درود

لذت ببرید از زندگی چون ی غیب الهامی یا شایدم سرکار خانوم الهام غیبی اینطور مایله که من به شما همین اول نوشته، کمی از آمپول لذت بردن از زندگی رو که توی ی سرم تقویتی ریخته شده تزریق کنم، بعد بریم جلو.

القصه و بی غصه خدمت‌تون عرض فرمایم از اون جایی که شیفت من شب ها دیروقت تمام میشه و دیر یعنی ساعت 24 بامداد علیه سلام می رسم خونه، مشکل خواب دارم. یعنی در واقع دو سه ساعت اولی که میرسم خونه رو نمیتونم بخوابم و ساعت سه ی نصف شبم که خوابم میبره، باعث میشه از اون طرف هم خواب رو به همراه رخت و تختش سفت و رفت و مفت بغل کنم و بی خیالش نشم مگر اینکه آقاهه در گوشم اذانی چیزی بخونه از مسجد یا حسینیه ی اون طرف تا مگر اینکه بفهمم و بیدار بشم که ببینم که ظهر خودشو پهن کرده روی تمام شهر از جمله من و منم بی خبر خوابیدم مث ی خرس قطبی تو زمستان.
نخیر. بچه مدرسه ای ها، کارمند ها و دانشجو ها و کلا آی اون هایی که به خواب صبح خعلی خعلی علاقه دارید! اصلا هم فکر نکنید ای کاش مث من بودید که دردسر بزرگی هستش فجیعتر از ظهر و پهن و رخت و خواب و تخت و مفت و سفت و رفت! من وقتی ظهر تازه ساعت دوازده تشریف نحسم رو از دنیای خوابالو ها به دنیای نا خوابالو ها میارم، باید صبحانه درست کنم بخورم؟ شایدم ظهرانه یا همون نهار شما که البته واسه من عجله ای، میشه نصفالنهار چون که با عجله درست می کنم و سریع و فالفور! جیم جلدی جیم جیم.
خوب. این از جا پا شدن و دستو صورت شستن و موبایل چک کردن و ساخت و پاخت نهار و خوردنش و جمع کردن کثیف کاری هاش و شستن ظرفهاش از دوازده یا دوازده و نیم ظهر تا خود یک و نیم، وقتمو میگیره. بعدشم که حتما میخوام ی دوش مشتی مندلی نه سیخ داره نه صندلی که اینجا البته دمپایی رو منظورمه، بگیرم تا بلکم مو هاییم که هر روزه بطور مداوم و استقامت وار و فرسایشی ای علاقه به چرب شدن و تأمین روغن نمیدونم کجا رو دارند رو تمیز کنم و بعدشم حتما اصلاح صورت، و این میشه که من می بینم ساعت شده سه و دوباره باید برم سر کارم محل کارم و تا دوازده شب بیرون باشم که بعدشم دوباره چرخه ای که واسه شما توضیح دادم تکرار بشه.

و آیا میدونید؟ این چرخه ی رفتن سر کار، برگشتن به خونه و الافی و خواب، بعدشم بیداری و به هیچ کاریت نرسیدن و دوباره رفتن به سر کار، شما رو به ی آدم کوکی تبدیل می کنه که نه مهمانی میری، نه با دوستاتی، نه گردش، نه تفریح، نه سایت، نه برنامه ها و پادکست های صوتی خوب خوب، نه مطالعه ی کتاب، نه بازی با بچه ها، نه هیچی دیگه. فقط کار و کار و کار! این با اون فلسفه ی لذت بردن همیشگی از زندگی که من باورش دارم خیلی فاصله داره و وقتی اینا رو توی ذهنم مرور می کنم، می بینم باید روشم رو هر طور شده عوض کنم. من باید همون مجتبی خادمی شاد و شنگول و حبه ی شنگول سابق بشم. همون که همیشه شاد بود، ی کامیون انرژی مثبت داشت، سر به سر همه میگذاشت، بیشتر از همه ی هم محلی ها پست می فرستاد، به کار های سایت و ایمیل های بچه ها زود زود جواب می داد، همون مجتبی که قصد داشت فرانسه یاد بگیره، همونی که یکی دو تا از دروس اولیه ی فرانسه رو هم شروع کرده بود، همون که توی زمان دانشجویی از زمان های اتلافی توی اتوبوس واحد هم برای گوشیدن به کتاب استفاده می کرد، دقیقا همون موجود پول در بیار و درس خون و لذتجوی سابق!

اینه که نوشتم تا هم ی کمی سبک بشم، هم مقدمه ای واسه آمدنم به محله باشه و هم از شما واسه تجربه ی ی زندگی بهتر، راه حل بخوام. با توجه به برنامه ی روزانه ای که از خودم واستون نوشتم، چه پیشنهاد هایی توی ذهن‌تون هست که واسه شما یا دوست‌تون کارساز بوده و الان میتونید واسه من بنویسید؟

خوش باشید و برقصید و لذت ببرید از زندگی!

پینوشت1:

همه ی کامنت ها رو میخونم و جواب میدم.

پینوشت 2:

هرکی تجربه داشته باشه و نگه واقعا نامرده.

پینوشت3:

تجربه داشته باشی و نگی، با سرنوشت من بازی کردی و خوب ون سرنوشت من اسباب بازی نیست، اگه به این کارت ادامه بدی، منم مجبور میشم از موبایلت، ماشین حسابت و کامپیوترت واسه بازی استفاده کنم!

امضا، مجتبی خادمی. خخخ!