سلام عزیزان، چه خبر؟
آیا کسی از میان شما هست که به ما بگوید، آنچه نباید بگوید؟
حرف از کُرونایی میزنم که دامنم را که هیچ، کُلِ کله‌پاچه تا اندام‌های مرکزی بدنم را گرفت و ول نکرد.
آری دوستان به قول شاعر: چُنین است رسمِ شب‌های کامبیز، گهی بیز به کام و گهی کام به بیز.
تجربیات خود را به اشتراک گذاشته، به امید آن روز که شما نیز منتشر کرده تا با هم لحظاتی را به خنده و شاید گریه سپری کنیم.
جریان از آنجایی شروع می‌شود که داییِ فرماندارِ منزل بی‌خیال دنیای فانی شده و به دیار باقی شتابیده و قاطیِ ارواح منتظره شد.
به کجا چُنین شتابان، جان مادرت الآن وقتش بود؟
ما نیز چه کنیم چه نکنیم و آن شد که نباید می‌شد.
بار سفر بسته به دیار یکی از استانها (سبحان الله) عزیمت کرده و خود را شریک غم نمودیم.
نزدیک به هشت ماه رعایت کامل کرده و خود را می‌ستودم: آفرین بر تو که مریضی در مقابلت زانو زده و میترسه بهت نزدیک بشه!
نمیدانم چه چیز مرا غَرِه کرد اما هرچی بود دهنم را صاف کرد.
وقتی سر خاک رفتم ویروس ندایی به گوشم داد و فرمود، ای بشر! مغز خر تناول نمودی که اینجا حاضر شدی؟
در جواب گفتم، به جان تمام عقبماندگان، هیچ چیز کوفت نکرده، حماقت محض مرا به این مکان کشاند.
از جوابم خوشحال شد و امر کرد تا گوشیِ افتاده از دستم را بردارم و آنوقت بود که نامحسوس در درونم رخنه کرد.
باری به هر جهت، دعایی نثار مرحوم کرده و حماقت دوم را مرتکب شده، برای خوردن کباب وارد خانه صاحب عزا شدم.
حال دوستان از شما می‌پرسم، اگر بار اول از یک سوراخ نیشم بزنن، بار دوم درِ همان سوراخ حاضر بشم معنیش چیست؟
مثل این است که به کرات و به عمد گوشی خود را انداخته و برای برداشتنش هزاران بار تلاش کنم.
چندین روز بعد، پس از بازگشت به ولایت، نتیجه داد و به لطف برداشتن گوشیِ افتاده بر خاک، ویروسِ درون ظاهر و اشتهایِ کامبیز غایب شد.
سپس بینایی اندکم را از دست داده و ضعف عضلانی یقه ام را گرفت.
وقتی برای خوردن غذا مجبور به حاضر شدن در آشپزخانه می‌شدم، تو گویی بارها به بالای کوهی رفته، بدون وقفه به پایین سقوط کرده و باز راهی نوکِ قله می‌شدم.
آنقدر کمبود اکسیژن داشتم که لاووازیه را از دل می‌طلبیدم تا کشفی کرده و درونم را پر از هوا کند.
مثل خزندگان متعارف حرکت کرده و دو سه قاشق سوپ یا آش عدسی می‌خوردم و می‌خوابیدم تا روز بعد.
در طول این زمان محنت‌بار، فقط به فکر این بودم که هرجوری که امکانش هست،، امروز را به فردا برسونم.
بعد از دو هفته کم کم خوب شدم و شُکر که ریه ام زیاد درگیر نشد و بجز مواقعی که راه می‌رفتم، دچار تنگی نفس نمی‌شدم، سرفه خشک نداشتم.
در شکرانه سلامت بازیافته به بدن بودیم که ناگهان خبرِ شنیدن فوت عمه‌ی فرماندارِ قلبم، ضربه ای به گوشم نواخت.
ایشون هم به لطف شرکت در مراسم مزبور، کُرونا گرفت و مرا همانند کبری به اخذ تصمیمی بزرگ واداشت.
فاتحه ای از ولایت به مقصد ارسال کردم و دیگر از جایم تکون نخوردم.
جالبتر این که اکثر افرادی که در مراسم قبلی حاضر شدند، کُرونا گرفتند و در مراسم دومی هم شرکت کردند.
به ما پیشنهادش را دادند که برویم اما شرمنده رویشان شدم و یک نععععع بزرگ تحویلشان دادم.
اجازه ندادن پادتن تولید بشه، رفتن تا به احتمال قوی مریضتر بشن.
منتظرم تا نظرات شما عزیزان را بشنوم.
بای بای