******** درود ******** امیدوارم خوب، خوش و سلامت باشید. امروز اومدم خدمتتون تا یه تجربه ی شخصی رو باهاتون به اشتراک بذارم، در واقع تجربه ای خاطره گونه. ببینید، من همون طور که گفتم معمولاً دیر با محیط جدید خو می گیرم، از فیزیکیش گرفته تا قوانینش. دانشگاه، خوابگاه و سلفش هم از این قاعده مستثنی نیستن. خب! زیاد نمی خوام کشش بدم. می خوام از دو رفتاری بگم که باعث شد که دیگه هیچ وقت منِ کم بینا و در واقع نابینا، تنهایی تو سلف خوابگاه غذا نخورم و همیشه غذام رو بگیرم و بیام اتاق خودم میل کنم. به یکی از رفتار های اشتباه خودم هم معترف
