سلام بچه ها

دیشب مجموعه ای از مواد چرخ شده ی خامی که بعد از پخته شدن به غذای بسیار خوشمزه ای تبدیل می شد رو با هم قاطی کردم و نتیجه ی پیاز به اضافه آرد نخودچی به اضافه تخم مرغ به اضافه گوشت دو بار چرخ شده ی تازه ی گوسفندی به اضافه روغن به اضافه زردچوبه به اضافه فلفل سیاه به اضافه فقط کمی نمک به اضافه نعنا به اضافه رب گوجه، بعد از ورز داده شدن و شکل داده و گرفته شدن و پخته شدن، یه کباب شامی توووووپ شد. بعد از اینکه کمی هم سیب زمینی خریدم و شستم و پوست کندم و ورقه ورقه کردم و خلال کردم و نمک پاشیدم و سرخ کردم، همه رو ریختم توی یه ظرف و به همراه سه چهار تا دونه نون، رفتم وسط شهر توی چمن های یه پارک نشستم و شروع کردم به خوردن و لذت بردم مثل گاو به همراه دو عدد دلستر. من نمیدونم واقعا گاو ها یا حیوان های دیگه به اندازه ای که ما از غذا خوردن لذت می بریم لذت می برند؟

خلاصه که خیلی داشت کیف می داد. یه مردی اومد نشست کنارم که بوی کار فیزیکی و متأسفانه به دلیل شرایط فعلی این مملکت بوی بدبختی می داد. یه توهین بزرگ بهم کرد و شاید به دلیل نابیناییم بود که بدون اجازه من، دو سه عدد خلال سرخ شده ی سیب زمینی به همراه یکی از شامی هایی که تا نصفه خورده بودمش، از توی ظرفم برداشت. با صدای بلند گفتم بر پدر و مادر هرچی دزده لعنت! کباب و سیبا رو گذاشت سر جاش و گفت چرا آبرو‌ریزی می کنی؟ همه برگشتند نگاهم کردند. گفتم چون ننه بابام بچگی هام یادم دادن بی اجازه سرک کشیدن یا تجسس کردن یا برداشتن هر چیز که مال دیگرانه، یعنی دزدی. گفت بنده خدا من که واسه خودم نمی خواستم که. گفتم واسه خودت یا هرکی. اصلا مهم نیست. بعدم چون دست هاش خورده بود به اون سیبا و تیکه شامی، جلوی چشماش ریختمشون توی سطل زباله. بعدشم نشستم و به خوردنم ادامه دادم.

چند دقیقه ای نگذشته بود که سر صحبت رو باهام باز کرد. از بدبختی هاش گفت. از این که کارگری سر فلکه ها مصیبته و معلوم نیست کارفرما کودوم یکی از ده ها کارگری که منتظر کارن رو انتخاب کنه. از شرمندگی پیش زن و بچه اش گفت. اینا رو که می گفت، از اینکه خودم شغل و پول داشتم و مجرد بودم، توی خودم ذوق کردم. باز گفت و گفت و گفت. گفتم خدایا. اینجا که دیگه بالای شهر باید باشه مثلا. چرا بازم از این تییریپ آدما پیدا میشن؟ همینو ازش پرسیدم که گفت مجبور شدم بیام اینجا. بچه ام میخواست با دوستش بازی کنه ولی خونه دوستش طرف این پارکه و این پارکو خیلی دوس دارن. دیگه هیچی نگفتم. اونم هیچی نگفت ولی همچنان نشسته بود منو یا شایدم چیز ها یا اشخاص یا مناظر دیگری رو نظاره می کرد. شایدم نمی کرد. یه چند دقه دیگه که گذشت، یه پسربچه ای اومد ازم پرسید آقا میخواین توی باز کردن دلستر کمکتون کنم؟ گفتم نه. اسمشو پرسیدم و باهاش همصحبت شدم. یکی از بازی های گوشیمو شروع کرد به بازی کردن. خیلی اصرارش کردم که باهام همسفره بشه ولی قبول نکرد. آخرش گفتم خب بگو چرا نمیخوری من قبول می کنم. گفت بابام اینجا نشسته پیشت داره چپ چپ نگاهم می کنه. تعجب کردم. اون مرد که پیشم بود گفت شششششش و سعی کرد بچه رو ساکت کنه ولی دیگه دیر شده بود و من فهمیدم چی به کیه. گفتم من خودم دارم میگم. گفت خب تو بگی. بابام میگه نه. از برخوردی که ابتدای کار با اون مرد کرده بودم یه جورایی پشیمون شده بودم ولی فایده ای نداشت. خب البته کار اون طرفم زشت و دزدی بود ولی شاید میتونستم بهتر برخورد کنم. شاید به خاطر نابیناییم و آسیب پذیریم بود که اون کارو کردم و اون کلمه ی دزد رو به کار بردم. نمیدونم. هرچی که بود، بد شده بود. به اون آقا گفتم قابل شما رو نداره. پای ملخه. خودت بخور، بده بچه ات هم بخوره. آخه چون با گوشیم بازی کرده یه جورایی دوستم حساب میشه. گفت نه. واسه خودت کم میاد. تا برسیم خونه تحمل داره پسرم. خلاصه بچه کمی با گوشیم بازی کرد و به همراه پدرش از پیشم رفتند و من نتونستم نگهشون دارم.

وقتی کلی از سیب زمینی هام و شامی هام اضافه اومد، به خودم لعنت فرستادم برای برخورد زشتی که کرده بودم. برای بی ظرفیتیم در حین ادعایی انسانیتیم که داشتم. برای اینکه چی می شد اگه من هیچی نمی گفتم و اون از غذای من بدون اجازه ام می خورد؟ برای اینکه دنیا خیلی بی ارزش تر از این حرف ها بود و من با اینکه از قبل میدونستمش، ولی اون لحظه یادآوریم نشد و نفهمیدمش. برای اینکه اون آقا با غرورش، غرور‌مو، همه ی ارزش هامو، به حق له کرد. برای اینکه خاک توی سرم. برای اینکه من چقدر خرم. برای اینکه دیگه معلوم نیست چه وقت بتونم ببینمشون و جوری از دلشون در بیارم. برای اینکه چه زود دیر میشه. البته اگه سیب زمینی و کباب هام اضافه نمیومد شاید به این نتایج نمی رسیدم و بی خیال بر می گشتم خونه. حس می کنم وجدانم با انفاق جورتره تا ایثار…