چند روزی به دادگاه مانده و دلشوره ی عجیبی به دلم چنگ میزند.
از سویی دلم می خواهد مثل اکثریت مردم آزاد باشم و هرکاری دلم خواست انجام دهم. و از سویی دیگر با خودم می گویم به راستی آزاد شوم که چه کنم.

باز هم گرفتار یکی مثل عطایی شوم.

و باز جواب خودم را میدهم که:

اون موقع تازه اومده بودم تهران نه سنی داشتم و نه تجربه ی کار تو شهرهای بزرگ.

برای خلاصی از شر این فکرهای مزاحم دفترچه را برمیدارم تا کمی با نوشتن سرگرم شوم تا کمتر فکر و خیال های بیهوده به سرم بزند.

***************

هنوز چهلم بابا و دایَ نرسیده بوکه د مامَ تصمیم گرفت من و ننه جان که تقریبا هوش و حواسش را از دست داده بود را به خونه خودش ببرد.

(مامَ عمو.)

خالو کریم به شدت از این موضوع ناراحت بود ولی چیزی هم نمی توانست بگوید.

بالاخره رفتیم و در خانه مامَ ساکن شدیم.

آموژنم زنی بد دهن بود که وقتی دهانش را باز می کرد آرزو می کردی زمین دهن باز می کرد و تو را می بلعید.

(آموژن زن عمو.)

یک روز از همون روزای اولی که به آنجا رفته بودیم آموژنم صدایم کرد. داشتم با دوستانم حرف می زدم و بازی می کردم. خودم را به کری زدم چون به راستی با فرمان هایی که پشت سر هم صادر می شد و تمامی نداشت به علاوه ی کارای مزرعه چنان خسته ام می کرد که دیگر توانی برایم باقی نمی ماند. تمام دلخوشیم این بود که غروب ها مدتی هرچند کوتاه با دوستانم باشم.

شب وقتی مامَ برگشت خانه آموژن شروع کرد به ریختن اشک تمساح که دیگر خسته شده و وقتی من را صدا می زند من جوابش را نمی دهم و از این حرفا.

تا حرفای آموژن تمام شد، مامَ همچو ببری زخمی به طرفم هجوم آورد و من را زیر مشت و لگد گرفت.

مامَ می زد و آموژن فحش می داد.

کمی که گذشت صدای ننه جان را شنیدم که با گریه می گفت:

بسه رولَ کشتیش.

و رو به آموژن گفت:

عصمر جان کچم بترس از خدا که باعث شدی اون کُرَ صغیرَ کتک بخوره.

(کچم دخترم. کُرَ پسر. صغیر یتیم.)

به حدی بدنم درد می کرد که نای تکان خوردن نداشتم. آنقدر اشک ریختم تا همانجا تو ایوون خوابم برد.

فردایش وقتی خالو کریم من را با بدنی زخمی دید مدتی مامَ و آموژن را لعن و نفرین کرد و گوسفندان را به دست یکی دو نفر از اهالی سپرد و من را به خانه خودشان برد.

خالوژن با دیدنم مدتی اشک ریخت و با کمک خالو کریم و نازه شروع به پانسمان بدنم کردن.

خالو کریم در حین کار می گفت:

نگاه کن چه به روزش آوردن.

خداتان له راضی نبه. کاک حَمَ خوی لَ تواوی پیاوانی ناوده پیاوتر دزانه او وخت لَگَل کسک کَ لَخوِنی خویتی اوا دَکات.

(خدا ازشون نگذره کاک حَمَ خودشو از تمام مردای روستا مردتر می دونه اون وقت با کسی که از خون خودشه اینجوری رفتار می کنه.)

(کاک حَمَ آقا محمد)

مدتی خانه ی خالو ماندم تا زخم های بدنم بهتر شد.

در این مدت عین همیشه شب ها همراه خالو و پسرهاش در کوه های اطراف کنار گوسفندها می موندیم.

(از نیمه ی تابستان تا اواسط پاییز که هوا کم کم خنک می شود، گوسفندها شب ها هم در صحرا می مانند و روزها نزدیکی های ظهر چوپان ها گوسفندها را به نزدیکی روستا می برند و زن های روستایی به آنجا که مَری نام دارد می روند و گوسفندهایشان را می دوشند.)

شب های صحرا چنان زیبا بودن که آرزو می کردم هیچ وقت صبح نشود. ستاره ها چنان نزدیک و نورانی بودن که حس می کردم اگه دستم را دراز کنم یه دنیا ستاره می توانم از آسمان شکار کنم. در کنارش داستان ها و شمشال زدن های خالو کریم هم آرامش عجیبی همراه لذت فراوان به من می بخشید.

این لذت از زندگی هم عین تمام لحظات زندگی تمام شد و با شروع مدارس بار دیگر مجبور شدم به خانه مامَ برگردم.

خالو ازم قول گرفته بود که به خوبی درسم را بخوانم و بهانه جدیدی دست مامَ و آموژن ندهم تا اذیتم نکنند و من قول دادم تا دکتر نشدم دست از درس خواندن بر ندارم.

دو سالی از آن ماجرا گذشت و روز به روز وضعیتم در خانه مامَ بدتر می شد. گاهی از زبان اهالی می شنیدم که می گفتن:

اون از خدا بیخبر ها زمین گوسفندها و تمام دارایی این بچه رو گرفتن و دارن زجرکشش هم می کنن.

روستا کوچک بود و هیچ اتفاقی رو نمی شد از اهالی مخفی کرد.

بارها مامَ می خواست از رفتنم به مدرسه جلوگیری کنه ولی اهالی به خصوص معلم ها و مدیر مدرسه باهاش حرف زدن و یه بار هم که مامَ از همیشه مصمم تر بود مدیر مدرسه تهدید کرد که به پاسگاه می رود و مامَ که حوصله پاسگاه و اینجور جاها را نداشت کوتاه آمد.

بعدها شنیدم مامَ از پاسگاه تا سر حد مرگ ترس داشت و نمی دانم چه کسی این نقطه ضعف عمو را می دانسته و به مدیر مدرسه هم گفته بوده.

روزها می گذشت و هر روز قطره ای به تنفر من از خانواده مامَ اضافه می شد.

با بزرگتر شدنم حس انتقام از خانواده ی مامَ هم همراهم رشد می کرد. و من خوشحال بودم که دارم بزرگ می شوم و به روزی که انتظارش را می کشیدم نزدیک و نزدیکتر می شوم.

*****

با صدای داد و فریادی که از بیرون سلول می شنوم دست از نوشتن می کشم و از سلول خارج می شوم.

دوتا از زندانی ها را می بینم که به جان هم افتادن و بقیه با کف و سوت آنها را تشویق می کنن.

علی با دیدنم به سمتم می آید و می گوید:

تازه اومدی بیرون؟

وقتی جواب مثبتم را می گیرد شانه ای بالا می اندازد و با گفتن

بیخیال جریانای همیشه هست بیا بریم تو سلول حوصله ندارم.

و بی آنکه منتظر جوابی از من باشه خودش به طرف سلول حرکت می کنه.