سلااااااااااااااام بر همه ی گوش کنیهای عزیزم. چطور مطورایید. چگونه اید؟ خوفین خوشین. تو محله نیستم خوش میگذره بهتون؟ با هوای سرد چه میکنید؟ وای دلم از اون کرسیهای قدیم میخواد برم زیرش چه حالی داره. دوستان هدفم از این پستم رو بطور کلی گرفتید چیه. جاتون خالی دیشب رفته بودم عروسی یکی از دوستای بینام و خداییش خیلی هم خوش گذشت کلی کیف کردیم. امیدوارم شما هم شاد باشید غم دور باشه ازتون هرچند که طبیعیه به دلیل یه سری مشکلات بعضی مواقع آدم غمگین میشه. به هر حال حاشیه نرم. جونم براتون بگه که چون عروسی دوست نزدیکم بود باید همه جوره سنگ تموم میذاشتم. تا موقع شام تقریبا رسمی بود بعد شام رقصهای دسته جمعی شروع شد حالا راجع این که ما نابیناها باید برقصیم یا نه بحث نمیکنم چون یه کنفرانس مفصل راجع به این موضوع برگزار شده. ما که همگی میرقصیدیم منم به همراه دوستانم میرقصیدم و چون وسط طبیعتا شلوغ بود خب همش میخوردم به این و اون، بچه ها باز کمکم میکردن تا زیاد به کسی برخورد نکنم ولی چه کار میشد کرد!!! من احساس میکردم که بچه ها خسته میشدن نمیدونستن مواظب من باشن دستمو بگیرن باهم برقصیم یا خودشون برقصند هرچند که احساسم شاید درست نبود و بچه ها خیلی با ذوق و شوق هوامو داشتند. مثلا یه سری رسم های محلی که کادوهای داماد رو که از طرف عروس آورده میشه جوونا میرن جلو و یه سری اینجور رسمها که برا ما حقیقتا مشکل هست البته به نظر شخصیه من. در این موارد هست که آدم ناراحته که کاری از دستش برنمیاد و تو رسم عروس برون فقط تو ماشین نظاره گر هست البته ناگفته نمونه از بس لذت بردیم و جیغ و داد کشیدیم که نگو و نپرس. هرچند من خودم راجع به این موضوع با همنوعانم بحث میکردیم یه عده معتقد بودند که نابیناها نرن بهتره یه عده ی دیگه مخالف بودند و نظرشون این بود که باید تو اجتماع حضور داشته باشیم. من خودم جزو کسانی هستم که با گروه دوم موافقم. خوشحال میشم تجاربتون رو تو کامنتا بنویسید باهم گپی بزنیم. ببخشید خیلی طولانی بود. سرتون به درد اومد. تا پستی دیگه بدرود