درود به تمومی کسایی که این پست رو می خونن. روز جهانی نابینایان رو گرامی می دارم. بد ندیدم این متن رو که 2 سال پیش در گروه ایستگاه سرگرمی و در قالب آلاچیق نوشته بودم، با کمی ویرایش این جا قرارش بدم، هم خنده داره، هم به نوعی دلگرم کنندست واسه خوابگاهی های ترم اولی. پیشاپیش از طولانی بودنش عذر خواهم. و اما متن اصلی: همانطور که عرض کرده بودم، بنده زمستان سال 1392 و پس از 2 سال وقت تلف کردن در دانشگاه آزاد، بالاخره از آن خراب شده انصراف دادم و در کنکور سراسری شرکت کردم و در دانشگاه فردوسی خیر سرم در رشته ی زبان
