از دیروز تا همین لحظه دهنم به معنای واقعی کلمه آسفالت شده. معده و رودهم پاک ریختند به هم و باهم ساز ناسازگاری را مث دوتا درایور احمق کوک کردند و میزنند توی همه وجودم که صدای بی صداش ز کل از همه چیز و همه جا بیزارم کرده و انگیزهم رو برای هر کاری جز خوابیدن و ناله کردن از بین برده.

دیشب تا حالا هیچی توی معدهم بند نمیشه و سه چهارتا قرص خوردم و بازم هیچی به هیچی. میگند بیا برو اورژانس, شاید مسمومیت باشه, شاید ویروس باشه, شاید یه زهر ماری هست که نمیدونم میخواد سفر پسفردای منو زهر مارم کنه, نمیدونم. هرچی که هست, بیچارهم کرده مث یه آدم بی چتر و بیپناه وسط تگرگ شدم بازیچه دست طبیعت, طبیعت ضعیف انسانی! اه. من با یه مریضی چه قدر زود روحیهم این جوری میشه و چه قدر زود لب به شکایت باز میکنم. چمیدونم. دست خودم نیست. اعصابم از همه جا خرده. هیشکی هم که اینو نخونه, خودم یه بار دو بار از روش میخونم آروم میشم. گاهی وقتا با خودم میگم آخه مجتبی تو سایتتو با یه پیام رسان گنجشکی مث توییتر اشتباه گرفتی ولی بعد میگم خوب گرفتم که گرفتم. بعد باز میگم آخه اینجا ناسلامتی 77 تا کاربر داره که بیست تاییشون فعالند و نباید اینجا رو شخصیش کنی. بعد باز میگم نه, دلیلی نمیبینم شخصیش نکنم و اصلا در آخر به این نتیجه میرسم که اینجا نه شخصی هست و نه نیست. میدونید؟ از وقتی اینجا رو چند کاربره کردم و بعد هم از بلاگفا آوردمش توی یه سرور مستقل, بعضی از خوانندگانم رو از دست دادم. بلاگفا خیلی احساسی تره و به نظر میرسه بچه هاش باهم خودمونی ترند. شاید به خاطر فرهنگ بلاگفایی یا فرهنگ وبلاگ نویسی ای هست که بین بچه های چنین جاهایی جا افتاده, نمیدونم. هرچی که هست, اتمسفر اون ها یه حس خاص خوبی داره که اینجا نمیگم نداره ولی کمتر داره.

جالبه. شایدم نیست. ولی اینقدر قاتم و بیحالی بهم فشار آورده که از بحث مسمومیت رسیدیم به بحث آسیب شناسی محیط های غیر وبلاگی یا همون آسیب شناسی وبلاگ های مستقل. ولش کن. اینم به جایی نمیرسه. مث خرس خور و خور خوابیدم ولی خوب خیلی خستهم و خوابم میاد.

من توی این خونه پوسیدم از بس اولش از سرما خوردگی دستو دلم به هیچ کاری نرفت و الانم این شبه مسمومیت داره دهنمو سه نقطه. من باید هر جور شده تا دو روز دیه خوب شم که بشه برم سفر وگرنه دپسوردگی میگیرم میمیرما! گزارش راهیان نوری که رفتمو هم هنوز وقت نکردم تدوین کنم. کم کم بیست سی ساعتی تدوینش وقت میبره.

من خوب میشم, من خوب میشم, من خوب میشم.