Tag: احسان

قلمم در دست افکار افتاده بر خاک من چه بی حاصل زندگی کردم دیدگانم بی فروغ دست هایم بی رمق و در تمام طول این جاده من نفهمیدم زندگی کجاست!؟ گاه میخندیدم. گاه اشک میریختم صد افسوس که ماهی کوچک حوض را درک نکردم حسرت دیدن صداقت بر دلم مانده حسرت باور داشتن تفاوت دلم را سوزانده به درختان کوچه باغ گفته بودم رهگذری نمی آید به سایه خودم تکیه دادم چقدر بغض داشت…!!! خاک بی معنی بود آسمان بی تفاوت و چه کسی گفت که سرچشمه حیات آن لحظه نیست شدن هست!!!؟؟ ما که سال هاست در خاطره ی هیچ خاطری نیستیم در تبلور کدام حضور است که

آسمان صاف.زمین پر از خالی و دل آدم از فضای اندوه پر به گمانم در هیچ گلدانی اندیشه نمیروید و در پس هیچ نگاهی عمق نیست در هیاهوی روزمرگی کسی به فکر خورشید نیست کسی در شب به ماه نگاه نمی کند و چهره نگران آن کودک را سر چهار راه نمیبیند من در حصرت کلامی تازه در کنار جویبار زندگی نشسته ام در آرزوی حرفی عمیق به صدای پرنده ها گوش می دهم شاید فقط شاید رهگذری بیاید و بگوید آسمان آبی است و در همین نزدیکی گلی در حال شکفتن است نمیدانم.. فقط باید از نو نگاه کرد لمس کرد حس کرد بودن را … دوست را لبخند