بسم الله الرحمن الرحیم

تقدیم به پسرم آرش
که در مدرسه با افتخار به معلم و دوستانش گفت: پدرم نویسنده است.

من یک دیر نابینا هستم. کسی که به مرور چشمش, نور و اصلی ترین راه ارتباطی اش را با محیط اطرافش از دست داد. کسی که هم اکنون با عصا همه جا می رود, مسافرت می کند, قسمت اعظم کارهای شخصی و خانوادگی اش را انجام می دهد و زندگی می کند.
من یک دیر نابینا با تمام ضعف هایم هستم, به کمک دیگران نیاز دارم. اما ضعیف نیستم. برای رد شدن از خیابان, برای خواندن بعضی متون یا داروها, برای پیدا کردن یک آدرس و خیلی چیزهای دیگر به یک جفت چشم بینا نیاز دارم. ولی زندگی می کنم.
گاهی خوار می شوم, گاهی تحقیر می شوم, گاهی توبیخ می شوم, که بیشتری اش به خاطر ندیدنم است. ندیدنی که همه آن را ضعف مطلق می انگارند و می اندیشند که چون نمی بیند پس نمی تواند کاری انجام دهد. نمی تواند غذا بخورد, نمی تواند حمام برود, نمی تواند تفریح کند, نمی تواند احساس داشته باشد, نمی تواند کسی را دوست داشته باشد و انبوه ناتوانی ها به او چسبانده می شود.
من یک دیر نابینا هستم, که از انبوه معضلاتی که بخاطر ندیدنم با آن روبرو هستم, و انبوه بی دقتی هایی که بخاطر ندیدنم با آن مواجه می شوم, ولی هر روز تجربه کسب می کنم. هر روز بیشتر خودم را اثبات می کنم که فریاد بزنم فقط نمی بینم. ولی خیلی کارها را مثل مردم عادی انجام می دهم. کولر و بخاری را سرویس می کنم. لوله و اتصالاتش را سرویس می کنم. آشپزی می کنم. با فرزندم به خرید و پارک می روم. تفریح می کنم و با این وجود با تمام ضعف هایم به کمک دیگران نیاز دارم. همان طور که پدر و مادرم, خواهر و برادرم, فامیلم, و تمام افراد جامعه با تمام ضعف و قدرتهایشان به کمک همدیگر نیاز دارند. نیاز من بیشتر است همانطور که نیاز مادربزرگم بیشتر است. همانطور که نیاز برادرم برای سرویس کولرش به من است. یا نیاز خواهرم برای تعمیر اتصالات لوله زیر سرویس ظرفشویی به من می افتد.
من یک دیر نابینا هستم, چرا دیگران فقط باید ضعف های من را ببینند؟ چرا باید محتاجی و گوشه نشینی و افسردگی من را ببینند؟ چرا ضعف من را با قدرتم در کارهایی دیگر نبینند؟ چرا اگر بی دقتی یا ناتوانی ام در انجام کاری که به خاطر ندیدنم به وجود آمده را می بینند باید به تمام جامعه نابینایان و کم بینایان بسط دهند؟ چرا اگر من کاری یا اموری را نمی توانم انجام دهم بگویم همه معلولین بینایی اینگونه اند؟
من یک دیر نابینا هستم, از خودم, زندگی ام, تجربیاتم و خیلی چیزهای دیگر که به خاطرش خودم و دیگران اذیت شده اند, می توانم بگویم, بنویسم و فریاد بزنم؛ اما حق ندارم, اجازه ندارم که بگویم چون من یا چند شخص مثل خودم را که می شناسم پس همه معلولین بینایی مثل هم هستند. ضعیف و محتاج کمک. پس یک کاسه بردارم بروم چهارراه مرکز شهر, بگویم: من یک دیر نابینا هستم که فقط می خواهم ضعف هایم را ببینید. توانایی های من را نبینید و فقط به خاطر ضعف ندیدنم به منِ بدبخت کمک کنید. با عصایم تق تق به کف خیابان بزنم, یک ساز هم بزنم و کاسه ام را جلویم بگذارم که کمک کنید به این دیرنابینای ضعیف.
من یک دیر نابینا هستم, که وقتی می خواهم لباس نو بخرم, وقتی می خواهم یک جفت کفش نو بخرم به کمک یک بینا نیاز دارم. همان طور که وقتی خاله ام می خواهد همین کار را بکند, با اینکه می بیند, ولی با یک دوست یا خواهرش می رود تا در خریدش کمکش کند. و در هر دو سعی می شود فردی خوش سلیقه همراه آدم باشد. این سلیقه, نگاه و نگرش من, تو, او و ماست که می خواهیم چگونه خودم و خودمان را به جامعه و دیگران معرفی کنیم. اینکه می خواهیم معرفی کنیم من یک دیرنابینای ضعیف که به خاطر ندیدنم محتاج دیگران هستم مهم است یا معرفی یک دیرنابینای ضعیف ولی توانمند؟ کدام جلوه بیشتری در جامعه دارد؟ کدام موجب تعامل بیشتر با مردم می شود؟ کدام موجب جذب محبت بیشتر مردم می شود؟ محبتی که از روی عقل باشد نه ترحمی که از روی جهل باشد. جهلی که فقط ضعف ها را ببیند مثل دوستی خاله خرسه آخرش به ضرر خودمان منجر می شود. ضرری که خودمان چاله اش را کندیم.
من یک دیر نابینا هستم. ماورایی نیستم. فوق العاده توانمند نیستم. پر از ضعفم, حمام را گاهی کثیف می کنم, خانه را گاهی ریخت و پاش می کنم, گاهی گندکاری می کنم, به در و دیوار می خورم, گاهی حواسم نیست لباس کثیف می پوشم و صدها کار اشتباه دیگر که دلیل اصلی اش ندیدنم است انجام می دهم, اما تجربیاتم به مرور بیشتر می شود و خیلی کارها را با دقت انجام می دهم, از بی دقتی هایم درس می گیرم و کمتر و کمتر می شوند و مثل همه مردم پر از ضعف و قوت هستم و به چشمهای دیگران نیاز دارم. به کمک های دیگران نیاز دارم. در جامعه و خانه نیازمندم و در عین حال توانایی هایم را به رخ دیگران میکشم.

اینها همه افکار و نظریات من است و ربطی به کل جامعه معلولین بینایی ندارد و اجازه هم ندارم آن را به کل جامعه هدفم بسط دهم.

یا علی
مهدی بهرامی راد
13/10/1397