سه شنبه گذشته بعد از کلاس, داشتیم با دوست هام حرف میزدیم که ییهو یکی از دوستام پرسید عصام چجوری کار میکنه, منم گفتم اینطوری میله هایی که توی هم رفته با یک کش به هم وصلند و از توی هم دیگه آروم میکشی بیرون و رو هم دیگه تاشون میکنی. در حین سخنرانی بودم که دیدم دوستم گفت که عصات به سه نقطه رفت! اعصابم ریخت به هم, گفتم یعنی چی کارش کردی! گفت هیچی به خدا اصن من نبودم فلانی بود و محکم از هم آوردش بیرون و کشش این طور شد که میبینی. بعله, کشش در رفته بود عصای مظلومم و منم گویی فلج شدم و با اعصابی قات تر از همیشه با اعتماد به نفسی در حد زیر صفر, آروم آروم لاکپشت وار رفتم سوار اتوبوس شدم برم به سمت خوابگاه.

توی همین اوصاف و عصبانیت رفتم تو فکر با خودم گفتم واقعا عصای خوب واسه نابینا چه عصایی میتونه باشه؟ یکی از درونم با چندین سال تجربه و به طرزی حق به جانب جواب داد: خوب عصایی خوبه که جمع و جور و سبک باشه, گیر نکنه, اصن ای کاش عصا ها تا شو نبودن و میله هاش مثل آنتن میرفتند توی هم, عصایی خوبه که تهش نازک و باریک باشه, جنس ته یا نوک عصا باید طوری باشه که گیر نکنه روی سطح مزاییک یا زمین, باید اصطکاکش خیلی خیلی کم باشه, باید صدا بده که بدونیم نوکش روی چه سطحی کشیده میشه, اصن ای کاش عصا های ما نابینا های ایران ی کمی هم که شده هوشمند بودند, حد اقل ی مایع سنج داشتند که آب و جوب ها را تشخیص می دادند, عصایی خوبه که پله ها را تشخیص بده, عصایی که هر وقت توی چمن ها یا ی مسیر بسته گم میشی ی جستجو بزنه و مسیر باز را با صدا یا لرزش به ما نشون بده, عصایی خوبه که بتونه موانع را تشخیص بده, عصایی که چاله ها و سطوح گلی را به ما بگه, عصایی که بتونه با بوقی چیزی ما نابینا ها رو توی ی خط مستقیم هدایت کنه و حواسش باشه ما کج نشیم, عصایی خوبه که شکل ی ربات, نه اصن شکل ی انسان باشه, دست ما رو بگیره, باهامون حرف بزنه, جک بلد باشه, با ما مشترکات اخلاقی داشته باشه, بتونه ما رو حمام ببره, سرمون را با مدل موی مورد علاقه ما اصلاح کنه, عصایی خوبه که کارهای شخصی و غیر شخصی ما را انجام بده, غذا بپزه, توی صف بانک معتل بشه و فیشهای بانکی را واسه ما پر کنه, عصایی که پیتزا هاش معرکه باشه, کشی نباشه که کشش در بره, اصن باتری و برق هم نخواد یا اگه هم بخواد بتونه بدون باتری و برق با غذا خوردن یا با کوک یا با هوا هم کار کنه و خسته هم نشه, با ما بازی های جالب انجام بده, بذاره دنبالش بدویم و دنبال ما بدوه, سر به سرمون بذاره, آره, عصایی خوبه که ما را بفهمه, بدونه چه قدر آدم های نامرد از آدمهای مرد بیشترند و با ما دوست باشه و توی رفاقت نارو نزنه, عصایی خوبه که با ما بیاد میوه فروشی و میوه های خوب را واسه ما جدا کنه, عصایی که پول های ما را مرتب کنه و نذاره کسی نگاه چپ به ما کنه, عصایی که شبها کنار ما بخوابه و صبح ها زودتر از ما بیدار بشه صبحانه را آماده کنه بعد ما را بوس کنه و با مهربانی ما را بیدار کنه و به ما بگه که مدرسه یا کار ما داره دیر میشه و صبحانه را توی تخت خواب به ما بده بخوریم, عصایی که هر چی ما بگیم بگه چشم و تصمیم های اقتصادی خوبی واسه ما و زندگی ما بگیره طوری که پولدار پولدار بشیم و بعد که پولدار شدیم, توی تحقیقاتی برای به دست آوردن بینایی سرمایه گزاری کنیم, بعد روش بینا شدن را پیدا کنیم و بینا بشیم, عصایی خوبه که بعد از اینکه ما بینا شدیم, دست از سر ما برداره و بذاره ما بندازیمش توی سطل آشغال و صداشم در نیاد و… آقا پیاده شو اینجا ایستگاه آخر خوابگاه هاست. بیا پایین, رسیدیم! چته انگاری توی افکارت غرق بودی, نه؟