تَق, تَق, تَق, اجازه هست,

بفرمایید,

سلام خانوم وکیل, خدا قوت,

سلام حاج آقا, احوالِ شما,؟ حاج خانم چِطورَند؟ خیلی وقت هست اَزَتون خبری نداریم؟

همیشه ذکرِ خِیرِتون با حاج خانوم تو خونه هست, خصوصا با اون همه زحمتی که تو پرونده مهریه و نفقه عروسِ سابِقِمون بِهِتون دادیم,

زحمتی نبود, انجام وظیفه بود, چی شده, انگار حاج آقا کسالت دارید؟ بدی نباشه؟

شکر, میگم براتون خانوم وکیل,

یادِتون هست بِهِتون گفتم پسرم دوباره داره ازدواج می کُنِه,

بله حاج آقا, که گفتید یه خانومِ تنهاست که از همسرِش جدا شده و با شرایطِ پسرِ شما هم کنار اومده,

بله و شما هم خیلی خوشحال شُدید,

البته خانوم وکیل, فقط همین نبود,

چطور مگه؟

اون خانوم هم مثل پسرم مشکلِ ذهنی داره و ما هم البته می دونستیم,

مشکلِ ذهنی داره و شما هم مخالفتی نکردید؟!

نه خُب, حاج خانوم و دُخترام, خیلی تحتِ فشارم گذاشتند, یکی دو سال بعد از ازدواجِشون که بالاخره با هم زندگی! می کردند, هم بِهِم پیله کردند که اینها باید بچه دار بشند, اینها دِلِشون بچه می خواد, ما بازَم دِلِمون نوه می خواد,

حاج آقا با این شرایط, شما مخالفتی نکردید؟ مسوولیتِ پِسَرِتون و زندگیش قانونا با شماست,!

چرا خیلی هم مخالفت کردم, ولی هم تو خونه تحت فشارم گذاشتند  و هم تو مسجد و هیات,

حتی مسجد و هیات؟ عجب!

بله, بعد از بارداری عروسم هم گفتند نمونه خون رو می فرستیم اون طرف که یه وقت بچه معلول نباشه,

فرستادند؟ گفتند فرستادند, بچه هم سالم به دنیا اومد. کاملا سالم,

حالا چی شده دوباره حاج آقا؟

خانوم وکیل, حاج خانومِ من که خودش زمین گیر شده توانایی نداره بچه رو نگه داره, عروسم هم که عقل درست و درمونی نداره, دُخترام هم که هر کدوم سر خونه و زندگیشون هستند,

مادرِ عروسِتون  چی؟

خانوم وکیل اون که اصلا چِشماش نِمیبینه, نابیناست,

با این همه شرایطِ جفت و جور, موافقت و همکاری کردید, آقا داماد و عروس خانوم بچه دار بشند؟ الآن بچه چند وَقتِشِه؟!

یک ماه و خرده ای,

دیگه شده, چه کنیم, بدتر اینکه مادرِ عروسم بچه رو برده بوده خونشون, بچه رو گذاشته بوده کنارِ میزِ نمازِش که مُهر افتاده رو پیشونی بچه و پیشونیش شکسته,

وکیلِ بیچاره که هرچی سنگ از ته چاه در میارِ دوباره اینها یه سنگِ بزرگتر میندازن ته چاه, شُّکِه می شه و با شنیدنِ این حرفها از جاش بلند میشه,

خانوم وکیل, کاری براتون پیش اومده, کُمَکَم کنید, اجازه بدید بقیه رو بگم, وقتی بچه رو می برند بیمارستان, مددکارِ بیمارستان با دیدن این وضعیت, زنگ میزنه بهزیستی, تا بیان بچه رو ببرند شیرخوارگاه, حالا کُمَکِمون کنید, ما باید با این بچه چی کار کنیم؟

دیگه ادامه حرفاش فقط مفهومِش این بود که میخواد با خلاص شدن از دست این بچه, آرامشِ نصفِ نیمه زندگیش دوباره برگرده و از اینکه بچه رو بردن شیرخوارگاه اصلا ناراحت نبود, تنها چیزی که اهمیت نداشت, سرنوشتِ یه بچه بود بچه ای که بدونِ خواستِ خودش اومدِ تو این دنیا! بچه ای که خیلی راحت می شد از اومدنش به این دنیا جلوگیری کرد و هیچ ضرورتی برای اومدنش به این دنیا هم وجود نداشت.

حالا شما بِگید؟ فقرِ فرهنگیِ اِسمِش یا چیزِ دیگه؟ ما با این حد از مدنیت کجایِ دنیا ایستادیم؟

با هم و کنار هم برای فرداهای بهتر. بدرود.