درود

روزنامه جونم. امیدوارم حالتون خوب باشه. عمه‌ها و عمو‌ها و دایی‌ها و خاله‌ها سلام می‌رسونن و جویای احوالتون هستن. و اما بعد:

غلط‌های تایپی بسیار فراوونتون من رو وادار کرده هر شب خدا خدا کنم با این وضعیت غلط‌هایی که از پیش داشتید و اخیرا شدیدتر هم شده، کاش نسخه بریلتون کلا جمع بشه روانه بشه توی دیوار؛ چون دسترسی به نسخه‌ای که توی دیوار باشه، طبیعتا سخته و دشواریِ این‌که من دستمو فورو بکنم توی دیوار و بعد از زخم شدنِ دستم نسخه‌ای از شما رو بیرون بکشم، مَنو مجبور می‌کنه بی‌خیالتون بشم. اونقدر غلط دارید، که بجای قوی‌تر کردنِ املای مردم، باعث میشید طرف اگه قبلا صرفا املا رو با زورِ یا‌خدا ده می‌گرفته، حالا همون ده رو هم دیگه نگیره و به پنج یا شش اکتفا کنه. حتی چون صفحه‌خوان، کلمه‌ی «بجای» رو درست خوند، کسی متوجه نشد که من چطوری نوشتم و «به‌جای» رو اینطوری هم میشه نوشت. شما که نمیدونید ولی خودم میدونم این کار، کارِ آدم‌های دلسوز یا الاف یا عقده‌ایه؛ که من فقط اولی و سومیش رو هستم. با این‌که خیلی وقتمو می‌گیره ولی مجبورم. این‌که مخاطبین شما حرکتی بزنند یا خودتون احساس مسئولیت کنید تا این ویراستاریِ افتضاح در شمایی که تنها روزنامه به خط بریل در جهان هستی اصلاح بشه، با خودت. من تا جایی که به خودم مربوطه کارمو انجام میدم. از آخرین نسخه شروع می‌کنم که متهم نشم غلط‌های شما رو گلچین کردم:

1. روزنامه سه شنبه 27 خرداد 1399
   1. آموزش‌وپرورش استثنایی؛ آموزش‌وپرورش؟
   2. براین طرح تأکید شده؛ براین؟
   3. بابیان پرسش‌هایی که باید در این طرح پاسخ داده شود؛ بابیان؟
   4. وخوشبختانه پیش‌دبستانی‌ها نیز در این طرح قرارگرفته‌اند؛ وخوشبختانه؟
   5. کمک به بهبود کیفی آموزش‌وپرورش و کنترل بعضی از عوامل مؤثر برافت تحصیلی دانش آموزان؛ برافت؟
   6. برای افرادی که متاهل و متکفل هستند؛ متاهل؟
   7. اگر بخواهم پاسخ این سوال را با نگاهی به بافت مردم استانم بدهم ،به نظر می آید؛ جای کاما کجا باید می‌بود؟
   8. تقریبا هیچ استان دیگریآن را ندارد؛ دیگریآن؟
   9. وقتی معضل طولانی می شود فرسایشی می شود.بعلاوه؛ می شود.بعلاوه؟
   10. این مسئله باید وارد نظام باورهای ماشود؛ ماشود؟
   11. کارگران ما ا؛ ما ا؟
   12. با توجه به هزینه‌ّای رفت و آمد و اقامت؛ هزینه‌ّای؟
   13. نمی‌توان به سومد‌دهی در کنسرت‌ها فکر کرد؛ سومد‌دهی؟
   14. اصلاً روش و مراتب انجام این کرا روشن نیست؛ این کرا؟
   15. پیکی از مهم‌ترین طرح‌هایی که پس از استقلال در دستور کار کمیته ملی پارالمپیک قرار گرفت؛ پیکی؟

خب ارزیابی غلط‌های این شماره‌تون تموم شد. میتونید همین حالا همین نسخه رو باز کنید و غلط‌هایی که نوشتم رو بخونید. اگه هم حالشو داشتید، اصلاحش کنید تا هرکی از این مطلبِ من میاد توی سایت شما، ببینه حرف‌های من، اعتبارشون رو از دست دادند و تمام غلط‌هایی که نوشتم، برطرف شدند. اما میدونید چیه؟ من چندین ساله که مخاطبِ شما هستم. شما اگر غلط‌های این شماره رو برطرف کنید، اون چندین هزار شماره قبلی رو نمیدونم میخوایید چیکار کنید. الان یکی دو‌تا دیگه از شماره‌های پیشین رو هم بررسی می‌کنم تا بفهمید مشکل چقدر عمیقه. خداییش زشته که دولت بیاد پول نفت، مالیات، جریمه‌های رانندگی، و کلا منابع ما مردم رو بگیره بده دست کارکنان امثال شما‌ها، و حقوق بگیرند و اینطور با کیفیت پایینی که ارائه میدند، خون شهدا رو پایمال کنند. شهدا رفتند که من و شما در امنیت جانی و مالی و ناموثی و رسانه‌ای و اطلاعاتی، با آرامش زندگی کنیم. اون‌ها رفتند که پول این مردم نره. زندگی این مردم واسه خودشون باشه نه واسه اجنبی. الان کسی مَنو آموزش‌و‌پرورش استخدام نکرد، شما چیکار کردید؟ هی گفتید پیگیری می‌کنیم. خو کو پیگیری؟ الان من نونِ شب ندارم بخورم. در حالی که اگه استخدام شده بودم، حتی نونِ روز رو هم داشتم که بخورم. خلاصه که عقده شده بود، گفتم چهار‌تا که چه عرض کنم، پانزده‌تا غلط از آخرین شماره‌تون بگیرم دلم کمی آروم بشه. دیگه کسی غیر از شما ندارم که بهش نق بزنم آخه. شما گوشتون شنواتر از همه باشه میگن فکر کنم.

2. روزنامه دوشنبه 26 خرداد 1399
   1. ودیعه پرداختی برای یک مترمربع؛ مترمربع؟
   2. راه‌های مختلفی را را برای احراز هویت؛ را را؟
   3. «اگر قرار است دسترسی ها رعایت شود, باید در درجه ی اول, در مرحله ی طراحی و بعد از آن در مرحله ی ابتدایی اجرایی باید از تشکل های مطلع معلولان دعوت شود که بازدید کنند؛ دو‌تا «باید در یک جمله»؟
   4. دکتر سیما میرلو، روانشناس در باره  تجربیه آموزی کودکان نابینا می گوید؛ تجربیه آموزی؟
   5. این آلوده شدن به particles 1000 یا ذره ویروسی (vp) نیاز دارد؛ میکس کلمات انگلیسی و فارسی؟ سر و ته جمله کجاست؟
   6. در مقابل فضاهای محصور بزرگ و با تهویه مناسبخطر بالاتری دارند؛ مناسبخطر؟
   7. تامیر زمین چمن، هزینه های زیرساختی است که در سال های آتی بیشتر برای ما آورده خواهد داشت؛ یا امام حسین! تامیر؟ تامیر؟ تامیر؟ تعمیر رو با الف نوشتید؟ الان باور کنم یعنی؟
   8. وموفق شدند؛ وموفق؟

بازم قبول ندارید که اگه من توی آموزش‌و‌پرورش استخدام شده بودم الان مشغول یه کار دیگه به جُز این کار بودم؟ روزنامه جانم. باور کنید من اگه استخدام بشم، واقعا به جای دو بار، حاضرم روزی چهار بار هر شماره از شما رو بخونم و حتی یک غلط هم توتون پیدا نکنم. حتی حاضرم هرکی از شما غلط گرفت، تمام‌قد مقابلش قد بکشم و فحشش بدم. حاضرم از تمام غلط‌های املایی، نگارشی، دستوری، و محتوایی که توی شما روزنامه جونم وجود داشته و داره و احتمالا خواهد داشت، با تمام وجود دفاع کنم و ده پانزده دلیل بیارم که هواپیمای روزنامه حکما با نقص فنی اینطوری شده و هیچ یک از خلبانان و کمک‌خلبانان و اپراتور‌های تحریریه؟ اصلا به من چه! هرچی دوست دارید غلط بنویسید. من یه باری پادکست تهیه کردم گفتم محتواتون ضعیفه؛ گفتید مجتبی شاعره. یه بار دیگه مطلب نوشتم گفتم غلط زیاده، گفتید مجتبی؟ بعدشم دیگه هیچی نگفتید. هیچ کاری هم نکردید. اصلا من مرغم سه تا پا داره: 1 مَنو استخدام کنید. 2 کاری کنید من استخدام بشم. 3 استخدام مَنو تضمین کنید. تازه خجالت کشیدم بگم مطلبی که توش «تعمیر» رو با الف نوشته بود، مال کیه. البته خودتون میتونید بازش کنید زیر مطلبش اسم طرف رو بخونید. یه خبرنگارِ «متبوءاتی». البته خودمم الان یه غلط نوشتم که دوباره گوشزد کنم صفحه‌خوان‌ها همیشه مقصر نیستند و گاهی وقت‌ها موتور‌های صوتی، مقصرِ نقشِ بیشتری را در میان از بین باید‌ها و نباید‌ها در هنجار‌های غیر‌متنی می‌ویراستارند. ببخشید یه لحظه گلوم گرفت.

3. روزنامه یکشنبه 25 خرداد 1399
   1. ساخت وتجهیز هنرستان؛ وتجهیز؟
   2. بازارچه های خوداشتغالی؛ خوداشتغالی؟
   3. سند جامع آموزش های فنی حرفه ای و مهارتی و کارآفربنی؛ کارآفربنی؟
   4. این مابه التفاوت، صددرصد در تیر ماه پرداخت می‌شود؛ صددرصد؟
   5. جزو هماه سه درصد جذب می شوند؛ هماه؟
   6. محمدامین کاردان؛ محمدامین؟

خب این یکی هم تموم شد ولی غلط‌هاش به نظرم به این دلیل کم بود که یه مطلب شونصد صفحه‌ای کرونایی توی روزنامه دراز کشیده بود و پا‌ها و دست‌هاش رو طوری پت و پهن در اکثر صفحه‌ها گسترانده بود که جا برای مطالب غیر‌کپی باقی نگذاشته بود. ببینید. خداییش استخدامِ من توی آموزش‌و‌پرورش چه بدی داشت که یک بار نکردید؟

میدونم توی عنوان نامه‌ام نوشته بودم اغلاط املایی نگارشی و ضعف محتوا، ولی حوصله‌ام نمیشه بشینم از ضعف محتوای شما روزنامه‌ای که با نام ایران‌سپید مثلا برای ما نابینایان یا ها درستش کردند بنویسم؛ آخه حرف خیلی زیاده و نه کسی حوصله‌اش میشه حرف‌های من رو بخونه و نه کسی حوصله‌اش میشه فکر کنه و نه کسی حوصله‌اش میشه بپذیره و نه کسی حوصله‌اش میشه عمل کنه. اخبار از شهرستان‌ها که خدا حلال کنه اگه هفته‌ای، ماهی، سالی، قرنی، چیزی بنویسید یا ننویسید. همه چی تهران. همه جا تهران. بقیه هم که بچه شهرستان. کلا تهرانی‌ها ذاتا از اولش هم، شهری و پایتخت‌نشین و تهرانی بودن. هیچ جاش هم که قدیم‌ها روستا نبوده و زمان جنگ کسی توی روستا‌ها و کوه‌هاش پناه نمیگرفته که. ساکنینش از شهر‌های دیگه هم که نیومدن. اصلا به من چه! من که خدا رو شُکر می‌کنم دهاتی‌ام. چون بوی علف میده تنم. البته اگه مأمورینِ خَدوم، خواصِ پزشکیش رو هم در نظر بگیرن، حتما آزادم میکنن!

خلاصه که ای ایران‌سپید، میدونم کیهان‌بچه‌ها نیستی، میدونم گل‌آقا نیستی، میدونم کیومرث صابر‌پور یا صابر کیومرث‌پور همه رو تنها گذاشت، میدونم ذوقتون کمه و حقوقتون برای من تا حالا مشخص نشده چقدره، میدونم حتی بوی علف شاید گرفته باشه بازدمم که چِرت‌و‌وِر زیادی می‌بافم، میدونم بافتنی‌هام تا «ساخت چین» نخوره روشون، فوروش نِمیرن، ولی جون خودت و جون شما:

1. به دانش‌آموز‌ها بپرداز؛ حتی شده کم بپردازی. به خدا روزنامه جونم، یه نشریاتی برای بچه‌ها منتشر میشه که قربونِ نشدن. آخه ما هیشکی و هیچی که نداریم، همهش به خودت بند می‌کنیم. بیا و بندِ ما رو زمین ننداز. کودکانگی‌هات رو بیشتر کن. خودتو رها کن. دیدم. پادکست‌های خانم خامنه رو دیدم. اما حتما باید یه کرونا بیاد و هشت میلیون نفر رو در دنیا مبتلا کنه که تو به فکر کودکانگی بیفتی؟ روزنامه جونم. قول که از این به بعد، ستون تینِیجِری توت ببینیم. ستونی که نوجوانان و نونهالان و کودکان و حتی خردسال‌ها، حال کنند باهاش. میدونم انجمن نیستی. می‌فهمم خیریه نیستی. حالیمه که این مسئولیت‌ها همه‌اش هم به عهده تو نیست. اما تو هم دیگه زیادی تنبل شدی عزیزم. پاشو. پاشو دست و صورتت رو بشور: «چکش‌های چاپگر‌های بریل را باید شُست، جورِ دیگر باید چاپید، نه اینطور که کارکنانت می‌چاپند».
2. قبول دارم که قرار شد ما موظف باشیم مطالب کپی رو هم توی روزنامه داشته باشیم؛ ولی قرار نشد شما هم به همین بهانه، بشکه بیست لیتریِ آب رو قاطی صد سیسی شیر کنید و به عنوان شیرِ پاستوریزه و پر‌چربِ هموژنیزه‌ی استرلیزه‌ی غنی‌شده، به خورد ملت بدید. حد‌اقل یه چی بنویس که من روز قبلش هزار بار این طرف و اون طرف توی تلویزیون و واتساپ و تلگرام و سر کوچه نخونده و نشنیده باشم. من که بریلت رو نمیخونم که بگی دیر به دستم میرسه که. اتفاقا گاهی روزا میام، می‌بینم ساعت ده و یازدهِ ظهر شده ولی هنوز بیدار نشدی که نسخه‌ات رو روی سایتت منتشر کنی. کمتر با بروبکس بیرون برو و تا دیر‌وقت، بیدار نمون. خوب نیست. باور کن تحقیقات میگن کمخوابی، سکته چکشی میاره. حالا هی فکر چکش‌هات نباش. ببین کِی گفتم؟
3. ستون‌های نابیکوریت رو بیشتر کن. جان من اگه خودت بلد نیستی، اگه تحریریه به‌جای «ه» «تشدید» میزنن و به‌جای «نون» «ه» میزنن، فراخوان بذار: بگو هرکی هرچی بلده به عنوان شهروند‌خبرنگار، واست پست کنه همون‌ها رو بنویس. خداییش مطالبت خیلی آبدوغکیه. یا اونقدر تخصصی می‌نویسی که ویژه بالای هفتاد ساله، یا اونقدر چیپ می‌نویسی که چیپ‌سازی‌ها ورشکست میشن. به خدا من: «دیگه دستِ خودم نیست، دیگه دل تو دلم نیست، دو چِشمات وِلکُنَم نیست، آخه دوسِت دارم، بارِ اولم نیست». بلد نیستم مثل خودت آکادمیک و با‌کلاس بنویسم. هرکی گفته مجتبی مترجمه، معلمه، کارشناسه، دروغ گفته. خواسته بین ما رو به هم بزنه. باور کن من کجا تو کجا. اصلا بیا یه پل به من نشون بده، من سی‌و‌سه‌پل نشونت میدم. من مثل چوپانی‌ام که با خدای خودش حرف می‌زد می‌گفت بیا تا مو‌هات رو شونه کنم و نازت کنم و بغلم کن و این حرف‌ها. من ساده‌ام. خاکیِ خاکی. هیچی توی دلم نیست، پاکِ پاکم. هیچی توی جیبم نیست، پاکِ پاکم. و هیچی هم توی مغزم نیست، پاکِ پاکم. نه تنها هیچی توی کفشم نیست، بلکه هیچ ریگی هم به دلم نیست. هرچی میگم، از سر بدبختیم که استخدام نشدم میگم. چیزه. کات. هرچی میگم، از سرِ دلسوزی میگم. به خدا میدونم تو مسئولِ استخدامم توی روزنامه یا آموزش‌و‌پرورش نیستی. میدونم قانون عیب داره. چیزه. یعنی میدونم هم قانون عیب داره و هم کسی که قراره به قانون عمل کنه عیب داره. باور کن هرچی نوشتم و نخوندی، خودمم نخوندم. بیا یه بار جفتمون همت کنیم و بخونیم: «پنجره‌ها رو وا کن، عِشقو بیار تو خونه».
4. ستون‌های جذاب به روزنامه اضافه کن، طرحِ ستون‌های قبلیت رو خوشگلتر کن. مثلا دیوار‌های طرحِ شش‌نقطه‌ی جهانت رو نقاشی کن تا خوشرنگتر بشه. از انجمن‌ها و تشکل‌های مختلف نابینایی توی کشور، بیشتر خبر بنویس تا مواردی که به جسمی‌حرکتی‌ها و ناشنوایان مطرح میشه. به خدا هر بندی که میخوام ازت بنویسم، اونقدر کپی توش پررنگه که بند بندِ وجودم با وجود محدودیت در سهمیه طلاق، مدام از هم جدا میشن. تو حیفی. تو داری از دست میری. خواستی از پا برو ولی از دست نه. از پا که بِری، کفش داری، چیزیت نمیشه. ولی به پا‌های دستات که کفش نپوشیدی، زخمی میشن. حیف انگشت‌های قشنگت نیست. حالا هی از دست برو، تا منم خر شم ازت الگو بگیرم عادت کنم از دست برم. باور نمی‌کنی؟ ولی «ظَلَمتُ نَفسی»، در مورد تو صدق می‌کنه.
5. خلاقیت به خرج بده. مثلا وقتی میایی یه مطلب میذاری که تأییدِ هویتِ کدِ‌بورسی‌بگیر‌ها به صورتِ غیر‌حضوری با سِلفی امکان‌پذیر شده، برو تحقیق کن ببین نابینایان یا ها، چطوری میتونن از این طرح استفاده کنن، دسترس یا دسترسی پذیری‌اش رو بررسی کن، که صرفا مطلبت رو از یه سایت خبری کپی نکرده باشی. باور کن اونقدر کپی کردی که تایپت ضعیف شده. روزنامه جونم: «هرچی آرزوی خوبه مالِ تو، هرچی که خاطره داری مالِ من». بیا و دلِ یه مشت نابینای کافر و مؤمن و متدین رو شاد کن.
6. کار با ابزار‌های مختلف رو یاد بده. تو معرفی ابزار خیلی کم توت پیدا میشه. عزیزم. روزنامه جونم. من کاری به کارکنانت ندارم؛ اگه اونا هم بلد نیستند، تو اونقدر مخاطب داری که میتونی ازشون یاد بگیری و کارکنانت رو یادشون بِدی. طوری نیست اگه مثل بهزیستی و آموزش‌و‌پرورش استثنایی و اکثر نهاد‌های دولتی، ناشایسته‌سالاری حکم‌فرما شده، تو خودت باش. تو فقط ایران نیستی؛ بلکه سپید هم هستی، و این یعنی که تو مایی و ما توییم. یه کم از ما، در وجودت تزریق کن. اگه سیستم ایمنیت تقویت نشد، با من. «سِنیوریتا، نترس از عاشق شدن، بیا، اون با من». اوپس. اِشتِب شد. ببین. بذار با هم دیگه، ثابت کنیم رو‌سیاهی به زغال می‌مونه. بذار اونا پولشو بگیرن ولی ما بسازیمش. «لباسش رو تو بر تن کن، چراغش رو تو روشن کن، . . . به خاک افتادنش با من»…

خیلی حرف‌های دیگه باهات دارم ولی ضعیف شدم. اونقدر داد زدم و جیغ کشیدم که فریاد‌هام به صورتی فلسفی، خاموشتر از سکوت شدند. یعنی دیگه تار‌های صوتیم به پنبه‌هایی ساکت و ساکن تغییر شکل دادن. دیگه نمیتونم: «تو این غربتی که هستم، دارم می‌میرم حالییت نیست. بازم دستتو تو دستم، میخوام بگیرم حالییت نیست. حالییت نیست. حالییت نییییییییست.»

با احترام

مجتبی خادمی

مخاطبِ پا‌پَری، چیزه، پَر‌و‌پا قرصِ شما