درود بر شما دوستان گرامی.

امیدوارم حالتون خوب باشه.

مقدمه:

ممکنه این نوشته کمی طولانی باشه که بابت این موضوع از همگی پوزش میخوام. ولی فضای این روزهای محله باعث شد که این نوشته رو منتشر کنم. این مطلب با موضوعات مختلف پیش خواهد رفت که در صورت عدم تمایل به خوندن هر موضوع، میتونید با زدن حرف h به قسمت بعدی مطلب مراجعه کنید.

پرده ی اول:

من برای بهتر مشخص شدن دیدگاهم یه مثال میزنم. تقریباً هفت سال پیش، کارلوس کیروش به عنوان سرمربی تیم ملی فوتبال ایران انتخاب شد. از همون ابتدا مشخص بود که قویترین مربی تاریخ فوتبال ایران روی نیمکت این تیم نشسته و از همون بازیهای اول هم این موضوع مشخص شد. کیروش خیلی زود تونست به مسائل مختلف مسلط بشه و حتی دایره ی نفوذ خودش رو از مسائل فنی هم بیشتر کرد و تقریباً شد همه کاره ی فدراسیون فوتبال ایران. هر وقت هم شرایط بر وفق مرادش نبود، یه قهر کوچولو کافی بود تا همه چیز بشه همونی که میخواد. البته این قهرها اوایل خیلی کمتر بود و هرچی جلوتر رفتیم بیشتر شد. به هر شکل الآن هفت سال از حضور این مربی در ایران میگذره و هیچ کس نمیتونه منکر موفقیتش بشه و تحول در کیفیت فنی تیم ملی ایران کاملاً مشهوده. تا حدی که توی جام جهانی اخیر، ما در سختترین گروه، حتی شانس سعود به عنوان تیم اول رو تا ثانیه های آخر داشتیم که با بی دقتی آقای همیشه بی دقت یعنی جناب طارمی از دست دادیم. بعد از جام جهانی هم بعد از کش و قوسهای زیاد، بالاخره فدراسیون تونست کیروش رو راضی کنه تا چند ماه دیگه بمونه تا شاید انتظار چهل و چند ساله تموم بشه و ایران بتونه تو جام ملتهای آسیا برای اولین بار بعد از انقلاب قهرمان بشه. اما از همین الآن مشخصه که چند ماه دیگه که جام ملتها تموم بشه، تقریباً موندن کیروش در ایران غیر ممکنه. دلیلش هم اینه که کیروش توی ایران به هرچی که  باید میرسید رسیده. کیروش حتی صد سال هم تو ایران بمونه، نمیتونه قهرمان جهان بشه. پس همین حضور با کیفیت در جام جهانی با ایران، نهایت موفقیت ایشون محسوب میشه و اگر در آسیا هم قهرمان بشه، تونسته به حد اکثر موفقیت با این تیم برسه و دیگه میشه یه مربی اشباع شده. دیگه قله ای برای فتح کردن وجود نداره و با ساختارهای فعلی، حتی بیشتر از حدش هم موفقیت کسب کرده. از طرف دیگه هم به خاطر این عملکرد مثبتش، بین مردم ایران کاملاً محبوب شده و حتی اگر در مواردی محق هم نباشه، مردم ایران بیچون و چرا ازش حمایت میکنن و هیچ کس توی ایران حق نداره به ایشون بگه بالای چشمت ابرو هست. چون کیروش موفق بوده و به همین خاطر محبوب مردم ایران هم هست.

حالا بعد از رفتن کیروش، فدراسیون دوتا راه داره. یا باید یه نفر همسطح کیروش بیاره، که با شرایط اقتصادی این روزها تقریباً محاله، یا باید بره سراغ یه گزینه ی جوونتر و گمنامتر که احتمالاً داخلی هم هست. اگر گزینه ی دوم انتخاب بشه، کار برای این مربی جدید و فدراسیون فوتبال بسیار سخت میشه. چون احتمالاً تیم از نظر فنی، حد اقل تا مدتی ممکنه دچار افت بشه و همین موضوع باعث میشه مردم اعتراض کنن و حتی توی بازیهای تیم ملی، روی سکوها کیروش تشویق بشه. در صورتی که شاید مربی جدید به خاطر انگیزه ای که داره در دراز مدت موفق بشه تفکراتش رو به تیم تزریق کنه و بعد از مدتی حتی بهتر از کیروش هم نتیجه بگیره. ولی چون اسمش کیروش نیست، متهم به تحمل هجمه ها هست. البته این طبیعیه و قطعاً این مربی میدونسته که چنین شرایط سختی در انتظارش هست و هیچ جای گله و شکایتی براش نیس. چون با آگاهی از شرایط موجود این ریسک رو کرده و به قول معروف، هرکی خربزه میخوره پای لرزش هم میشینه. نهایتاً فدراسیون میتونه قرارداد مشروط با این مربی ببنده که اگر مثلاً تا یک سال نتونست انتظارات فدراسیون رو برآورده کنه، باهاش قطع همکاری بشه و در مقابل هم موظف بشه شرایط لازم رو از هر جهت برای مربی خودش فراهم کنه تا بتونه انتظاراتش رو برآورده کنه. در نهایت یا این مربی جوون میتونه تا یک سال که با هم وعده کردن شرایط رو به نفع خودش تغییر بده که خب اگر بتونه این کار رو بکنه، کاملاً میتونه در ادامه با خیال راحت و بدون فشار به کارش ادامه بده، یا انقدر شرایط براش سخت میشه که نمیتونه درست عمل کنه و فدراسیون مجبوره برکنارش کنه.

پرده ی دوم:

حالا با هم برمیگردیم به محله ی خودمون و داستان رو از اول مرور میکنیم.

محله ی ما یه جامعه هست. شاید کوچیک باشه. ولی در حد خودش بزرگ و قابل احترامه. این جامعه روزی توسط مجتبی خادمی دور هم جمع شده. این که چی شد و مجتبی چی کار کرد بماند. مهم اینه که مجتبی انقدر توانایی داشت که تونست توی کمتر از دو سه سال، یه جامعه ی آماری خوب رو توی فضای مجازی تحت عنوان محله ی نابینایان تشکیل بده که این جامعه ی آماری هم متقابلاً به شدت مجتبی رو قبول داشتن و حرف مجتبی حرف همه ی اونها هم بود. البته مشکلاتی هم بود و افرادی هم بودن که شرایط رو با بعضی کارهاشون سخت میکردن. ولی به هر حال مجتبی و سایتش در حال پیشروی بودن و هر روز هم قویتر میشدن. بعد از حدود پنج سال، مجتبی و سایتش به اوج شهرت و محبوبیت رسیدن. مجتبی به این باور رسید که توی پنج سال تونسته کاری کنه که دهها انجمن تو بیست سی سال اخیر نتونستن انجام بدن. مجتبی فهمید همه جا از گوشکن صحبت میشه. مجتبی فهمید نازش خریدار داره. این رو بارها امتحان کرد و هر وقت حرف از رفتن زد و قهر کرد. همه ریختن برش گردوندن. در کنار همه ی اینها مجتبی یه چیز دیگه رو هم فهمید. مجتبی فهمید با شرایط موجود، اینجا همون قله ای هست که میخواست بهش برسه. دیگه بالاتر از این وجود نداره و نهایتاً میتونه در همین سطح بمونه. مگر این که شرایط خاصی ایجاد بشه که ممکنه استقلال سایتش و خودش زیر سؤال بره و دیگه سایت مال خودش نباشه. مجتبی عملاً به این نتیجه رسید که اگر سایتش شخصی بمونه، اینجا آخر راهه و دیگه بالاتر از این براش پیش نخواهد اومد. پس وقتی یه نفر پنج سال رو به جلو باشه و یه دفعه متوجه بشه که دیگه راهی برای رفتن نیست و نهایتاً باید ترمز کنه که دنده عقب نره، تصمیم گرفت کنار بکشه. پس کم کم با خودش کنار اومد و تصمیم گرفت سایتش رو به نیروی تازه نفس و با انگیزه واگذار کنه. البته این واگذاری بعد از کمی دنده عقب گرفتن اتفاق می افتاد که نتیجه ی همین بی انگیزگی مجتبی بود. اینجا مجتبی مثل فدراسیون فوتبال دو رویکرد میتونست داشته باشه. یا باید یه نفر که از محبوبیت نسبی برخوردار بود و از نظر فنی و شخصیتی هم کاملاً باتجربه بود و به طور خلاصه مدیر بود رو بیاره جای خودش، یا به تازه نفسها و با انگیزه ها اعتماد کنه و بذاره یه نیروی گمنام و جویای نام شانسش رو امتحان کنه. شاید به قول خودش یه مجتبی خادمی دیگه ظهور کنه و بتونه شرایط رو تغییر بده. برای این کار، اول فراخوان زد که هر کس حاضره این مسئولیت رو قبول کنه اعلام آمادگی کنه که نفراتی هم این کار رو کردن. توی این نفرات همه مدل شخصیتی وجود داشت. هم باتجربه وجود داشت و هم با انگیزه. شاید خیلیها هم بودن که از نفرات کاندید شده خیلی هم بهتر بودن. منتها به هر دلیلی که قابل احترام هم هست، حاضر نشدن این مسئولیت رو بپذیرن و طبیعتاً در این شرایط مجتبی هم نمیتونست کسی رو مجبور کنه. در مقابل کسانی که میتونستن و نیومدن هم دیگه حق اعتراض و انتقاد ندارن. چون به وقتش بی تعارف بگیم ترسیدن و حتی ثانیه ای نخواستن جای مجتبی باشن و تمام عظمتشون خلاصه شد به کلیدهای کیبوردشون نه مغزشون. مطمئناً این مدل افراد همیشه هستن و با وجود هر مدیری هم همچنان از عظمتشون یعنی کیبوردشون استفاده میکنن و باز هم اگر ده بار دیگه برای تغییر مدیریت فراخوان داده بشه، هفت سوراخ پنهان میشن که کسی یه وقت حتی یه تعارف هم بهشون نکنه.

حالا مجتبی دو گزینه ی باتجربه تر و با انگیزه تر رو داره. شاید افکار عمومی از مجتبی توقع داشته باشه که گزینه ی باتجربه تر رو انتخاب بکنه. ولی از طرفی هم مجتبی معتقد باشه گزینه ی با انگیزه تر به خاطر انگیزه ی بالایی که داره میتونه موفقتر باشه. پس بر خلاف شاید اگثریت نظرات، گزینه ی با انگیزه رو انتخاب میکنه. حالا اینجا دو مسأله وجود داره. وقتی مجتبی چنین انتخابی انجام میده، باید تمام شرایط رو برای موفقیت فرد منتخبش مهیا کنه. متقاعد کردن جامعه ی هدفش، فراهم کردن شرایط فنی و ساختاری کافی، توجیه کردن مدیر جدید در مورد سنگینی مسئولیتش و کلی چیز دیگه. از طرف دیگه فرد منتخب هم باید بدونه که کار سختی داره و با توجه به آگاهی از تمام شرایط مسئولیت قبول کرده و بعدها اگر نتونست موفق باشه یا نشد که موفق باشه، مقصر اول و دوم و سومش خودشه و خودش این چالش رو پذیرفته و کسی مجبورش نکرده که این شرایط و مسئولیت سخت رو بپذیره. حالا اگر مجتبی بخواد میتونه مدتی صبر کنه و عملکرد فرد جدید رو بررسی کنه و بعد تمام امتیازات رو بهش منتقل کنه. اگر موفق بود که بهتر و اگر نبود، جا برای نجات سایت گوشکن وجود داشته باشه. مگر این که مجتبی آینده ی اینجا براش مهم نباشه که دیگه در این شرایط همه چیز تغییر خواهد کرد.

پرده ی سوم:

شاید توی دو سال اخیر، بر کسی پوشیده نیست که من به شدت به نحوه ی مدیریت سایت گوشکن نقد داشتم. بر خلاف خیلیها که بالاتر گفتم تمام عظمتشون توی کیبوردشونه، من کسی بودم که هم داخل گود رو تجربه کردم و هم بیرون گود رو. پس به تمام زیر و بم و سختیها و مشکلات مدیریت اینجا واقفم. چه بسا مشکلات در زمان مدیریت من و همدوره ایهام خیلی بیشتر هم بود. چون هم امکانات فنی فعلی رو نداشتیم و هم به مراتب با حجم کاری بیشتری مواجه بودیم. از طرف دیگه هم به قول سعید که میگه اگر بهتر میزنی بستان بزن هم در مورد من صدق نمیکنه. چون من خواستم بستانم و بزنم. منتها ندادن خخخ. از طرف دیگه هم برخلاف شاید یک سال پیش، من با هیچ کدوم از مدیران فعلی سایت مشکل شخصی ندارم. حتی مشکل جدی که با سعید داشتم مدتی قبل حل شد. من خودم برای حل این موضوع پیشقدم شدم و به سعید ایمیل دادم که اگر دلش خواست از طرف من اجازه داره اونها رو منتشر کنه. پس هیچ مسأله ی شخصی هم در کار نیست.

سایت گوشکن در دو سال اخیر، به دلیل بی انگیزه شدن مجتبی دچار مشکلات زیادی شد. البته تیمتاک و تلگرام هم بیتأثیر نبودن. ولی بیشتر از هر دلیلی، شرایط روحی مجتبی روی شرایط سایت گوشکن تأثیر گذاشت. در کنار این شرایط، کادر مدیریت وقت هم یا نخواست یا نتونست شرایط رو تغییر بده و در واقع میشد گفت به جز سعید، عملاً شخصیت کاریزماتیکی توی کادر وجود نداشت که بتونه برای این شرایط راهکاری پیدا کنه. سعید هم به هر دلیلی نخواست خیلی برای بهبود شرایط وارد عمل بشه و به مدیریت شرایط موجود بسنده کرد. بی تعارف بگم. اگر قرار باشه به مجتبی و کادرش در دو سال اخیر نمره بدیم، از بیست میتونیم با ارفاق ده بدیم. اون هم به خاطر ایده ی موفق تیمتاک بوده که همین ایده ی خوب هم در مقابل سایت و محتوای اون به درستی مدیریت نشد و به سایت بر خلاف موفقیتهای انکار ناپذیر خودش ضربه وارد کرد. به هر حال مجتبی به این نتیجه رسید که سایت رو واگذار کنه و فراخوان داد و بقیش رو همه میدونیم.

پرده ی چهارم:

این که خیلیها که فقط حرف زدن جرأت نکردن یا نخواستن یا هر چیز دیگه ای که حتی کاندید بشن، نشون میده که اکثر ما نابیناها فقط اهل حرف زدنیم. از چند صد عضو این سایت نهایتاً فقط چهار نفر حاضر شدن قبول مسئولیت کنن. یه عده هم خواستن باشن ولی نه نفر اول که این گروه هم قابل احترامن. چون حد اقل خواستن باشن و کمک کنن. بین چهار نفر آخر حتی یه نوجوون وجود داشت که باز هم برخلاف خیلیها، شجاعتش رو داشت تا آخرش بیاد. مشخص بود که انتخاب نخواهد شد. ولی مهدی قادری تا همیشه میتونه سرش رو بالا بگیره و بگه من فقط حرف نزدم و تا آخرش بودم. من به شدت به خاطر این روحیه ی مهدی بهش تبریک میگم و امیدوارم همیشه این وضعیت رو برای خودش حفظ کنه.

یه چیز رو خیلی بی پرده بگم. من حاضرم شرط ببندم که مجتبی قصد داشت سایت رو به سعید بده. البته منطقیترین انتخاب هم سعید بود چون حد اقل پنج ساله که توی کادره و الان بعد از مجتبی باتجربه ترین گزینه هست. ولی سعید حاضر نشد کاندید بشه و شاید حتی مجتبی برای کاندید شدن سعید باهاش مذاکراتی هم داشته. ولی به هر دلیلی که برای ما قابل احترام هم هست، سعید نخواست کاندید بشه و ترجیح داد نفر اول نباشه.

نهایتاً از بین چهار نفر مجتبی رسید به من و محسن. من به خودم و برنامه ای که داده بودم باور داشتم. الویت من توی برنامه ای که دادم، اتحاد اعضای محله بود. توی برنامه ی من باندها و جناحها از بین میرفت و تمام پتانسیلهای لازم برای پیشرفت محله دیده شده بود. من تقریباً تمام اعضای کادر فعلی رو توی برنامم داشتم. تمام با تجربه ها برای رسیدن به هدفم توی برنامه ی من حضور داشتن. حتی برنامه ی من طوری بود که اگر انتخاب میشدم، به نوعی محسن هم انتخاب شده بود. البته این که محسن میخواست با من کار کنه یا نه رو نمیدونم. یا این که سعید حاضر بود با من کار کنه رو نمیدونم. ولی به هر حال من حاضر بودم با هم اینجا رو بسازیم. من توی برنامم از بزرگترهای سایت استفاده کرده بودم. چون تجربه ی بزرگترها خیلی جاها به درد میخوره. من توی برنامم از دانشآموزا استفاده کرده بودم چون انگیزه ی اونها به کارم میومد. من توی کادرم از افراد کاریزماتیک استفاده کرده بودم. چون معتقد بودم به جز درست عمل کردن باید لابی خوب هم داشت و لابی کردن هم آدم خودش رو میخواد. اگر افراد قابل قبول بین اعضای محله توی کادرم باشن میتونم با لابیهایی که انجام میشه مسیر پیشرفتم رو هموارتر کنم. من حتی برای نوشتن برنامه ی خودم از یه تیم سه چهار نفره به عنوان مشاور استفاده کردم که هر کدومشون دارای کارنامه ی مشخص هستن و میتونستن به تنهایی برای کاندید شدنشون برنامه بدن.

با همه ی این مسائل، نهایتاً مجتبی انتخابش رو کرد و این انتخاب من نبودم. البته زمان معرفی محسن به عنوان مدیر جدید، کلی تعارفات مرسوم رو در مورد من نوشت که من فقط به حساب رفاقتش با خودم گذاشتم. وگرنه اگر من از نظر مجتبی مناسب بودم انتخاب میشدم و وقتی انتخاب نمیشم، یعنی یه جای کارم میلنگه و مجتبی با وجود همه ی تعارفاتی که در موردم نوشت، محسن رو بیشتر از من قبول داشت. از این انتخاب مجتبی هم اصلاً ناراحت نشدم. هیچ نهضت رنگی هم در کار نیست و برای محسن و اعضای فعلی کادر هم آرزوی موفقیت دارم. هرچند کار سختی دارن و باید خیلی تلاش کنن و وسط تلاشهاشون هم باید ضمن انتقادپذیر بودن، در مقابل بعضی افراد و بعضی صحبتها صبور باشن و با اعتقاد قلبی که به کارشون و به همدیگه دارن برای رسیدن به هدفشون تلاش کنن.

پرده ی پنجم:

مهمترین دلیل من برای نوشتن این مطلب، اتفاقات اخیر محله بود. اتفاقاتی که شاید اگر مدیریت نشه، به بحران جدیدی تبدیل بشه. این اتفاق، مقایسه ی مجتبی و محسن هست. این وسط هر کدوم از افراد طرف یکی از این دو نفر هستن و به شدت از شخصیت محبوبشون دفاع میکنن. به همین خاطر من چند نکته رو اینجا مطرح میکنم:

1: مجتبی و محسن از هیچ جهت با هم قابل مقایسه نیستن. مجتبی هفت سال تجربه داره، مؤسس اینجا هست و به هر حال فاکتورهایی داشته که امروز این سایت بزرگترین سایت نابینایان ایران هست و حتی موفقترین تشکل نابینایان هم محسوب میشه. در مقابل محسن یه شخصیت تازه وارد هست که شاید در یکی دو سال اخیر موفق بوده. ولی یه مدیر تازه کار هست. مثل یه بازیکن فوتبال. مارادونا فوق ستاره ی فوتبال دنیاست. ولی هیچ وقت مربی بزرگی نشد. مقابلش، خوزه مورینیو یه مترجم بود و هیچ وقت بازیکن بزرگی نبود. ولی الآن از بهترین مربیهای فوتبال دنیاست. محسن هم اگر کاربر موفقی بوده، دلیل نمیشه مدیر خوبی هم باشه. ولی برای رسیدن به این نتیجه هنوز خیلی زوده. هنوز معلوم نیست محسن واقعاً یه مارادونای بازیکنه یا یه مورینیوی مربی هست. یا نباید انتخاب میشد، یا باید حالا که انتخاب شده بهش زمان داد تا خودش رو توی موقعیت جدید پیدا کنه و بعد قضاوتش کرد.

2: مجتبی به عنوان مدیر سابق این سایت، درست یا غلط محسن رو به عنوان مدیر جدید این سایت انتخاب کرده. پس موظفه تمام شرایط لازم رو برای محسن فراهم کنه. این شرایط میتونه شرایط فنی باشه، میتونه افکار عمومی باشه و کلی چیز دیگه. مجتبی باید طوری شرایط رو آماده کنه که محسن در صورت موفقیت، خودش عامل موفقیتش باشه و در صورت شکست هم همینطور. پس دادن اختیارات تام به محسن هم یکی از این شرایط هست. مگر این که همونطور که توی مثال بالا گفتم، مجتبی بخواد تا مدتی عملکرد محسن رو آنالیز کنه و در صورت موفقیت محسن امتیازات سایت رو بهش واگذار کنه. بی پرده بگم که اگر من جای مجتبی بودم، این کار رو میکردم. یعنی حد اقل شش ماه صبر میکردم و عملکرد محسن رو بررسی میکردم و بعد امتیاز سایت رو بهش منتقل میکردم. البته اگر مجتبی چنین هدفی داشته باشه، محسن حق داره در جریان این تصمیم مجتبی باشه. یعنی مجتبی یا باید به محسن اطلاع بده که یک دوره ی آزمایشی رو باید بگذرونه و بعد امتیاز بهش منتقل بشه، یا همین الآن هم برای انتقال سایت به نام محسن دیر شده. اگر مجتبی قصد آزمایش کردن محسن رو نداره و تنبلی کرده برای انتقال امتیاز سایت، اشتباه کرده و متقابلاً اگر قصد آزمودن محسن رو داره و بهش اطلاع نداده باز هم اشتباه کرده. هرچند باز هم به مجتبی توصیه میکنم که مدتی با اطلاع خود محسن برای انتقال امتیاز سایت صبر کنه و عملکرد محسن رو بررسی کنه. شاید آخر امسال اهدای امتیاز سایت به محسن براش عیدی شیرینی باشه.

3: محسن و اعضای کادرش، تمام شرایط موجود رو بررسی کردن و با شرایط موجود حاضر شدن قبول مسئولیت کنن. پس حق نق زدن به هیچ وجه براشون وجود نداره. مگر این که شرایطی که توی شماره ی دو گفتم مهیا نباشه. به هر شکل، انتقاد و تخریب و حاشیه و شیطنت و امثال اینها همیشه هست و برای خود مجتبی هم بوده و باز هم در آینده خواهد بود. شما یا این ظرفیت رو در خودتون دیدید که قبول مسئولیت کردید، یا تصور شما از شرایط به این شکل نبوده و انتظار شرایط اینچنین سخت رو نداشتید. اگر مورد اول باشه که قطعاً هم هست، قطعاً تدابیر خاصی برای موفقیت دارید که خیلی هم عالیه. ولی اگر مورد دوم هست، کمی اشتباه کردید و دو راه دارید. یا خودتون رو با شرایط جدید به شکلی که میدونید و فکر میکنید درسته وفق بدید، یا با شهامت عذرخواهی کنید و از مجتبی بخواید که مدیر دیگه ای انتخاب کنه. قطعاً شما قرار نیست راه دوم رو برید. پس اگر راه اول رو انتخاب کردید، میتونید برای نمونه از شخصیتهای کاریزماتیک و محبوب بین کاربران برای موفقیت خودتون استفاده کنید. هرچند متقاعد کردن این افراد برای برگشتن کار ساده ای نیست. ولی اگر موفق به انجام این کار بشید، امکان موفقیت شما به شدت بالا میره. بی پرده بگم که کادر فعلی شما ظرفیت کافی برای لابیگری و جذب مخاطب رو نداره. البته نگفتم ظرفیتش رو ندارید. بلکه ظرفیت کافی رو ندارید. این رو گفتم که یه وقت برای اعضای محترم کادر فعلی سوء تفاهم پیش نیاد. پس برای موفقیت، باید عملکردی فراتر از برنامه ای که ارائه دادید داشته باشید و برای رسیدن به این راندمان هم مجبورید تیمتون رو تقویت کنید. در غیر این صورت، این سایت در بهترین حالت در شرایط فعلی خواهد موند. اگر شرایط فعلی براتون به عنوان کادر مدیریت رضایتبخش هست که دیگه جای بحثی باقی نمیمونه.

4: نکته ی پایانیم خطاب به کاربران سایت گوشکن هست. بی پرده بگم که سایت گوشکن سایت کاربر محور هست. شما دیدید که با وجود حضور خود مجتبی هم دو ساله اینجا در حال افت هست. دلایلی که مربوط به مدیریت هست رو به اندازه ی کافی گفتیم. ولی از طرف دیگه هم باید کاربران هم سهم خودشون از این افول رو بپذیرن. شما به عنوان یه کاربر اگر در این مدت برای پیشرفت اینجا تلاش کافی داشتی که هیچ. اگر اینطور نبوده، یا باید کمکاریت رو بپذیری و شهامت عذرخواهی داشته باشی و تغییر رویکرد بدی، یا اگر نمیپذیری و شهامت عذرخواهی نداری و به حفظ روال فعلیت اصرار داری، حق اعتراض هم نداری. کسی میتونه معترض باشه که خودش درست عمل کرده باشه. من کاربر باید در تولید محتوا، حمایت از محتواهای مفید تولید شده، حمایت مالی در صورت امکان، حمایت معنوی، کمک فکری و حتی انتقاد سازنده عملکرد مثبتی داشته باشم و اگر با وجود عملکرد مثبتم در عملکرد مدیریت ضعفی دیدم اجازه ی انتقاد داشته باشم. در غیر این صورت، اول باید از خودمون شروع کنیم و اگر از نظر خودمون و مخاطبان سایت گوشکن کاربر موفق و قابل قبولی بودیم، بریم سراغ بقیه و از مدیران بخوایم ضعفها رو برطرف کنن.

پرده ی پایانی:

در پایان، با توجه به این که به طور کاملاً تصادفی این پست داره در روز جهانی عصای سفید منتشر میشه، با این که خیلی به این جماعت از هم گسیخته امیدی نیست، شما رو به اتحاد با هم دعوت میکنم. این سایت حتی در شرایط فعلی و با تمام مشکلاتی که قطعاً وجود داره، باز هم چند پله از 99 درصد انجمنها جلوتره. در روزهایی که انجمنهای ما یا تعطیل میشن یا نهایت موفقیتشون دادن برنج و روغن دست ملت نابینا هست، ما حد اقل این سایت رو داریم که میتونه باز هم هرچند کمتر از سابق یاد بده و برای یاد دادن به دیگران شرایط رو فراهم میکنه. محسن صالحی اگر هم در عملکردش نقدی هم وارد باشه که هست، ولی از آقا یا خانم x و y که هدفی به جز میز و صندلیش نداره که شاید دوتا خیر بیان دوزار کف دستش بذارن و اون هم نصفش رو بذاره جیبش و نصف دیگش رو چای و ماکارونی درجه سه کنه و بریزه تو شکم اعضای انجمنش، اونم نه همشون بلکه نور چشمیهاش که تو مجمعها هواشو داشتن و خواهند داشت قطعاً بهتره. اصلاً اگر قراره بین بد و بدتر انتخاب کنید، حد اقل انقدر سیاست داشته باشید که بد رو انتخاب کنید نه بدتر رو. پس بهتره از سایت و مدیرانش حمایت کنیم و مدیران هم بیشتر با کاربران تعامل داشته باشن تا سال دیگه در چنین روزی، چند پله هم شده جلوتر رفته باشیم. توقع معجزه از مدیران رو نداشته باشیم و مدیران هم توقع بی تفاوتی در مورد ضعفهاشون نداشته باشن. همین منطقی بودن باعث میشه سال بعد اگر هم پیشرفت رؤیایی نداشته باشیم، ولی به هر حال قدمهایی به جلو برداشته باشیم و در سالهای بعد، ضمن رسیدن به اتحاد بیشتر، میتونیم اتفاقات مثبتتری رو رقم بزنیم. ولی الآن فقط باید کنار هم باشیم. اگر کشتی محله داره غرق میشه، باید با هم کمک کنیم نجاتش بدیم. وگرنه هممون با هم غرق میشیم. فکر نکنید اونهایی که دارن تخریب میکنن ضرر نمیکنن. چون اگر روزی این محله نباشه، همینهایی که برای تخریبش تلاش کردن هم از محتوای پربارش محروم میشن. پس با هم در کنار هم باشیم.

امیدوارم از خوندن این مطلب خسته نشده باشید که در صورت خسته شدن از شما پوزش میخوام.

مواظب خودتون و خوبیهاتون باشید.
بدرود.