دستم را پیش میبرم. لیوان را توی دستم سرریز میکند. کف دستم پر میشود از یک مشت تمشک تازه. شروع میکنم به خوردن. خودم خواسته ام که سهم تمشکهای مرا توی دستم بریزد تا مجبور نشوم دانه دانه از توی لیوان مشترک بردارمشان.
این پیشنهاد را وقتی به او دادم که گفته بود بیا مسابقه بدهیم توی خوردن تمشکها.
لیوان تمشک را از مردی خریده بود که توی پلیس راه رشت سوار اتوبوس شده بود. گفته بودم راهی باقی نمانده اما او خریده بود.
اراده کرده بود مرا خوشحال کند. من هم دل سپرده بودم به اراده او.
وقتی از گربه خانگیشان گفته بود، دلم ضعف رفته بود برای یک بار لمس کردن آن گربه زنجبیلی.
تا قزوین صندلی کناریم خالی بود. کوله پشتیم را رها کرده بودم روی کف ماشین جلوی بین دو تا صندلی. صندلی من و آن صندلی خالی که چسبیده بود به صندلی من.
اتوبوس ایستاده بود و من سرم را تکیه داده بودم به شیشه پنجره و به مذاکره ناموفقی فکر میکردم که دیشب به خاطرش شبانه رهسپار شده بودم و حالا با دست خالی پس از چند ساعت داشتم برمی گشتم.
یک دفعه احساس کردم کسی خودش را روی صندلی کناری رها کرد. چه فرقی میکرد که چه کسی باشد. هیچ واکنشی نشان ندادم. فقط کمی خم شدم و کوله را به سمت خودم کشیدم تا همان یک ذره فضای خالی را هم در اختیار او گذاشته باشم. به نظرم رسید که از گرمای طاقت فرسایی آمده که این طور خودش را انداخته بود روی صندلی.
صدای آقای کمک راننده را شنیدم که آمده بود از مسافر کناری کرایه بگیرد.
صدایش را می شناختم. وقتی توی ترمینال به دنبال ساختمان رویال سفر می گشتم صدایی گفته بود. رشت، رشت، رشت. گفته بودم میخواهم به رشت بروم کمک کرده بود توی اتوبوس بنشینم. رفته بود بلیط را گرفته بود و صندلی اصلی را نشانم داده بود.
هزینه بلیط را که پرداخت میکردم، سه تومن باقی مانده را هم با کمال میل بخشیده بودم به خودش. دعای خیری کرده بود که جمله اش را به یاد ندارم اما انرژی آن دعا هنوز هم با من است.
خانم کناری برای من و خودش از او آب گرفته بود. همانجا ایستاده بود و از خانم خواسته بود تا آب را برایم باز کند. تشکر کرده بودم. آنجا بود که به خانم هم سفر گفته بود او نابیناست.
چشم هایم را بسته بودم و آب را جرعه جرعه می نوشیدم. هر جرعه اش گویی شعله کوچک افروخته ای را در درونم خاموش می کرد.
لیوان خالی را به طرف هم سفر گرفتم و از او خواهش کردم تا آن را در کیسه ای که در آن طرف صندلیش بود بیندازد.
سرحالتر شده بودم. مبایلم را هم خاموش کرده بودم. هم سفر برای یکی از دوستانش پیامی ضبط کرد که پر بود از اصطلاحات، اسامی ابزار و مواد شیمیایی. بعد از تمام شدن پیام به سمتش لبخندی زدم و گفتم: « وای شما چقدر کلمه بلد هستید! چه کلمه های سختی! »
گفت که مدیر یک شرکت آزمایش گاهی است که تا فوق لیسانس را میکروبیولوژی خوانده و رشته دکترایش هم سلولی مولکولی است. از فردا یک کارگاه چند روزه دارند که داشت با مدرس کارگاه ابزارها و مواد موجود را هماهنگ میکرد.
او هم از کار و رشته تحصیلی من پرسیده بود. کم کم از هر دری با هم سخن گفتیم. به او گفتم که من یک فشارسنج سخن گو دارم که الآن همراه من است. با اشتیاق خواسته بود تا کارکرد دستگاه را همانجا نشانش دهم. من هم فشارش را گرفتم.
تا این که به پلیس راه رسیدیم و آن تمشکهای تازه را خوردیم.
وقتی برای انجام این مذاکره می رفتم، دوستی گفته بود تمام کائنات با تو هستند. نگران نباش و پیش برو.
تعجبی ندارد اگر فکر کنم لطف آقای کمک راننده، آن تمشکهای شادی آفرین، حرفهای پر بهای خانم دکتر و آن خنده ها همه و همه از سوی کائنات آمده بودند تا بارم را سبکتر کرده باشند.