سلام علیرضا جان.
قبل از هر چیز بگم اگه بی ریخت مینویسم به این دلیله که حوصله بازی با کلمات رو ندارم و از ته دلم و خاکی مینویسم پس پیشاپیش عذر میخوام.
هیچ چی از شرایط حاضر زندگیت نمیدونم.
فقط میتونم بگم با تمام وجود درکت میکنم چون دقیقاً حالت های رفتاری خودمو پیدا کردی.
و چون شباهت رفتاری زیادی پیدا کردیم خواستم کمی همدلی کنم.
راستش رو بخوایی این حالت ها همش به خاطر عاشقی و این چیزا نیست.
البته عشق به شدت تأثیر داره.
اصلاً ممکنه عشقی در کار نباشه.
ما الآن به مرحله ای از زندگی رسیدیم که احساس نیاز به چیزی فرا تر از داشته های فعلیمون میکنیم.
حالا اون نیاز میتونه هر چیزی از جمله همدم، کمال روحی، یا هر چیزی فرا تر از داشته ها باشه.
باید سنگامونو با خودمون وا بِکَنیم ببینیم اون نیاز چیه.
من خودم این بی میلی به همه چیز و این صبر ایوب رو از بعد کنکورم پیدا کردم.
با این که جایگاهی عالی هم توی کنکور کسب کردم ولی نمیدونم چرا اینطور شدم.
هیچ چیز راضیم نمیکنه.
منی که توی عمق اقیانوس تکنولوژی و کامپیوتر غرق بودم الآن هیچ حس و میلی به کامپیوتر ندارم.
حالا میخوام مفصل از منطق عشق و عاشقی برات بگم که حسابی به درد میخوره.
اگه عشق دو طرفست باید طرف مورد نظرت رو نگه داری و موقعش که شد اقدامات لازم رو انجام بدی.
اگه یه طرفست یعنی شما عاشق هستی و فرد مورد نظر نمیدونه باید یه جوری بهش بگی و نظر اون فرد رو هم به یه طریقی از زیر زبونش بیرون بکشی.
اگه نظرش رو در این حالت نفهمی تا آخر فکرت درگیر میمونه.
اگه بدونی اون فرد عاشق هیچ کسی از جمله خودت نیست یا باید عشقت رو بهش ثابت کنی یا فراموشش کنی.
اگه بدونی اون فرد عاشق کسی غیر از شماست خودش چند حالت داره که به دوتا از مهم ترینش اشاره میکنم.
۱: ممکنه همینجوری خوشت ازش بیاد پس بری بهش بگی که دوسش داری.
بعد اون بگه که دلش جای دیگست که اینجا تکلیف خودت رو میدونی، فراموشش کن.
۲: یه سناریو رو فرض میگیریم.
فرض کن که از یه بنده ی خدا به هر دلیلی مثلا پاک سِرِشتیش خوشت اومد.
حالا اون فرد میاد به هر طریقی مثلا دردودل بیش از حد خودشو یه عالمه بهت نزدیک میکنه و توی قلبت جا میکنه.
توی این حالت شک نکن طرف مقابل هم یه علاقه ای نسبت به تو داشته که سعی میکرده انقدر با تو باشه یا باهات همدم باشه.
در حدی خودشو بهت نزدیک میدونه که خلاصه بگم برمیگرده میگه من کسی رو از ته قلبم دوست دارم که اون منو دوس نداره ولی من یه دخترم چطور میتونم بهش بگم دوسش دارم؟
بعدم بگه خودمو به خوندن قرآن و خوندن نماز بستم ولی فراموش نمیشه.
حالا تو فقط توی این حالت مغزت هنگ میکنه و فقط بهش میگی یه چیزی هست که باید بدونه و اون اینه که از ته دلت دوستش داری.
چون فکر میکردی اون خودت رو میگه
بعد اون تا چند روز نظرش رو بهت نگِ.
چند روز بعد ازش میپرسی اون شب شما رو میگفته؟
یهویی پاسخ بده “نه شما نیستید.”
ممکنه طرف مورد فرض به حدی پر رو باشه به جای معذرت خواهی بیاد بگه “ضمنا دلیلی بر تغییر رفتار نیست.”
اینجا فرض کن قبل از گفتن این حرفش دو تا اِسلش زده.
خودت خوب میدونی چی میگم مهندسِ برنامه نویس.
به نظر من این سنگین ترین ضربه ایه که یه مرد دل پاک با یه عشق خیلی خیلی پاک میتونه بخوره.
راستش این فرض منطقی انقدر پیچیدست که خودمم براش راه حل قطعی ندارم.
فقط میتونم بگم که اون دختر اگه بهت علاقه ای نداشته یا انقدر زود علاقشو به تو با کسی جایگزین کرده خیلی ببخشید غلط بیجا کرده خودشو بهت نزدیک کرده و فکر میکنه میتونه هنوز هم نزدیک بمونه.
اینجا باید چند کار انجام بدی.
۱: نتیجه کار زشتش رو بهش یاد بده تا دفعه دیگه با کسی این کار رو نکنه.
۲: باهاش مثل یه آدم ۷ پشت غریبه رو به رو شو.
۳: خودتو کنترل کن که یه وقت کار دست خودت ندی!
ممکنه اگه تنها گیرش بیاری بُکُشیش! حواست باشه.
۴: روش شیفت دیلییت بگیر و به قول یه بنده خدا یه قفل ۱۰ کلیدی به دلت بزن که دفعه دیگه کسی دل سادت رو ندُزده.
۵: اگه جرأت داشتی برو بهش بگو چطور دلت رو شیکوند.
اگه آدم کم رویی هم بودی مطمئن باش اون کسی که با احساساتت بازی کرده تا قیامتم که شده جواب پس میده.
اگه تو هم راهی برای این سناریو داشتی بگو چون خیلی وحشتناکه.
راستی به نظرت اون فرد باید بخشیده شه؟ لعنت شه؟ نفرین شه؟ یا فقط فراموش شه؟ یا هنوز هم باید دوسش داشته باشی؟
یه وقت هم امکان داره عاشق کسی نباشی اصلاً این بهترین حالته چون دلت زِندونی نیست.
توی این حالت اگه هستی باز اون قفل ۱۰ کلیدی رو دوباره به دلت بزن.
تازه یه کار باحال دیگه هم هست که توی همه شرایط منطقی که گفتم هم کار گشاست و هم کمک ۱۰۰ درصدی میکنه.
اون چیزی نیست جزء خدا.
نزار کسی به جایگاه اون توی دلت تجاوز کنه و جاش بشینه.
چون “فقط خداست که دلها را آرام میکند.”
نماز، خوندن قرآن، و این کارا خیلی کمک میکنه هرچند جالبه بدونی باید از ته قلبت از خدا بخوایی وگرنه مشکل فردی که توی سناریو فرض کردیم رو پیدا خواهی کرد.
آره، اگه خوندن نماز و قرآن از ته قلب نباشه اون که باید فراموش بشه نمیشه.
خلاصه بگم یه نفر اومد به امام علی گفت دنیا فریبنده، و جایگاه شر و بدیهاست و سرای دروغینه.
امام در جواب به اون فرد فرمودند “دنیا سرای راستین است برای هر کس که آن را باور کند.”
این جمله یعنی دنیا با نشون دادن حوادث و عاقبت مردم با زبون بی زبونی داره حقایق مطالب رو میگه اون خود مردم هستن که باید عبرت بگیرن.
از این که انقدر طولانی نوشتم خیلی خیلی عذر میخوام.
ان شاء الله همیشه موفق باشی.
توکلمان بر خدا..