بسم الله الرحمن الرحیم
آبان و زمان انتشار دومین داستان از طرح «گام سوم» فرا رسید. حدود ده روزی نبودم و انتشار این پست عقب افتاد, و هرچند استقبال شما کمی کم‌رنگ دلسردکننده بود، ولی ما هم‌چنان به راه خود ادامه می‌دهیم تا آنجا که بشود. این ماه داستان بسیار کوتاهی از «نیره» را با عنوان «گورکن و روح سرگردان» می‌خوانیم و در حد خودمان نقد می‌کنیم. لازم به ذکر است که «علاءالدین» که وظیفه دریافت و ویرایش سطحی داستان‌ها را بر عهده دارد، تنها و البته نه به طور کامل، به ویرایش علامت‌گذاری‌ها و رعایت نیم‌فاصله‌ها پرداخته و به ساختار واژگان، جمله‌ها و محتوای داستان دست نزده است. علاقه‌مندان گرامی هم می‌توانند با ارسال داستان‌ها و حتی نقدها و نظرهای خود به نشانی ایمیل:
Taheri.simakani@gmail.com
ما را در پربار شدن این طرح مدد رسانند. در کامنت‌ها منتظر نقدهایتان هستیم.
دوستان علاقه مند من منتظرم. بانو, ابراهیم, پریسا و سایرین آثار خود را بفرستید.

بازنویسی دوم:

روح: پام. آخ پام. هی! حواست کجاست گوشه سنگ لحدو زدی به پام. خب مرده رو یِکَم پایینتر خاکِش می کردی. آخه چرا نمی ذاری یه لحظه راحت باشم؟
گورکن: دوباره خروس بی محل. دوباره سر و کله ی این روح سرگردان پیدا شد.

روح: اون از سر و صدای تشییع کنندگان، اینم از صدای بیل و کلنگ تو که شبانه روز در عذابم. مراسم بدرقه یکی دیگه هم تموم می شِه و همه جا در سکوت شب فرو می رِه. گورکن هم در تاریکی به کندن یه گور دیگه مشغول می شِه تا اون رو برای فردا آماده کنه.

روح از قبر بیرون میادو می گِه: توی این سکوت صدای بیلو کُلَنگِت آزارم می دِه و نمی ذاره بخوابم.
گورکن که به این روح بیکار عادت کرده بهش اعتنایی نمی کنه و به کار خودِش ادامه می دِه.

روح: شبم از کارت دست بر نمی داری؟ به همون یه لقمه نونی که می رِسِه راضی باش. این همه اضافه کاری برای چیه؟
گورکن: تو چرا با همه اینهایی که اینجا خوابیدن فرق داری و هر شبو روز به پَر و پای من می پیچی؟ وای به حال زنده بودنِت که چقدر غر می زدی و جون همه رو به لب می اوردی.

روح: این من بیچاره! زنده بودنمم مثِ همین مرده بودن بود. آخه می دونی، نخی سرِش ناپیدا داغ بوسه ای اجباری روی لبام نِشوند و ادامه همون نخ به دستو پاهام پیچید، بَعدِشَم کِرکِرِه چشمامو پایین کشید و مثِ عکس اعلامیَم به دیوار زندگی چسبیده بودم. فقط گوشام عِینِهو فشارسنج دقیق و درست کار می کرد تا اینکه آخرِش مُردم و حالا تو برزخ با تو محشور شدم، خدا می دونه بعد با کی محشور بشم.
گورکن: خب حالا با این حرفات می خوای به چی برسی؟ یِکَم صبر کنی از اینجا هم می ری و هم خودِت راحت می شی و هم من می تونم یه نفس راحتی بکشم.

روح: بخت من اینه. آتیش دنیا که گرمم نکرد فقط دودِش به چشمم رفت، اینجا هم که تو مدام گور به گورم می کنی، با این احوالات حتما بلیت دوزخم برام رزرو کردن.
گورکن: وای سرم رفت، صدای غُرغُرای تو بیشتر از صدای این بیل و کلنگِ من تو قبرستون پیچیده.

روح: تا می خوام لبی تر بکنم می گن نوشیدنی حرومه، می گَم مگه اینجا دُنیاس که حروم و حلال می کنین، این فقط یِکَم آب خنک برا رفع تِشنگیه که همونَم دریغ می کنن و با یادآوری جهنم وعدشوتکرار می کنن. حرفِ سردی و گرمی هوا می زنم بازم حرارت جهنم و یخبندوناشو به یادم میارن. آخه مگه این حرفا برا زندگی دنیایی نبود؟
گورکن: اولا که برزخ جای خور و خواب و عیش و نوش نیست، دوما مگه تو توی دنیا چیکار کردی که منتظر پاداش نیک هم هستی؟

روح: آخه مگه گذاشتن کاری کنم که خوب و بدشو بدونم. حالا هم که تو یه لحظه نمی ذاری آروم باشم و مدام گور به گورم می کنی.
گورکن: چرا فقط تو اینقد شکایت می کنی؟ تو هم مث بقیه این قبرها که ساکت و آروم خوابیدن یه لحظه دندون رو جیگر بذار و اینقد حرف زیادی نزن، بذار منم به کارم برسم.

روح: اینا ساکتن؟ سرِتو از گور بیرون بیار و ببین چطور دارن خیره نگات می کنن. مثلا این روبرویت، که سرِشو از گور بیرون اورده احتمالا توی دنیا یا همش تو سرِش می زدند یا سِلولای خاکستریش دستخوش شوینده های بی کیفیت مغزی بوده، اون پشت سریت، دو دستشو از قبر بیرون اورده و اعتراض داره که همیشه دستاش از دنیا کوتاه بوده، یا همین همسایه سمت راستی من، دو پاش از قبر زده بیرون مثل اینکه توی دنیا با دو پا پریده تو آتیش، بعضیها هم که یه دستی یا یه لنگه پا دورخیز کردن. می بینی اینجا؛ دست به تنبک هرکی بزنی صدا می دِه و همشون به نوعی در سکوت به اعتراض برخاستند. اما تو همیشه سرِت به کار خودِت گرمه و مشغول گور کندنی.
گورکن که از غر زدنای این روح خسته شده به قبرای دیگه نگاه می کنه و می بینه همه ارواح به همون شکلین که اون می گه دور و بَرِشو گرفتن. ناگهان احساس ترس می کنه و بیلش را روی دوشش می ذاره. ارواح که می بینن ترسیده با صدایی خوفناک در قبرستون به دُنبالِش می دَوَن و از صدای فریادهای وحشتزده او همسرش بیدارش می کنه و می گِه: چی شده؟ داری چه خوابی می بینی؟
مرد: خواب! نه، کابوس بود. من داشتم با دستای خودم، گور خودمو می کندم.

«گورکن و روح سرگردان» نوشته «نیره»

-: «بر پام؛ آخ! زدی بر پام. حواست کجاست؟ گوشه سنگ لحد را زدی بر پام. خب مرده را کمی پایینتر خاکش می‌کردی. آخه چرا نمی‌گذاری راحت باشم؟»
–: «دوباره خروس بی‌محل. دوباره سر و کله‌ی این روح سرگردان پیدا شد.»
-: «اون از سر و صدای تشییع‌کنندگان، این هم از صدای بیل و کلنگ تو که شبانه‌روز در عذابم.»
مراسم بدرقه یکی دیگه هم تمام شد و همه جا در سکوت فرو رفت. گورکن در تاریکی مشغول کندن گوری شد تا آن را برای فردا آماده کند.
روح از قبر بیرون آمد و گفت: «توی این سکوت، صدای بیل و کلنگت آزارم می‌دهد.» گورکن که به این روح بی‌کار عادت کرده است اعتنایی نمی‌کند. روح گفت: «شب هم از کارت دست‌بردار نیستی؟ به همان یک لقمه نانی که می‌رسد راضی باش و اضافه‌کاری دیگر برای چیست؟» گورکن گفت: «تو چرا با همه این‌ها که اینجا خوابیده‌اند فرق داری و هر شب و روز به پر و پای من می‌پیچی؟ وای به حال زنده بودنت که چقدر اطرافیانت از دست غر زدن های تو در عذاب بودند.»
-: «این من بیچاره! زنده بودن من شبیه همین مرده بودن بود. آخر می‌دانی نخی سرش ناپیدا داغ بوسه ای اجباری بر لبانم نشاند و ادامه همان نخ به دست و پاهایم پیچید، کرکره چشمهایم را نیز پایین کشید و مثل عکس اعلامیه‌ام به دیوار زندگی چسبیده بودم. فقط گوش‌هایم مانند فشارسنج، دقیق و درست کار می‌کردند تا این‌که آخرش مُردم و حالا هم در برزخ با تو محشور شده‌ام. خدا می‌داند بعد با کی محشور شوم. بخت من این است. آتش دنیا که گرمم نکرد، فقط دودش به چشمم رفت. اینجا هم که تو مدام گور به گورم می‌کنی. با این احوالات، حتما بلیت دوزخ را هم برایم رزرو کرده‌اند. تا می‌خواهم لبی تر کنم، می‌گویند: «نوشیدنی حرام است؛» می‌گویم: «مگر اینجا دنیاست که حرام و حلال می‌کنید؟» این تنها کمی آب خنک برای رفع تشنگی است که همان را هم دریغ کرده و با یادآوری جهنم، وعده آن را تکرار می‌کنند. حرف از سردی و گرمی هوا می‌زنم، باز حرارت جهنم و یخ‌بندان‌هایش را به یادم می‌آورند. هرچه می‌گویم: «این‌ها فقط برای زندگی دنیوی بود، نه اینجا؛» جواب می‌آید: «اولاً، برزخ نه جایی برای خور و خواب است و نه برای عیش و نوش، دوماً، تو در دنیا چه کاری کرده ای که انتظار پاداش و سرانجامی نیک داری؟» آخر مگر گذاشتند کاری کنم که خوب و بدش را بدانم؟. حالا هم که تو یک لحظه نمی‌گذاری راحت بخوابم و دایم گور به گورم می کنی.»
–: «چرا فقط تو اینقدر شکایت می‌کنی؟ ببین همه این قبرها چقدر ساکت و آرام خوابیدند.»
-: «نه‌خیر! اگر سرت را از گور بیرون بیاوری، می‌بینی چطور به تو خیره نگاه می‌کنند. مثلاً، آن یکی که سرش را از گور بیرون آورده، احتمالا، در دنیا یا دایم توی سرش می‌زدند، یا سلولهای خاکستریش دست‌خوش شوینده‌های بی‌کیفیت مغزی بوده‌اند. همین پشت سرت، دو دستش را از قبر بیرون آورده و اعتراض دارد که همیشه دستانش از دنیا کوتاه بود. یا همسایه سمت راستی من، دو پایش از قبر بیرون زده، گویی در دنیا با دو پا پریده توی آتش. و بعضی‌ها هم حتی یک دستی یا یک لنگه پا دورخیز کرده‌اند. به‌هرحال، اینجا دست به تنبک هر کی بزنی صدا می‌دهد و هر کدام از ارواح به نوعی در سکوت به اعتراض برخاسته‌اند. اما، تو همیشه سرت به کار خودت گرم است و مشغول گور کندنی.»
گورکن که از غرغرهای این روح خسته شده است، با نگاه به دیگر قبرها می‌بیند همه ارواح به همان شکلی که او می‌گوید دور و برش را گرفته‌اند. ناگهان احساس ترس می‌کند و بیلش را روی دوشش می‌گذارد. ارواح که می‌بینند ترسیده است، با صدایی خوفناک در قبرستان بدنبالش می‌دوند. گورکن که فکر می‌کند ضربه بیل می‌تواند کارساز باشد، با بیل به آنها حمله می‌کند، اما، ارواح دور او را می‌گیرند، تمسخرآمیز به او می‌خندند و «إنا لله»گویان او را بر سر دستانشان تشییع می‌کنند.

«پایان»