میرم توی سایتی به اسم آی آر جاز دات تی کی و میبینم خیلی از امکاناتی که از کوچیکیم دوس داشتم واسه نابینا ها بسازم و طراحی کنم اونجا هست. آخه ناسلامتی منم قبلا رشتهم کامپیوتر بوده پس طبیعیه که همچین خیال هایی تو سرم داشتم. حالا سایت محمود هژبری, یکی از معدود دانشجو های نابینایی که توی بخش فنآوری اطلاعات فعال شده خیلی از آرزو هایی که خودم میخواستم محققشون کنم را براورده کرده. روزی که به علت بی پولی و بی امکاناتی و عدم همکاری کادر آموزشی دانشگاه شهرکرد تصمیم به انصراف گرفتم روز مرگ داشته هام شد. آره. آدم میتونه خودش هم کتاب های جانبی مطالعه کنه و چیز یاد بگیره و توی دانشگاه و هنرستان فقط استارت آدم را میزنند, همه این ها درست. ولی نمیدونم از ظرفیت ناکافی من بود یا فشار بیش از حد سختی ها که کامپیوتر و برنامه نویسی رو بوسیدمش گذاشتمش کنار. در عوض حالا خوشحالم که یکی با ایده هایی نزدیک به ایده های من از بین بچه های نابینای کله کامپیوتری سر در آورده و داره تا جایی که میتونه بدون خاله زنک باشی, بدون اخاذی از بچه ها هرچی توی چنته داره رو عرضه میکنه. مفت و مسلم. اینقدر این محمود خان داشته هاش و ساخته هاش رو مفت در اختیار عموم قرار داده که بعضی هامون قدرش رو نمیدونیم و میگیم خوب بود و خوب بود و خوب بود فقط ال و فقط بل. یعنی انتقاد هامون بعضی وقت ها بجای اینکه کار رو درست کنه طرف رو بی انگیزه میکنه. البته این ها شاید حرف های دل محمود هژبری نباشه. خودش چیزی به من نگفته ولی یک دفعه به ذهنم زد اینجا نظرمو راجع به مواردی که در میون هست بنویسم. محمود جان, اگر این رو خوندی بدون که من یکی خیلی متشکرت هستم اگرچه که کمتر به زبون آوردم. محمود, من آینده روشن تو رو مثل خودت روشن میدونم و چرا وقتی ابزاری به اسم وبلاگ یا وب سایت دارم و میتونم بنویسم و مدیر این محله هم هستم از پتانسیل اینجا استفاده نکنم و چرا از تو و خوبی هات و کار های ارزنده ای که کردی تشکر نکنم!؟

یک کامیون مرسی متشکرم واسه اینکه هدفت هرچی هست, بچه ها رو به سمت پویایی و خلاقیت سوق دادی. هدفت هرچی هم هست, گروه نابینایان رو فعال تر از همیشه کردی. (البته بنیان گزار چنین گروهی هم جای تقدیر داره).

هدفت هرچی هست, واسه رادیو آی آر تی بی سی, خون دل خوردی.

هدفت هرچی هست, هنوزم پاش واستادی.

خوبه. همینطوری باید بریم جلو. ما میتونیم شعاری بود که توی سایتت دیدم محمود و میدونی که من یکی بهش باور دارم.

ما میتوانیم, اگر دولت بگذارد؟ نه!

ما میتوانیم, اگر شانس با ما یار باشد؟ نه!

ما میتوانیم, اگر سنگ هم از آسمان ببارد! بله!

حالا که دولت فقط به فکر پر کردن جیب سه نقطه است, حالا که اکثریت قریب به اتفاق مردم سرشان توی لاک خودشان رفته, حالا که کسی نیست که بودجه های میلیاردی ای که به اسم نابینا بالا کشیده میشود را نجات بدهد, خودمان با همین خرده کاری هایمان, با همین لک و لک آرام رفتن هایمان در جاده پیشرفت, به جایی میرسیم که سه نقطه. بله. سه نقطه.

شما هم اگر تا به حال صرفا فقط خواننده مطالب به در بخور بودی, ببین چطور میتوانی به این سایت, به سایت محمود, به هر سایتی به هر تشکلی که واقعا راه درست را میرود کمک کنی. کمکت میتواند یک حرف باشد, یک مشت پول باشد, یک ایده به درد بخور باشد, پیدا کردن یک آشنا برای انجام یک کار باشد, ترجمه یک مطلب مفید باشد, در اختیار گذاشتن آرشیو های به درد بخورت باشد, بیدار کردن جامعه نسبت به وضع کنونی ات باشد, دفاع از یک بیگناه باشد و هزار جور کمک دیگر که من نمیدانم ولی خودت بهتر از من میدانی!

مرسی که این یادداشت امروزم را خواندید!

خوش باشید تا همیشه!