دسترسی یکسان تمام افراد جامعه به امکانات شهری یکی از اصلیترین موارد رسیدن به جامعهای ایدهآل است. در حالی که این روزها شاهد تاثیر هر چه بیشتر تکنولوژی بر زندگی مردم هستیم، مسئله توجه به نیازهای معلولان هنوز در کشور ما بحث تازهای محسوب میشود. بارها از پیادهروهایی عبور کردهایم که امکانات لازم را برای تردد افراد نابینا با عصای سفید نداشتند و یا با ایستگاههای مترویی مواجه شدهایم که فاقد پله برقی برای سهولت رفتوآمد ویلچرنشینان بودهاند. در برخورد با این موارد هر بار از خودمان میپرسیم که آیا حق زندگی برای همه افراد جامعه به طور مساوی در نظر گرفته شده است و افراد معلول در مسیر