برچسب: زندگي خصوصي

ببين، چطور از تو بنويسم! دلم تنگ شده. خيلي وقتي ميشود نديدمت. بخواهم حسابش را بكنم، نزديك به پنج هفته از آخرين باري كه مثل يك فرشته ي خوش خط و خال از تنم بالا رفتي ميگذرد. پنج هفته از آخرين باري كه خودت را روي تنم كشيدي ميگذرد. پنج هفته از آخرين باري كه مرا بوسيدي و نوازشم كردي ميگذرد. پنج هفته، براي من زيادي زياد است. نكند نرخ دلار روي انصاف هم تاثير گذاشته است! پنج هفته اي ميشود كه بعد از ظهر هاي من از شيطنت هايت خالي شده اند. ببين، پنج هفته از آخرين باري كه خط قرمز ها را با هم رد كرديم ميگذرد

ميبيني وقتي با تو ام چه قدر آرومم، ميبيني همه ي غم هام از دستت چه زود بيمار ميشند، ميبيني وقتي پيشمي چه قدر ذوق ميكنم، ميبيني انگشت نماي شهرم كردي، ميبيني دستت كه توي دستمه چه با غرور به همه نشونت ميدم، ميبيني همه چطور بهم حسادت ميكنند، ميبيني حرف كه ميزني يادم ميره چي ميگي، ميبيني مغزم چطور محو صدات ميكندم، ميبيني دوست داشتنت واسم ي آرزو شده، ميبيني ديوونه بازيهام كار دستت ميده، ميبيني ازم دلگير ميشي، ميبيني جنست چه قدر اصل و لطيفه، ميبيني چه قدر ميترسم گير كسي ديگه بيايي، ميبيني هر وقت از لختي خالصت حرف ميزنم همه متهمم ميكنند، ميبيني خودتم از

حيف, باران كه مي بارد, عيار اشك هات را پايين مي آورد. حيف, باران كه مي بارد, شوري اشك هات را مي شويد. حيف, باران كه مي بارد, اشك هات ناخالص مي شوند. من باران مي خواهم ولي از جنس خودت, كه شور باشد, با عيار بيستو چهار! حيف, باران كه مي بارد, در آغوشمي ولي كم! حيف, باران بوسه هات در آغوشم كه مي بارد, همه من و تو را در قالب جنسي مي نگرند. حيف, باران كه مي بارد, راهم گم تر مي شود. حيف, باران با اين همه خوبي, براي ما بد مي شود. حيف, باران كه مي بارد, حرف هات كم تر با من حرف

اين نوشته كه چند دقه پيش پست كردم از نظر خودم اون قدر كه ميخواستم قشنگ نشد. دوست داشتم بهتر از اين ميشد. ظهر خيلي تركيب و ساختار خوشگلي با كلمات بهتري از اين متن به ذهنم خورد و حتي يك قزل گفتم ولي چون جايي نداشتم بنويسمش پريد. دلم گرفته، خيلي هم گرفته. نميدونم چم شده. دوباره همون حس رخت شستن توي دلم كه خوانندگان هميشگي نوشته هاي من ميدونيد دقيقا منظورم چيه. تا حالا شده به هر چيز فكر ميكنيد دقيقا نقطه منفي و نشدني موضوع جلوي شما خودنمايي كنه؟ تا حالا شده هر كاري ميخواييد بكنيد قسمت نشدني كار جلوي شما قد الم كنه؟ تا حالا

وقتي به شك مي افتم از صداي پا هايت, وقتي از تو ميپرسم و هيچ نميگويي, در فكر تو فكر رفتن است. تو آتش پاره اي كه همه وجودم را پاره پاره كردي, بوي خيسي لب هام از عطر لب هات هنوز خاطره ساز است. هنوز ديوانه وار به دنبال شكستن دلم ميروم, به دنبال شكستن عرف, براي رسيدن به تو, براي داشتنت يك لحظه بيشتر, پيش تر از رفتنت, از همان آغاز, دلم به من و خودش خيانت كرد و نقشه علاقه ام به تو را به تو تقديم كرد. حال اين منم و اين نقشه كه كار نكرد, كه به اشتباه راهم را گم كرد. و تو

سلام بچه ها. امروز ششم دي ماهه. آخرين روزي كه كلاس داشتيم. ديگه كلاسامون تموم شد و ترم پنج من هم تموم شد. البته بايد امتحان هام را هم بدم تا ترم كامل تموم بشه. امتحانا از شانزدهم شروع ميشه و تا سي ام ادامه داره. ميدونيد؟ خيلي بده. چهار تا از امتحانامون پشت سر همه. الان مثلا توي دوره تعطيلي قبل از امتحان هستيم. بهش ميگند فرجه. اگر دانشجو نيستيد بدونيد كه دانشجو ها به زمان بعد از تعطيلي كلاس ها و قبل از امتحان ها كه وقت دارند درس بخونند ميگند فرجه. من امسال شانسم گفته از ششم تا شانزدهم تقريبا هف هش ده روز فرجه دارم.

مجتبي: چه قدر بده. چه قدر همه چي غريبه اينجا. پارسال دوست. امسال آشنا. سال ديگه غريبه. سال بعدش هم دشمن. ناشناس. زهر مار بگيره اين دنيا. يه روز آدم خوشه يه روز نه. اين ديگه چه وضعشه! من: چته؟ دوباره چه مرگت شده كه با يه مشت چرنديات نا اميد كننده اومدي تو محله داري داد ميزني؟ مجتبي: نميدونم. واقعا نميدونم. حالم اصلا خوش نيست. من: خوب. اون وقت حتما انتظار هم داري همه اين پست رو تا آخرش بخونند. نه؟ مجتبي: نه. آره. نميدونم. هر كاري خواستند بكنند. من چي كار به كسي دارم. فقط اومدم كه بگم و بنويسم و بعدش برم. همين. ديگه هيچي. من: