گاهی دلم عجیب کوچیک میشه. اندازه1مشت خاطره باطله که1وجب خاک روشون نشسته.

گاهی از خودم خسته میشم. از همه چیزم. از خندیدن هام. از بیخیال گذشتن هام. از بودن هام. بودن هام!

گاهی حس می کنم هوا واسه حضورم عجیب سنگین و سرده. گاهی سردم میشه از فشار دست های عبرت.

گاهی دردم میاد از شدت ضربه هایی که فرودشون روی جسم و روان من نیست. گاهی نفسم می گیره از اینهمه تماشای تاریک.

گاهی دلم هوار می خواد. که داد بزنم. که بپرم وسط آتیش و با دست های باز عربده بزنم که آهایی محض خاطر خدا بیدار شید! چشم هاتون رو باز کنید ببینید چشم بسته دارید ضربه ها رو کجا فرود میارید.

گاهی دلم می خواد خوابگردی رو ممنوع کنم. کاش زورم می رسید! کاش می تونستم!

گاهی پرسش ها به دیواره های ویران ذهنم فشار میارن و جنونم رو بیدار می کنن.

گاهی دلم می خواد بپرسم. بدونم. بفهمم.

که ما از چه جنسی هستیم. که واسه چی اینهمه ناچیزیم. که چی در سرهای پر از هیچمون می گذره زمانی که واسه پرچمدارها سر تعزیم فرود میاریم، و فردا شب زمانی که به هر دلیلی اون پرچم ها خوردن زمین، به جای توقف و تأمل، با افتخار و سر بالا گرفته از روی شونه هایی که تا دیروز تکیه گاه پرچم های بالا گرفته بودن رد میشیم. قهقهه می زنیم و مباهات می کنیم و …

گاهی دلم می خواد صدایی داشتم چنان بلند که تمام دنیا می شنیدنش. تا بتونم با تمام وجودم هوار بزنم که:

همرهان! آخر خدا را! عشق حکمش دار نیست!

گاهی دلم می خواد می شد انتقال دهنده بهتری بودم تا می تونستم توضیح بدم که هر کسی واسه گفتن گفتنی هاش1زبونی داره نمیشه همگی شبیه باشیم. گاهی دلم می خواد می شد ببینیم و بدونیم اگر کسی هوار کشید شاید از درد زخمی باشه که خورده نه از سر هوای مستی و عربده کشی. این درد درمون می خواد نه مجازات. گاهی دلم می خواد می شد خاطرمون باشه که هر کسی واسه آخ گفتن از درد زخم هاش1راه بلده. یکی ناله می کنه. یکی ضجه می زنه. یکی عربده می زنه. این آخریه هوای قهرمان شدن به سرش نزده. درد داره. درد!

گاهی دلم می خواد می شد زورم برسه تا بیشتر بفهمم. بهتر ببینم. درست تر درستش کنم. گاهی دلم می خواد می شد شعر شاه و شاهباز سراسر ایراد خودم رو قاب کنم بزنم روی سینم تا سنگینیش فراموشم نشه.

گاهی دلم می خواد می شد دست بذارم روی شونه های تمام دنیا که هی! بسه. نخند. سکوت کن. متوقف شو. دست از تمسخر و هدفگیری بردار. هی! مواظب باش. روزگار الاکلنگ ترسناکیه.

گاهی دلم می خواد می شد بگم به اون تماشاگر نه چندان بیخیال اما بی حرف که این عادلانه نیست. توجیهت عادلانه نیست. تو نمی بینی ولی به خدا من شونه هام هنوز درد می کنن. تکیه سکوتت به نشنیدن های من عادلانه نیست.

گاهی دلم می خواد می شد دست هایی داشتم که تا خدا بالا می رفتن. تمام ای کاش های یواشکیم رو دسته می کردم و می دادم دستش.

گاهی دلم می خواد می تونستم اگر درمون نیستم درد نباشم.

گاهی دلم می خواد، …

تلخم این روزها یواشکی. خیلی می خندم تا دیده نشه این تلخ بودنم.

تلخم این روزها از شادیِ شلوغ و خاکآلودِ پایانِ قصه. تلخم خدایا!

گاهی دلم می خواد می شد زمان بره عقب. خیلی عقب. به زمان های در به دری های شب زده و تبدار من. تا هرگز پشت اون در طلایی متوقف نمی شدم. وارد نمی شدم. نمی شناختم. نمی دونستم. نبودم!

گاهی دلم می خواد می شد زمان بره عقب تا رد بشم. تا جای دیگه بی افتم زمین. جایی دور و بیگانه با اون خاک عطرآگین، که هم درمونم شد و هم دردم. ای کاش هرگز این جاده رو نشناخته بودم! ای کاش!

گاهی دلم می خواد می شد1پاک کن می گرفتم دستم و این مسیر سبز رو از همون ابتدای ماجرا، از ذهنم، از خاطرم، از خاطره هام، از روی نوار زندگیم پاک می کردم.

گاهی دلم می خواد به خدا نق بزنم که خدایا! من زورم نرسید و یکی دیگه دستش. تو که هم زورت می رسه هم دستت خسته نمیشی از اینهمه تماشا؟ نمی خوایی بیدار باش بزنی؟

امشب زیادی زده به سرم. داخل تیمتاکم ولی جدا از بقیه. گفتم می خوام درس بخونم. دروغ نگفتم. دارم درس می خونم. دارم درس هام رو مرور می کنم. لازمه به خاطرم بمونن درس های من. کاش دیگه هرگز هیچ کجای عمرم به کار نیان!

خوشم میاد حضورهای آشنا رو ببینم. ولی حس هم صدا شدن با شلوغی هاشون نیست امشب. می خوام باهاشون باشم ولی جدا. جدا از شلوغی ها. جدا از خنده های خودم، همون خنده هایی که هرچی پریشون تر باشم بلند تر میشن. پریشون نیستم امشب. پریشون نیستم این روزها. این شب ها. تلخم. اندازه1چشمه زهر تلخم این شب ها.

گاهی دلم می خواد می شد نفس گفتن داشتم. دلم می خواد حرف بزنم. دلم می خواد سرم رو تکیه بدم به1شونه عادل و محکم و بی طرف و حرف بزنم و بزنم و بزنم تا برسم به انتهاش. دلم می خواد آشکارا و بلند تلخی های این شب هام رو آه بکشم. دلم می خواد معترض بشم. بپرسم. بگم. بشنوم. متقاعد بشم. خلاص بشم از این تلخ کامیِ تلخ، که هیچ مدلی از کام روحم رفتنی نیست. می مونه شبیه تلخیِ سیگار، که هرچی می کنی از کامت نمیره و کلافه ات می کنه. خسته میشی از تلخیش. هرچی هم عاشق حس مثبت حاصل از محتوای سیگارت باشی، از نفرت این تلخکامیِ موندگار حالت عوضی میشه.

واسه چی دارم نصفه شبی این ها رو می نویسم؟ من واقعا باید درس بخونم. بیدار موندم واسه درس خوندن هام. واسه امتحان صبح1شنبم. واسه تمرین های کلاس2شنبم. واسه دوره درس های پیش و نوشتن لغت های درس های بعدی. پس واسه چی اینجا دارم برای توصیف هوای تلخ یواشکیم کلمه گدایی می کنم؟ مگه نه اینکه می نویسم و پاک می کنم؟ شاید هم نکنم. شاید جنون شبانه لعنتیم اوج بگیره و جایی منتشرش کنم. کاش نکنم!

دلم فهمیده شدن این خط ها از طرف هیچ کسی رو نمی خواد. دلم جوابی به سیاهیه این حال و هوا رو نمی خواد. دلم سکوت می خواد و آرامش. آرامشی که در پایانِ قصه هم نبود.

شاید اینهمه سخت نباشه. شاید من زیاد سخت گرفته باشم. شاید، … سخت نیست. من سختم. کاش، … چه فایده داره این کاش ها! بد نیست تمومش کنم این نوشتن رو. دیره. خسته ام. فردا باید فهمم کامل بیدار باشه تا درس های هفته آینده رو درست بفهمم. فردا میاد. و من باید برای یاد گرفتن درس هایی که فرداها به کارم میان بیدار و آماده باشم. امشب گذشت و دیگه نمیشه کاریش کنم. نمی تونم. زورم، دستم، نمی رسه. امشب رو هیچ کاریش نمیشه کنم، جز اینکه این صفحه رو هم بذارم پشت باقیه صفحه های درس هام. درس هایی که هرگز نباید فراموشم بشن. کاش می شد امشب رو پاک کنم و از سر بنویسمش! بدون اینهمه خط خوردگی، بدون اینهمه لک، بدون1نقطه سیاه، در انتهای قصه!

-از شب نوشت های پریسا-