دو سه ماه از روزی که دعوامون شد گذشته بود و دیگه علی رو ندیده بودم
جاش هر روز مادرش می اومد ساعتی می نشست و به من بیچاره نیش می زد و اگه چیز دیگه ای واسه گفتن نداشت بلند می شد می رفت تا فردا یا پس فرداش.
عاقبت یه روز علی اومد و ازم خواست برای طلاق همراهش برم.
خون سرد و بیخیال.
قیافش شدیدا به هم ریخته و لاغر تر از قبل شده بود.
از اونجایی که هر دو راضی به طلاق توافقی بودیم زیاد کارمون طول نکشید و گره ی زندگی تقریبا مشترکی که از خیلی وقت پیش شل شده بود رو یه محضردار از هم گشود و تموم شد. به راحتی.
نه ناراحت بودم نه خوشحال.
علی جای مهریه خونه رو بهم داد و اون به راه خودش رفت و من به راه خودم.
بماند وقتی خبر رو به خانوادم دادم چه سر و صدایی به پا شد.
خاله گلی قبل از هرکس بهم آفرین گفت و در ادامه هم اضافه کرد که حالا نشون دادی تو سرت ذره ای عقل هست.
مادرم سرم داد زد که چه غلطی کردی دختر؟
آخرش با یه دندگیت زندگیتو به باد دادی حالا بشین تا یه مرد زن مرده شصت هفتاد ساله بیاد بگیرتت و پدرتم در بیاره.
خواستم جواب بدم که خاله گلی پیش دستی کرد و جای من گفت
اگه بخواد این کار رو بکنه از اینکه فکر کرده بودم کمی عقل داره پشیمون میشم.
مادرم گفت هرچی این میکشه تقصیر توِ از اول هم بهش پر و بال دادی حالا من جواب مردم رو چی بدم؟
خاله جواب داد هرکی چیزی گفت بهش بگو برو تو چند روز با این شازده زندگی کن خودت خیلی چیزا دستت میادو …
بحث مادرم و خاله گلی بی پایان ادامه داشت.
داداشم که فهمید چنان زد تو صورتم که هنوزم دردشو یادم نرفته.
داد می زد گیس بریده حالا دم درآوردی می خوای آبرومونو ببری؟
بازم خاله گلی بود که چنان دادی سر داداشم زد که دهنشو بست.
آبروت که خیلی وقته رفته
اون وقتی که باید غیرتت باد می کرد و می رفتی یقه ی اون …. رو می گرفتی و ازش می خواستی با گند کاریاش زندگی رو به خواهرت کوفت نکنه کجا بودی که حالا پیدات شده واسه من از آبرو حرف می زنی؟
من نمی ذارم این دختر و بچش اینجا بمونن و به خاطر یه لقمه نون هرکی بهشون رسید یه تشر بارشون کنه.
عاطفه بلند شو که باید بریم!
حتی اجازه نداد کسی حرف بزنه چینی رو زد زیر بغلش و منم دنبالش راه افتادم.
برگشتیم بوکان خونه ی من.
چند روزی اونجا بودیم. خاله پیشنهاد داد خونمو اینجا بفروشم بریم یه جای دیگه ی شهر خونه بخریم
و از فرداش خودش دست به کار شد و خیلی زود هم یه خونه مناسب پیدا کرد با یه مشتری واسه خونه.
و ما خونه ی سابقم رو ترک و اسباب کشی کردیم.
چند روزی طول کشید تا کاملا همه چیزها سر جاشون قرار گرفتن.
از اونجایی که این خونه بزرگتر بود چند تا از اتاقا خالی موندن
ولی پولی برای ما نموند.
خاله گلی واسه اینم دست به کار شد و خیلی زود تو یکی از اتاقا دار قالی برپا کرد و دو تایی شروع به کار کردیم.
تو محله کسی ما رو نمی شناخت و این برای من عالی بود چون کسی نبود که با دیدنم به همراهش من رو با اشاره نشون بده و شروع کنن به آه کشیدن و پِچ پِچ کردن.
خیلی زود با کمک خاله یه قالی رو تموم کردیم و تونستیم کمی خرجی به دست بیاریم.
از خونوادم تقریبا بیخبر بودم. تنها کسی که به ما سر می زد و گاهی هم کَمکی پول بهمون می داد دایی جعفر بود.
خاله یه بار بهش گفت که دیگه به ما پولی نده.
خودش زن و بچه داشت و تقریبا دستشم خالی بود.
زندگی با تمام سختی ها و خوشی هاش ادامه داشت.
چینی قشنگ منم عین تمام بچه ها روز به روز بزرگتر می شد و من بیشتر از داشتنش خوشحال بودم.
دو سه ماه بعد یه روز تموم خانوادم بیخبر اومدن خونم
به راستی دلم واسه همه تنگ شده بود ولی به قول خاله گلی این دوری لازم بود تا همه حد و حدودها رو بشناسن و بهش احترام بذارن.
خیلی ازم خواستن برگردم روستا ولی راستش دیگه مایل نبودم.
این زندگی همراه خاله گلی و چینی برام بهتر بود چون استقلال و آرامش خیلی خوبی داشتم.
قبول نکردم و اونا رفتن و ما برگشتیم سر دار قالی خودمون.
یکی دو سال دیگه هم گذشت و چینی وارد شیش سالگی شد.
یه روز که داشتیم قالی می بافتیم خاله بهم گفت دختر تو نمی خوایی فکری به حال تحصیل این بچه بکنی؟
بهش گفتم که خیلی دلم می خواد ولی نمی دونم مدارس اینجا بهش درس میدن یا اصلا نابینا ها می تونن درس بخونن یا نه.
خاله هم با گفتن حالا تو برو یه پرس و جو کن تا ببینیم چی میشه بحث رو تموم کرد.
از فرداش چینی رو برداشتم رفتم مدرسه های نزدیک.
ولی جواب تمام مدارس یکی بود.
خانم این دختر رو باید ببریش مدرسه های مخصوصی که واسه آموزش به اینا درست شدن.
حتی قشر با سواد هم کراهت داشتن درست به اسم نابینا اشاره کنن.
جستجوهای من ادامه داشت تا یکی از معلم ها تو یکی از مدرسه ها بهم گفت باید ببریش تهران و یه آدرس بهم داد.
گفت که اونجا شبانه روزی هستش و مدرسه مخصوص نابینایانه.
وای که حالا می بایستی دخترم رو از خودم دور کنم!
برگشتم و جریان رو به خاله گلی گفتم.
به هیچ وجه دلم نمی خواست دخترم رو از خودم جدا کنم.
خاله گلی هم با تمام وابستگیش به چینی اینقده گفت و گفت تا راضیم کرد جز این راهی ندارم و راه صلاح دخترم فقط تو همینه و بس.
بازم وقتی تو خانواده جریان مطرح شد اظهار نظر ها شروع شد.
دختر همین مونده بود که چادر سر کنی و بری تهران!
این کار رو نکنی ها میمیره دختر بیچاره دور از تو
الآن ببریش فردا باید بری جنازشو بیاری و …..
آخر سر هم گلی گفت ما چینی رو می بریمش تهران درس بخونه و با این حرف صدای همه جز مادرم رو برید.
چی میگی گلی می خوای فردا روز مردم بگن از دختره خسته شده بودن انداختنش دور؟ اصلا خدا رو خوش میاد این کار رو انجام بدید؟
جواب خاله مادر رو هم ساکت کرد.
بذار مردم هرچی دلشون می خواد بگن. خدا هم از کار ما خوشش میاد.
بعدشم شماها که می خواستید این بچه از بچه گی دور انداخته بشه حالا چرا دارید سینه چاک میدید؟
تازه پاییز شروع شده بود که همراه خاله گلی و چینی عازم تهران شدیم.
خدا می دونه تو اون روزا دلم مثل سیر و سرکه می جوشید.
چه شب ها که بالا سرش نشستم و اشک ریختم.
چه دعاها کردم!
طفلک دخترم فکر می کرد داریم میریم مسافرت و همش می خندیدو و تند تند وسایلاشو جمع می کرد
و با این کارش بیشتر دلمو خون می کرد.
دلم می خواست حد اقل دخترم کمی بزرگتر می شد بعد از خودم جداش می کردم
ولی هیچ کدوم از مدارس حاضر به پذیرشش نشدن و من جز این راه سخت و دشوار چاره برام نموند
پس به ناچار قدم تو همون راه که تنها راه بود گذاشتم.
البته می تونستم بیخیال بشم و بذارم دخترم بمونه و ازم جدا نشه آیندشم بسپارم به ناکجا آباد ولی از من برنمی اومد. به خاطر همینم تنها راهم همین بود و بس.
وقتی رسیدیم تهران به یه تاکسی گفتیم که ما رو برسونه.
حالا بماند که یه پول حسابی ازمون گرفت ما رو یه ناکجا آباد پیاده کرد و گازشو گرفت و رفت.
اون خیابان و چند خیابان اون طرف ترشم گشتیم. از هرکس سراغ اون مدرسه رو گرفتیم اظهار بی اطلاعی کرد
تا یه نفر ازم خواست آدرس رو نشونش بدم.
آدرس پیش خاله بود و اونم گفت دادمش راننده اونم بهم پس نداده،
یارو هم پوزخندی حوالمون کرد و رفت دنبال زندگی خودش
ولی یه آقای حدود 30 ساله که حرفای ما رو شنیده بود اومد گفت من بلدم بفرمایید می رسونمتون.
خدا خیرش بده ما رو تا جلو در رسوند هرچی هم خواستیم بهش پول بدیم ازمون قبول نکرد.
وقتی رسیدیم زنگ تفریح خورده بود.
تو حیاط پر از دخترهای نابینا و نیمه بینا بود.
حدود یه ساعتی طول کشید تا ثبت نام و کارای مربوطش تموم شد.
قرار شد ما چند شب تهران بمونیم روزا بیاییم پیش چینی و شبها بریم جایی تا چینی کم کم عادت کنه.
ما هم همین کار انجام دادیم
رفتیم تو یه مسافر خونه اتاق گرفتیم.
اون چند روز هم عین تمام روزهای م مون خیلی زود گذشت
و وقت خداحافظی و جدایی رسید.
با چشمانی اشکبار از تمام هستیم جدا شدم
با این قول به دخترم که خیلی زود برگردم پیشش.
وای که شب های اول دوریش چه بر من و خاله گذشت! وقتی رسیدیم خونه هر کدوم یه طرف افتادیم و عین کسایی که عزیزی رو از دست دادیم زار زدیم.
شب ها عروسکاشو بغل می کردم و گریه می کردم.
نکنه پتو از روش کنار رفته باشه.
نکنه سردش باشه.
یا تشنش باشه و…
با این فکرها از جا می پریدم و ده ها بار تمام خونه رو قدم رو می رفتم. اینقده می رفتم و می اومدم تا یه گوشه از پا درد و خستگی می افتادم و با چشمان گریان بخواب می رفتم تا کی دوباره صبح بشه و روز از نو روزی از نو.