سلام به تو یار قدیمی و یاور همیشگی. به تو که از وقتی تصمیم گرفتم مستقل باشم و دستم توی دست کسی نباشه با تو آشنا شدم و انس گرفتم.
راستش اولش خیلی باهات راحت نبودم و تو را همراهی اضافی و مزاحم می دونستم.
همراهی که هرکی منو از دور با تو می دید پی به مشکلم می برد.
توی محله، تو مدرسه، خیابون، اتوبوس و هرجای دیگه
رنگ سفیدت توی دست من کاملا مشخص می کرد که باید چه کنند. خب معلومه. بیان جلو و با پرسش و بی پرسش بخوان بهم کمک کنند. از خیابون ردم کنند.
توی اتوبوس از جاشون بلند شن جاشونو بهم بدن. توی خیابون اصولی یا غیر اصولی از بین ماشینا ردم کنند.
بعضیا بخوان بهم پول بدن بعضیاهم نچ نچی بکنن و از کنارم رد شن. برا همین سعی می کردم حتی الامکان تو رو با خودم نبرم
یا یه آدم بیکار تو خونه پیدا کنم دست بزارم تو دستش تا بجای تو جور منو بکشه.
اینطوری کمتر مورد توجه مردم بودم،
چون همراه بینا داشتم. اما از وقتی به دلایل مختلف مجبور شدم بیشتر اینور و اون ور برم، فهمیدم هیچ کس نمی تونه بیشتر از تو بدون توقع و خستگی بهم کمک کنه
و انصافا هیچ فنآوری و نرم افزاری هم خیلی نتونسته جاتو بگیره.
حالا من دستتو می گیرم تو دستم و قدم به قدم باهم راه میریم.
باهم میریم خرید، پارک، سوار ماشین میشیم و میریم محل کارم.
حالا همه تو رو با من می بینن.
سرنوشت من و تو باهم گره خورده.
دیگه خجالت نمی کشم چون تو بهم کمک می کنی بدون توقع و ترحم.
چون تو دوست منی که تموم دنیا می شناسنت.
چون روز جهانی داری و همه این روزو بهم تبریک میگن. برات جشن و سخنرانی و نمایشگاه برگزار می کنن.
من قول میدم هیچ وقت تو رو ترک نکنم تو هم قول بده همیشه در کنار من باشی یار قدیمی. عصای با وفای من!