درود.

الان دقیقا ساعت یک و سی و هشت دقیقه بامداد هجده شهریوره که این یادداشتو مینویسم.

از خیلی چیز ها میخواستم بنویسم. از خودم, درونیاتم, حرف هام, هر چی تو ذهنم تلنبار شده ولی این حافظه لامسب من دیگه انگار جواب گو نیست. خیلی زود تر از اونی که میخوام همه چیز از ذهنم محو میشه. یه مطلبو میخونم تا میام دربارهش بنویسم میبینم پریده رفته به ناکجا آباد ضمیر ناخودآگاهم. حوصله ام از این موضوع خیلی سر میره. ی جورایی حالم گرفته میشه ولی کاریش نمیشه کرد باید باهاش ساخت و برطرفش کرد. باید بیشتر از ذهنم کار بکشم خصوصا که مترجمی خوندن یعنی لغت حفظ کردن.

امشب بین من و یکی از دوستان بحثی در گرفت در مورد ازدواج نابینا ها. طرف خودش از اون مورد های خاص و نادری بود که کم پیدا میشه. توی ایران کم پیدا میشه. توی روزنامه ایران سپید هم ی بحثایی راجع به همین موارد نایاب در گرفته. این آقا از اون مورد ها بود که میگم. توی روزنامه این بحث را راه انداختند که نظرتون راجع به ازدواج نابینا با نابینا چیه؟ بعد یک سری توی قسمت نظرات گفته بودند که این جای بحث داره. یک سری از دختر های نابینا گفته بودند که پسر های نابینا زن نمیگیرند و در واقع نوکر و پرستار میگیرند که تا دندون هاشون را هم براشون مسواک کنند. یک سری از پسر های نابینا هم نوشته بودند که دختر های نابینا از پس کار های اولیه خونه از جمله غذا درست کردن, تشخیص لک های روی لباس, خوندن تابلو های خیابون و غیره بر نمیاند. توی این هیریویری ها من کسی را گیر آوردم که خودش نابینای مطلق هست و با یک نابینای مطلق هم ازدواج کرده. هضم این مسئله واسه یکی مثل من که خیلی سخت بود هست و خواهد بود ولی اتفاقی هست که رخ داده و حالا باید نتیجهش رو دید. اون آقای نابینا واسم گفت که از طرف خانواده ها تردید هایی در مورد نابینا بودن دو طرف بوده ولی با مشکلات کنار اومدند.

یکی از مسائلی که من مطرح کردم این بود که وقتی دو طرف نابینا باشند, چطور میشه به کار های روزمره بچه رسید و نیاز های اولیه بچه را برطرف کرد؟ این که فامیل ها هستند و مهد کودک و مدرسه و همسالان هستند و خیلی از مهارت ها را بچه به صورت خودکار توی محیط یاد میگیره امری واضحه ولی وقتی بچه با پدر و مادرش تنها باشه قضیه فرق میکنه و واقعا به کجا بکشه خیلی جای بحث داره.

فرض کنید بچه دو سالش شده و توی بقل پدر یا مادر نابیناشه. حالا هی میگه اونا میخوام. اون. اون. اونا میخوام. واقعا چطور میشه فهمید بچه چیو میخواد؟ شاید در نگاه اول گفته بشه که با پرسیدن از بچه و علائمی که از طرف بچه هست بشه شی مورد نظر بچه را پیدا کرد ولی من میگم همیشه شانس با آدم یار نیست خصوصا توی این موارد و احتمالا در اکثر مواقع بعد از نیم ساعت چرخ خوردن دور خونه و پیدا نکردن شی مورد نظر بچه و تحمل نق و نوق ها و گریه های بچه خسته بشید و بزنید توی سر خودتون یا توی سر بچه.

این تازه یکی از هزاران دغدغه ای هست که توی ذهن بیمار من چرخ میخوره. خیلی از موارد دیگه مثل تشخیص رنگ, نقاشی کشیدن, تصحیح تکالیف و از این قبیل مسائل هست که بخوام بگم صبحتون شب یا بالعکس شبتون صبح میشه. بالاخره ما که راه حلی برای این قضایا پیدا نکردیم. شما اگر چیزی به ذهنتون میرسه توی نظرات بگید.

سیاه نمایی نمیکنم. دارم واقعیت ها رو میگم. این هم یک واقعیته مثل یک واقعیت دیگه که خانم همین آقایی که خودش هم نابینا هست, از پس طبخ غذا, درست کردن انواع دسر ها, رسیدگی به نظافت خونه و نظافت بچه به خوبی  بر میاد.

به هر حال اگر کسی نظری ایده ای داشته باشه خوشحال میشیم توی محله مطرحش کنه.

در مورد ازدواج پسر نابینا با دختر بینا دسته بندی هایی مطرح شد که به سمع و نظرتون میرسونم:

1. دسته اول: دختر های بینایی که قیافه معمولی یا حتی غیر زیبایی دارند با پسر های نابینا ازدواج می کنند تا روی این ضعفشون رو تا حدی بپوشونند و از بی خواستگاری دق نکنند.
2. دسته دوم: دختر های بینایی که مثلا خواهر بزرگ تر هستند و قراره بعد از خواهر کوچیکه ازدواج کنند و کسی دیگه خواستگاریشون نیومده و مجبورند برای جلوگیری از بی شوهر شدن با پسر های نابینا ازدواج کنند.
3. دسته سوم: دختر های بینایی که برای فرار از فقر یا شرایط بد محیط خانواده تن به ازدواج با یک پسر نابینا میدند.
4. دسته چهارم: دختر های بینایی که از روی ترحم با یک پسر نابینا ازدواج می کنند و بعد میفهمند که عجب غلطی کرده اند.
5. دسته پنجم: دختر های بینایی که به علت کم سوادی و این که هیچ پسر بینایی در محله اطراف, زیر بارشان نمیرود با یک پسر نابینا ازدواج می کنند.
6. دسته ششم: دختر های بینایی که واقعا پسر مورد علاقهشان را پیدا کرده اند ولی از شانس بد دختر, آن پسر نابیناست. معمولا این مورد کم پیش میآید ولی فکرش را بکنید اگر پیش بیاید چه شود! فکر کنم یک چیز هایی بشود توی مایه های باقلوا!

من پذیرای همه نظرات هستم و ذهنیاتی که این جا مطرح می کنیم قابل نقد, رد شدن, اصلاح و قابل همه چیز هست و حتما وحی منزل نیست. شما میتونید با این نظرات یا بعضی هاش مخالف یا موافق باشید.

بحث هایی از این قبیل بین بچه ها کم در میگیره و اگر هم در بگیره در قالب کنفرانس های بی سر و ته و همایش های فرمایشیه که بی هیچ نتیجه ای رها می شه.

گویا حدودای سال هشتادو دو یا سه همایشی در شیراز برپا شده که مقالات مختلف و متعددی در زمینه نابینایان و راه کار های تسهیل زندگیشان توسط کارشناسان و صاحب نظران به این همایش ارائه شده و در قالب یک کتابچه به چاپ رسیده. فقط این که الآن این کتابچه ارزنده مقالات کجاست و آیا به صورت صوتی برای بچه ها موجود هست یا نیست جای سوال داره که هر کی مال شیرازه یا با شیرازیا ارتباط داره خواهشا ازشون بپرسه ببینیم به جایی میرسیم یا نه.

سعی میکنیم این گونه بحث ها رو البته با همکاری خودتون بیشتر مطرح کنیم. نظر فراموش نشه. همهش که نباید بشینید بخونید که!