های مزاحم که با مارک های تقلبیه رفاقت می خوان کشفت کنن و چند صباحی با کشفیاتشون سرگرم بشن، بیخیالِ نگاه های کاشف و بی پرواشون، بیخیالِ حضور های سمج و نچسبشون که هرچی بی اعتنایی می کنی شرِش از سرِ خودت و دُنیات کم نمیشه، بیخیالِ اداهای مضحکِ همانندیشون که قشنگ مشخصه واقعی نیست، دست های سرمازده و خستهم رو میدم به دست های داغ از دیوونگی های کودکِ درونم و بهش اجازه میدم از بینِ اینهمه عقل و قاعده های لعنتی با خودش ببردم هر جا دلش می خواد.

این چند روز که گذشت باهاش خوش رفتار نبودم. روحم سنگین و بیمار شده بود. هنوز هم درست و حسابی درمون نشده. گرد و خاکِ دنیای عقلانیه خدا به تنفسِ روانم نساخت. اگر پرستاری های این بخشِ یواشکیِ کوچولوی صبور و موندگار نبود خدا می دونه چی به سرم می اومد. آدم بزرگ بازی هام رو تاب میاره. تلخی هام رو تحمل می کنه. نق زدن هام رو نشنیده می گیره. حتی زمان هایی که با اونهمه بی شرمی و خشم انکارش می کنم و میگم که دیگه نمی خوام بمونه باز هم هست. هست و اجازه میده وجودِ گرد و خاک گرفته و سردم از دریچه ی بغضش خودش رو تخلیه کنه و اشک. چه قدر گاهی شیرین میشن دردِ اون گریه های بلند و از جنسِ یادش به خیر های دیروزی!

سکوتِ منجمد رو1موزیکِ غمگین تزئین می کنه. خودم رو در هوای سکوت، هوای موزیک و هوای گرفته ی این2هفته که گذشت رها می کنم. سرم رو می ذارم روی میز. روی دفترِ تمرین های زبانم که تا نیمه حلشون کردم و هنوز کلیشون مونده. سرم رو می ذارم روی صفحه ی نیمه نوشته ی دفترم. روی دفترم که نقطه های بریلش از فشار پاک میشن. از فشارِ سرِ سنگینِ من، یا از فشارِ کوهِ روی شونه هام!. صفحه ی نصفه نوشته ی دفترم که پاک شده رو باید از اول بنویسم. مشق هام خراب میشن و خیالم نیست. فقط رها از خودم و از خودداری و از همه چیزم. هم آوازِ محتوای تلخِ موزیک و همراهِ تاریکیِ سکوتِ منجمد، که تیزیِ شکسته هاش شبیهِ خورده های یخ وسطِ سیاهیِ لحظه ها برق می زنن. و بعد، بعد از اینکه دیگه نای انکار و ادای بزرگی و ایفای نقشِ نکبتِ واقعبین و عاقل واسم باقی نموند، کودکِ آشنای من از گوشه ی مخفیِ وجودم میاد بیرون. دفترِ داغونم رو ورق می زنه و میگه ولش کن بعدا از اول بنویس. کتابم رو جمع می کنه. دستمال میده دستم و میگه خجالت بکش بیا به جای آستینت با این پاک کن. بعد بی توجه به تمامِ بد رفتاری های اخیرم لبخند می زنه. اون قدر که من هم بی توان و بی حس به لبخندش لبخند می زنم. لبخندی کاملا خیس که اشک ها هنوز ازش چکه می کنن. کودکِ آشنای درونم هنوز بیرون از خودم اما شونه به شونه، سینه به سینه، نگاه به نگاهِ وجودم ایستاده تا مطمئن باشم حتی1ثانیه ازم جدا نیست. هنوز لبخند می زنه. لبخندی هرچند تلخ اما واقعی. برعکسِ اون لبخند های رنگیِ تقلبیِ لعنتی که حالا دیگه جنسشون رو خیلی خیلی خوب تشخیص میدم و اشتباه نمیرم. مو هام رو می زنه کنار. اشک هام رو پاک می کنه. می خنده. آهسته زیرِ گوشم میگه:

-اگر بدونی چی پیدا کردم؟ یک قصه ی جدید. یک ماجرای تازه. میشه ازش یک ماه خیال بافت و تموم نمیشه. اگر بدونی! آخ که اگر بدونی!

اون قدر میگه و میگه تا سرم رو بالا بیارم. به شیوه ی تمامِ کودکی های دیوونهم از این پیروز شدنش کیف می کنه. قبل از اینکه صدای گرفته ی بزرگی هام برای پرسیدن در بیاد میگه تا نخندی نمیگم. اول لبخند بعد بستنی.

اِی خدا وسط این انجماد و بستنی؟ آخه کدوم آدمِ عاقلی وسط این سرما بستنی کوفت می کنه؟

با خنده های جیغش که کسی جز خودم تحملشون نمی کنه دست میندازه دور شونه هام و هوار می زنه:

-هیچ عاقلی! هیچ عاقلی! اما تو که عاقل نیستی! بستنی! بستنی کنار شومینه! زود باش خیال بافی با خوردنی با حاله! الان هم بستنی!

تسلیم میشم. درسته تمامش درسته. چه قدر خوشحالم که این بخشِ نامعقول ترکم نکرده. چه قدر حضورش رو دوست دارم. چه قدر خوبه که با وجودِ نقشِ نخواستن های من هنوز هست. فکرم رو می فهمه. می خنده.

-من ول کنِ تو نیستم. بدونِ من وسط این دنیای عوضی1ثانیه دووم نمیاری. یا خودکشی می کنی یا دق می کنی یا گم میشی.

دیگه نمی خنده. در لحنش محبت، بستگی و ترحمی از جنسِ رحمِ بچه ها به آدم بزرگ ها موج می زنه. از اون دلسوزی ها که بچه ها زمانی که به کسالت باری های دنیای بزرگ ها فکر می کنن در نگاه و رفتارشون مشخصه. خستهم. وا دادم روی دست های کوچیکش. آروم و2دستی لایه ی ضخیمِ سرمایی که دل و روحم رو پوشونده رو می زنه کنار و در همون حال باهام حرف می زنه.

-اگر من نباشم گم میشی. وسط این دنیای گرد و خاکی، بینِ گرد و خاکِ خودت گم میشی. آدم بزرگِ بیچاره! خیلی سخته مجبور باشی همرنگِ آجر های اطرافت بچرخی. می بینی؟ من درک کردن بلدم. ولی عوضش تو می دونی که من هنوز و همیشه هستم و ما2تایی همیشه و همیشه دنبال1جایی هستیم تا تو بتونی راحت من باشی. دیوونه ای که نه بزرگ میشه و نه عاقل. حالا دیگه پاشو! پاشو طفلکیه داغون پاشو بریم! می خوام ببرمت1جایی که رنگ های تار و پودِ خیال هاش رو تا اینجای عمرت ندیدی. البته بعد از بستنی.

بلند میشم. از داخلِ فریزر1دونه بستنی بر می دارم. از تصورِ خوردنش هم رگ هام منجمد میشه انگار. شومینه رو تا آخر زیاد می کنم. می شینم کنارش. روی صندلی نه. روی زمین کنارِ شومینه. بستنیم رو می گیرم بینِ خودم و شعله ی شومینه. بعد پیش از اینکه چکه کنه سرم رو کج می کنم تا قطره های چسبناکش بی افته روی زبونم. با کاکائو های آب شده ای که با محتویات بستنیِ آب شده ترکیب شده و چه خوشمزه هست! سرد ولی خوشمزه. مزه ی سرد و شیرین و آشنای شیطنت های جنون زده ی بچگی. مزه ی سرمای بستنی در کنارِ شومینه. مزه ی دیوونه بازی های مسخره و همیشگیِ خودم. از همون هایی که فقط مالِ خودمه و خودم.

بستنی توی دستم تموم میشه. فقط چوبش موند. سردمه. چشم هام رو می بندم. زمانی رو مجسم می کنم که هنوز نگاهم تاریک نبود. زمانی که می تونستم رقصِ نورانیِ شعله ها رو تماشا کنم و تماشا کنم. بعد با چشم های نیمه باز و سرِ1وری مجسم کنم که مثل پریِ آتیش داخل قصه ها، به زبون آتیش با شعله ها حرف می زنم و با پیراهنی سرخ آبی و براق، یواش قدم می زنم و واردِ شعله های نا آروم و رقصنده میشم. بینِ زبونه های درخشانش چرخ می زنم. چند لحظه روی یکی از سنگ های سرخِ شومینه وسطِ شعله ها میشینم و از بیرون انعکاسِ تصویرِ خودم رو تماشا می کنم. بعد آهسته بلند میشم. دست هام رو آروم باز می کنم. سوارِ زبونه های بی قرارِ شعله ها میشم و روی نوکِ رقصانِ شاخه هاش میرم بالا، بالا، بالاتر. خودِ یواشکیم دستش رو روی شونه هام می ذاره. آهسته زیرِ گوشم نجوا می کنه.

-چشم هات رو باز نکن. با هم میریم. ادامه بده. از همینجا، درست از وسطِ شومینه ی شعله ورِ خونه ی تو1راهِ مخفی به آسمون هست. فقط باید شب باشه تا ستاره ها خونه باشن.

تماشاش می کنم با حیرتی شیرین و…خیس.

-مگه همین رو دلت نمی خواد؟ اون اشک ها رو هم بزن کنار درست نیست این مدلی مهمونی رفتن.

شعله سواری و آسمون و ستاره ها. و اون حیرت و التهابِ اندوه بارِ شیرین و… همچنان خیس.

نشونی رو از فرشته های راهنما می پرسم.

-اون ستاره تکی که نمی دونم چند تا پره داره. همونی که این اواخر روشن شده.

-آهان می دونیم. اتفاقا خیلی اون طرف ها میریم. برو1خورده بالاتر، بعدش بپیچ راست، راستِ نورِ ماه رو بگیر و برو جلو. ستاره اولی. اگر آشنا باشی به در نرسیده بازش می کنه. آشنا هستی؟

نمی دونم چی باید بگم. سکوت می کنم. سکوتی از جنسِ حیرتم. تلخ، ملتهب، خیس.

مسیر درسته. به در نرسیده باز میشه یا نمیشه. یا در می زنم. نمی دونم. خاطرم نیست. در باز میشه و…چه قدر حرف دارم. می بینم انگار. تصویری و صدایی از جنسِ سکوتی آشنا. از جنسِ سفر. از جنسِ آسمون. از جنسِ تلخِ اشک های من. و شاید از جنسِ لبخندی به نشونه ی گذر از تمامِ سیاهیِ1شبِ دردناک که من پشتش گیر کردم. چه قدر حرف دارم. چه قدر زیاد. می خوام بگم و نمیشه. صدای من از جنسِ آسمون نیست. ولی می خوام حرف بزنم. بگم سلام. بگم چه قدر دلم می خواست1دفعه دیگه ببینمت. چه قدر دلم می خواست1دفعه دیگه بشه حرف بزنم. حرف بزنیم. بگم که باز منِ فراموش کار یادم رفت که ممکنه اینهمه زود دیر بشه. بگم ببخش به خاطرِ سکوتم. ببخش که نگفتم. هیچ زمانی نگفتم که چه قدر به خاطرِ اون هوار های اشتباهی متأسفم. همون هایی که صبورانه تحمل کردی و نگفتی دارم اشتباه می کنم. زمانی هم که از جای دیگه واقعیت رو شنیدم، نه، دیر نشده بود! هنوز زمان بود که وسطِ صحبت هامون، وسطِ نارضایتی های خودم، وسطِ نارضایتی های صبورت، اون کلمه های کلیدی رو بگم.

-معذرت می خوام. که اشتباه فهمیدم. که اشتباه گرفتم. که اشتباه زدم. معذرت می خوام که مخاطبِ اشتباهیه هوار های خشمم شدی. منو ببخش!

زمان بود و نگفتم. ببخش که نگفتم. خاطرم نیست فراموش کردم، یا نتونستم، یا نخواستم. ببخش که خاطرم نیست! ببخش! منو ببخش!

سعی می کنم ولی صدام از جنسِ آسمون نیست. فقط اشک. چه شدید هم هست. این اشک ها واقعی هستن. می بارن و می بارن. پرده ای شفاف از جنسِ تلخِ اشک بینِ من و اون درِ باز و اون ستاره و اون حضورِ غایب که ساکت و صبور و شاید با نگاهی از جنسِ آرامشی مطلق تماشام می کنه. اشک ها می بارن و می بارن. صدای باریدن رو می شنوم. پرده ی شفاف ضخیم تر میشه. اون قدر که دیگه مقابل رو کم می بینم. کم و باز هم کمتر. صدای باریدن بیشتر و بیشتر میشه. اشک! آسمون! بارون! داره بارون میاد!

مژه های سنگین از اشکم رو باز می کنم. بیدارم. هنوز در کنارِ شومینه نشستم و بی اختیار، با تمامِ دلم و به شدتِ بارونی که پشتِ پنجره در حالِ باریدنه دارم می بارم. از کی این گریه های بی توقفم شروع شدن؟ خاطرم نیست. خاطرم نیست!

شب شده. پشتِ پنجره بارون شدت گرفته. خودِ یواشکیم کنارمه. زمزمه ی آهستهش رو می شنوم.

-امشب1ستاره هم توی آسمون نیست!

من گریه می کنم. میز عسلیِ کوچیکِ کنارِ دستم رو از شدتِ تلخیِ ناکامیِ دردناکی که این2هفته روانم رو گرفته فشار میدم و از تهِ دل گریه می کنم.

-می دونی؟ شاید لازم نباشه تا اون بالا بری. اگر بخواد خودش پیدات می کنه. از همینجا بهش بگو. می شنوه. اگر بخواد!.

پرسشم رو می بارم.

-یعنی می خواد؟

حقیقت آهسته آه می کشه.

-نمی دونم. شاید! میگن ستاره نشین ها از خاکی ها مهربون تر میشن. شاید بخواد.

اِی کاشِ بارونیم رو می بارم. از تهِ دل. از تهِ تهِ دل!

اون بیرون بارون میره که برف بشه. صدای زنگِ گوشیم. پیام برام میاد. کسی برام نوشته این بیرون1برفی گرفته که نگو.

اون بیرون داره برف میاد. برفِ سفید. برفِ پاک. برفِ روشن و درخشان وسطِ سیاهیِ شبِ سیاهِ بی ستاره!.

-بچگی ها یادش به خیر! داخلِ قصه ها شب های برفی آسمونی ها از اون بالا روی زمین شادی می پاشیدن. شبیهِ برفِ شادی های داخلِ جشن ها.

هنوز گریه می کنم. شدید و شدید گریه می کنم. سرم رو به شونه های خودِ جنون زدهم تکیه میدم و اِی کاشم رو، ناکامیم رو، تلخ کامیم رو می بارم.

صدا میاد. منظم و بی توقف. تیک، تاک. تیک، تاک. صدای عصای بابا زمان. داره دیر میشه. باید بلند شم. باید بجنبم. باقیه این قصه ی خیس بمونه واسه شب های بعد. کاری نمیشه کنم جز این. اِی کاش می شد!.

آهسته با صدایی از جنسِ سکوت زمزمه می کنم:

-امشب شبِ هشتمِ بهمنماهه.

پایان.

-از پریشان نوشت های پریسا-