سلاااااام سلااااااام دوستان خوفین,خوشین,دماقتون چاقه؟ خوب,خدا رو صدو شصت بار شکر دوستان امروز با یه شیرینی ی دیگه آهان,نا با یک آموزش دیگه در خدمتتون هستم بچه ها,دیروز داشتم میگشتم تو اینترنت یویهو به یه سایت بر خوردم که خیلی خیلی باحال بود یه سایت آپلود آره,درست شنیدین آپلود این سایت امکانات زیادی داره ببینین تا حالا نشده من بهتون بگم چیزی رو دانلود کنین بعد ضرر کنین پس آموزش آپلود ويژه ي نابينايان رو از همينجا دانلود کنین این سایت میتونه محلی برای ارتباط شما باشه مثلا من یه فایل میزارم,بعد آدرس رو میدم به مجتبا یا مثلا مجتبي یه فایل میزاره بعد آدرس رو میده به من
برچسب: نابينا
دسته‌ها
بفکرید بکامنتید
درود دوستای گلم نمیدونم از کجا شروع کنم یعنی اصلا چی بگم اینکه میخام بگم تا حالا کم و بیش بهش اشاره شده و جزو دغدغه های ما نابیناها بوده و هست بذارین بدون مقدمه برم سر اصلش امروز که میخاستم برم کلاس,, اتوبوس اولیرو که خب سوار شدم هیچی تموم شد وقتی پیاده شدم یه خانمی که میگفت از قبل هم منو میشناخته یعنی دوسه باری منو دیده منو همراهی کرد تا اونور خیابون و خلاصه متأسفانه حالا میگم چرا متأسفانه با من سوار اتوبوس شد هیچی اتوبوس خیلی شلوغ بود منم که دیگه عادت کردم مثل بقیه ایستاده بودم که اون خانمی که منو همراهی کرده بود
خوب قژ و قوژ نيمكتها بس است ديگر. فرزندانم. بنشينيد سرِ جايتان و سر و صدا و پچ پچ را تمامش كنيد. امروز ميخواهيم راجع به آسانسور و نابينا بحث كنيم. ابتدا از قواعد كلي يك آسانسور شروع ميكنيم كه در مورد افراد بينا نيز صدق ميكند. پيش از هر چيز, دانستن جاي آسانسور بسيار مهم است. حتي افراد بينا نيز براي يافتن جاي آسانسور, از ساكنان ساختمانها سوال ميپرسند و يا با استفاده از نقشهها و تابلوهاي راهنماي نصب شده در ساختمان, جاي آن را پيدا ميكنند. اكثر غريب به اتفاق آسانسورهاي امروزي به يك بلندگو مجهزند كه ربطي به بينا يا نابينا بودنِ شما ندارد. شما چه
شنوندگان و بينندگان و خوانندگان و مطرب ها و نوازندگان و همه و همه اعضاي محله كلا سلام. با خودم عهد كرده بودم كه توي اين فرجه هاي امتحاني دور يادداشت نويسي و اعتياد داشتن به اينترنت را يك خط سرخ بكشم كه اين اينترنت و اين نوشتن پدر وقت آدم را در مياره اما حالا كه بعد از چند روز ديدم من آدم با برنامه اي هستم و قدرت پايبند بودن به برنامه هام رو دارم تصميم گرفتم بنويسم كه واقعا اگر ننويسم حيفه. فكر كنم پنجشنبه گذشته يعني هفت ديماه بود كه يكي از متنوع ترين پيتزا ها رو تجربه كردم. پيتزاي چهار طعم. يعني يك تكه
دسته‌ها
2 دي 91
به لفت و ليس هاي پمپ بنزيني از ما ها و ماشين هاي ديگه قسم كه امشب حالم خيلي خوبه. راننده ميپرسه كجا ببرمت؟ رفيقش ميگه هرجا. منم منتظرم. هر وخ هر طور شد ماهم هستيم. پايه ايم تا صبح. تا شب ولي نه تا صبح بعدي كه ميسنجنمون. دربدري و مسخره بازي و گشت و گردش و اميدواري به زندگي بدجور منو تو بغل گرفته. داره فشارم ميده. خوشبختي دوستم داره. اگر نداشت همچين كه وحشيانه ميزنه رو ترمز من با لبتاپ با كله رفته بوديم تو شيشه. بچه ها مثل من روزاي تعطيل بزنيد بيرون. حال كنيد با رفيق. بي رفيق. امروز و اين روزا حال خوشي
درود دوستان. امشب به زور ي دو لقمه اينترنت از دوستم گرفتم. اين اينترنت هم واسه ما شده درد سري شبيه به يك موجود عظيم الجسته كه نه ميشه تسليمش نشد و نه ميشه زير بارش رفت! چهارده ساعت در هفته كه خداييش همينشم توي خيلي از جاها و دانشگاه ها نميدن و خدا را شكر بايد كرد و دست دانشگاه اصفهان و دست اندر كارانش هم درد نكنه و اون هم اينترنت بيسيمي كه توي تمام خوابگاه ها پخشه ولي خوب واسه من خيلي كمه و دو سه روز اول ته ميكشه. يكي از علت هايي كه نتونستم پست جديد بدم هم همين قهتي اينترنت بود. شنبه و