در گفتگوی پیشین راوی با گوش کن ذکر گشت که ما باید متحد شویم تا پیشرفت کنیم. در ادامه همین مبحث روز پنج شنبه 20 تیر 92 گفتگویی با حضور جواد حسینی از انجمن پژوهشی آسیب های بینایی (راوی)ومحمودهژبریازمرکز مجازی نابینایان ایرانوگروه گفتگوی فناوری های نابینایانبهمیزبانیمجتبیخادمیازمحله گوش کن  بهصرفچایوشیرینیدراسکایپبرگزارشد. خلاصه ای از صحبت ها جهت اطلاع رسانی و نظرخواهی از دوستان در زیر آمده است.

    ابتدا یادآوری می گردد به جز راوی که تنها 6 ماه است فعال شده، ، سه سایت و انجمن دیگر، جزو بزرگترین و پر مخاطب ترین بسترهای آنلاین نابینایان هستند و بخش اصلی محتوای هر چهار انجمن، آموزش و گفتگو درباره فناوری های دسترسی پذیر با هدف ارتقای توانمندی ها و استقلال این جامعه ی بزرگ است.

 

فهرست مطالب:

الف) پیشنهاد گردآوری اطلاعات انجمن های آنلاین

ب) رتبه بندی سایت ها

پ) انتخابات آنلاین

ت) به کجا می خواهیم برسیم؟

 

الف) پیشنهاد گردآوری اطلاعات انجمن های آنلاین

جواد:

ضمن تشکر از مجتبی که میزبان برنامه امشب شد پیرو گفتگوهای قبلی می خواستم مطالبی را بگویم و نظر شما را جویا شوم. قبلاً گفتیم که لازم است نابینایان ایران با هم متحد شوند و یک جور هسته ی مرکزی یا سخنگوی منتخب همگان داشته باشند.

 

اولین پیشنهادم این است که تمام سایت ها، وبلاگ ها و انجمن های کوچک و بزرگ نابینایان روی اینترنت شناسایی شوند و فهرست آنها را در قسمت لینک های مفید سایت خودمان بگذاریم. به این ترتیب در هر لحظه می دانیم که دقیقاً چند انجمن نابینایان مشغول به فعالیت است.

 

محمود

مسئله یک پارچه سازی و ایجاد یک هسته مرکزی بسیار پیشنهاد خوبیست و گامی مهم در جهت اتحاد نابینایان و متمرکز نمودن امکانات و خدماترسانی به این قشر است.

ولی برای رسیدن به این ایدعال میبایست بخشی از روابط و مواضع تعدیل شوند.

مثلاً همه ما از رقابتهای مخرب دست برداریم و یکدیگر را برای خدمات رسانی هرچه بهتر به قشر هدف که همان نابینایان هستند یاری کنیم

در مورد شناسایی و لینک کردن انجمنها و سایتهای کوچک و بزرگ نابینایان هم, بهتر است به آنهایی که میتوانند نقش مهمتر و سازنده تری دارند پرداخته شود.

مثلاً از فهرست کردن وبلاگهایی که از آخرین فعالیتشان مدت بسیار زیادی میگذرد و یا آنهایی که صرفاً یک نابینا آنها را اداره میکند چشمپوشی شود و لازم نیست درباره شان اطلاعرسانی عمومی صورت پذیرد.

راستی آقا جواد, شما دربارۀ انجمن آنلاین همگانی فرموده بودید.

جا دارد اشاره ای کنم به انجمنی که اخیراً به مجموعه IRTBCاضافه کردیم.

آدرس مستقیمش این است       : http://forum.irtbc.com

 

جواد:

خیلی جالب است. باید بروم سر بزنم.

 

محمود:

اما به اعتقاد من درست کردن یک جور لینکدونی اصلاً صحیح نیست. اگر بخواهد اینطور شود بهتر است همه با هم یکی گردند تا مجبور نباشیم هر پیامی را به دهها سایت و گروه مختلف بفرستیم و افراد هم برای یافتن اطلاعات مورد نظرشان  به جاهای مختلفی سر بزنند.

ما در مجموعه  IRTBCتلاش خود را بر همین مبنا قرار دادیم.

برای مثال اطلاعات سایت “IRJaws” را به “IRTBC” منتقل کردیم.

و همینطور امکانات و بخشهای متنوعی را در “IRTBC” تعریف کرده ایم که خود شما نیز با آنها آشنا هستید.

مانند: موتور صوتی ای اسپیک فارسی, رادیو, انجمن و غیره.

 

مجتبی:

من با گردآوری فهرست سایت ها موافقم. با درست شدن یک تالار همگانی هم موافقم. اگر جواد یا محمود چنین تالاری بسازند بچه ها را از سایت خودم به سمت آنجا می فرستم ولی گوش کن را تعطیل نمی کنم مگر که بفهمم ضرورتی وجود دارد. حاضرم همه ی اعضای سایتم به آنجا بروند. قصد رقابت با سایت مرکزی ندارم ولی سایت خودم را کنسل نمی کنم.

 

محمود:

مطمئناً سایت های کوچک نیز همین را می گویند ولی یک نکته را در نظر بگیریم!

مثلاً مجتبی! سایت شما همه چیز دارد. از درد دل تا خاطره و آشپزی! به اعتقاد من باید یک سایت داشته باشیم که فقط به مسائل نابینایان بپردازد و ضمناً همه چیز را در یک جا ارائه دهد.

من مجبور نباشم برای یافتن هر نرم افزار و آموزشی به یک سایت دیگر بروم و سردرگم شوم.

 

جواد:

من هم این ایده را خیلی می پسندم. یعنی ما یک تالار داشته باشیم که نماینده ی همه ی نابینایان ایران باشد ولی این که بقیه ی سایت ها تعطیل کنند به امید آن یک سایت، به نظرم صحیح نمی رسد.

 

ب) رتبه بندی سایت ها

جواد:

حالا پیشنهاد بعدی را می گویم. موضوع دوم این است که سایت ها بنا به معیارهایی که می گذاریم دسته بندی شوند تا مثلاً دسته اول را از دوم تفکیک کنیم و در هر لحظه بدانیم مهم ترین سایت های نابینایان کدامند؟ من قبلاً چنین کاری را به صورت آزمایشی برای چند سایت انجام داده و رتبه بندی کرده ام. مثلاً این که چقدر بزرگ هستند، چقدر بازدید دارند، آیا زبان های خارجی هم دارند یا نه؟ به هر کدام از اینها امتیازی دادم و جمع زدم. حتی می توان چنین کاری را در یک فایل اکسل انجام داد.

 

مجتبی:

من با این ایده موافقم ولی به نظرم خیلی سخت است و یک نفر باید برایش وقت بگذارد. شخصاً نمی توانم وقت زیادی بگذارم.

 

محمود:

نمی دانم در این باره چه نظری بدهم. من هم وقت انجامش را ندارم. ضمناً دو زبانه بودن سایت هم کاربرد چندانی ندارد. از همه عملیتر شاید تشکیل یک جور لینکدونی باشد.

 

مجتبی:

بعضی سایت های خارجی نیز یک جور لینکدونی یا حلقه بین خودشان تشکیل می دهند و اسمش را رینگ می گذارند. هر کدام لینک بقیه را نمایش می دهند.

 

محمود:

بله، ولی نه در این حد! اینطور که شما می گویید فهرست خیلی طولانی می شود. رینگ یا زنجیره های آن خارجی ها فکر نمی کنم از 10 حلقه یعنی 10 سایت بیشتر داشته باشد.

 

مجتبی:

لزومی ندارد همه را روی سایت خودمان بگذاریم. می توانیم یک سایت جداگانه به عنوان لینکدونی برای رتبه بندی سایت های نابینایان درست کنیم و اطلاعات کاملی راجع به آنها در این مکان بگذاریم.

 

محمود:

اگر اینطور باشد من هم موافقم.

 

پ) انتخابات آنلاین

جواد:

پیشنهاد بعدی را می گویم. ما 33 استان در ایران داریم. ساز و کاری پیدا کنیم که از بین فعالان اینترنتی هر استان، یک نماینده برای آن استان انتخاب شود. بعد بین نمایندگان 33 استان یک شورای مرکزی تشکیل دهیم و نماینده ی انجمن های آنلاین نابینایان در کشور را تعیین کنیم.

 

مجتبی:

من موافقم ولی دو مسئله مطرح است. اول این که آیا اصلاً کسی به انجمن های آنلاین رسمیت می دهد یا نه؟ شاید عده ای بگویند چنین انجمن هایی هیچ مفهومی ندارد. برخی هم اعتراض کنند که ما در جریان نبوده ایم. چطور شما خودتان را نماینده ما می دانید؟ شاید عده ای هم انتخابات موازی برگزار نمایند و نمایندگان دیگری برگزینند. ضمناً ممکن است اگر فرضاً من نماینده چند انجمن شوم، فردا ناگهان تصمیم بگیرم گوش کن را ببندم و خودم هم بروم. نماینده ی انجمن های آنلاین بودن، هیچ وجهه ی قانونی و رسمی ندارد. اصل کار بد نیست ولی با ملاحظات زیادی همراه خواهد بود. یا باید بعد از تشکیل این انجمن، به صورت آفلاین هم ثبت شود یا این که لااقل اطلاع رسانی همگانی به صورتی انجام گیرد که کسی شام نخورده بیرون نرود.

 

محمود:

درست است. باید دانست که خوشبختانه هر روز نابینایان بیشتری به جمع اینترنت می پیوندند و هر کدام وبلاگ و سایتی راه اندازی میکنند و در اسکایپ فعال می شوند و دور هم جمع می گردند. مدتی به این می اندیشیدم که به نحوی کد ملی یا مشخصات واقعی همه ی نابینایان را بگیریم تا آمار دقیق آنها را داشته باشیم ولی خیلی سخت خواهد شد و نیازمند مجوز است. ای کاش آمار کل نابینایان ایران را داشتیم که می توانستیم دقیق بفهمیم چند نفرشان در اینترنت هستند. به این صورت حرف و حدیثی باقی نمی ماند.

 

مجتبی:

بهزیستی و آموزش و پرورش هم همکاری نمی کنند. دنیای اینترنت دنیای هویت های مجازی است و شاید هر نفر با چندین نام فعالیت کند. حتی اگر شماره ملی را بپرسیم از کجا بفهمیم صحیح است یا نه؟  اصل کار را خوب می دانم ولی نمی فهمم چطور قابل انجام خواهد بود.اگر بخواهیم سخت گیری کنیم و مثلاً عضویت در سایت هایمان را مشروط به ارائه کد ملی نماییم با ریزش مخاطبین مواجه می گردیم. با اصل کار موافقم ولی تا به حال راه حل عملی برایش پیدا نکرده ام.

 

محمود:

من هم موافقم ولی راهی پیدا نکرده ام. همین نگرانی هایی که مجتبی گفت را دارم.

 

جواد:

بله، من هم همین نگرانی ها را دارم. در حال حاضر چندین نفر نیز در بیرون اینترنت وجود دارند که خود را رئیس هسته ی مرکزی انجمن های نابینایان معرفی می کنند ولی هیچ کدام از ما نمی دانیم چه موقع انتخاباتی برگزار شده که ایشان به عنوان نماینده ی ما برگزیده گشته اند. باید دانست که شاید فعلاً ما نتوانیم انجمن های آفلاین نابینایان را هم پوشش دهیم. شاید نتوانیم بگوییم که ما نماینده ی آنها هستیم.

 

محمود:

خوب آنها چند روز دیگر ادعاهایشان را بیشتر میکنند و به عبارتی روی دست ما بلند می شوند. دست ما هم به جایی بند نیست.

 

جواد:

اگر روی دست ما بلند شوند دستشان هم درد نکند. نگران چه چیزی هستیم؟ آیا درآمدمان را از ما خواهند گرفت یا پست و مقام را؟

 

مجتبی:

منظور محمود این است که هدف ما را از ما می گیرند. هدف ما استقلال نابینایان و نشر مطالب به درد بخور است ولی آنها به رسانه ها می روند و می گویند این اشخاص، کسانی نیستند که ما می خواهیم.

 

محمود:

دقیقاً!می گویند شما به چه دلیل خودتان را مطرح کرده اید؟

 

مجتبی:

آنوقت بدنام می شویم. اگر بخواهیم در جایی حضور داشته باشیم به مشکل بر می خوریم مگر که ادعایمان را کوچکتر کنیم. مثلاً به جای کلی گویی بگوییم «ما فقط نماینده بچه های آنلاین هستیم».

 

جواد:

خوب من نیز همین را می گویم. افراد آفلاین را فعلاً نمی توانیم پوشش دهیم. خوشبختانه در اینترنت ما از یک حیث نگرانی نداریم. نگران این که کسی بخواهد درآمد یا مقام دیگری را از او بگیرد نیستیم. اگر فرضاً دو نفر هم پیدا شوند که خودشان را نماینده استان مرکزی معرفی کنند دستشان هم درد نکند. فقط مسئولیت و زحمت بیشتری بر دوششان خواهد بود.

 

محمود:

ولی به این صورت جنجال می شود.

 

مجتبی:

شاید به این صورت افراد به طرف کسی بروند که نباید بروند!

 

جواد:

این که طرف چه کسی بروند را ما تعیین نمی کنیم. بر فرض که 100 نفر از استان مرکزی در اینترنت باشند. بین آنها انتخابات برگزار نماییم و تقلبی هم در انتخابات بشود و یک نفر به ناحق بالا بیاید فقط زحمت خودش را زیاد کرده و دلیلی نمی بینم که کسی بخواهد تقلب نماید. یک نکته ی دیگر هم هست. در اینترنت بعضی ها یوزر هستند و بعضی ها مدیر گروه! کسانی مثل مرتضی شاملو، محمود هژبری، مجتبی خادمی، جواد، امیر علیزاده، سعید درفشیان و امثال آنها کسانی هستند که انگیزه برای فعالیت های جمعی داشته اند. هویتشان هم قدری شناخته شده تر از بچه هایی است که با اسامی مثل پفک نمکی روی اینترنت می آیند. اگر قرار باشد شورای مرکزی تشکیل شود شاید فقط سراغ این افراد برویم. یعنی کسانی که سایت های کوچک یا بزرگ دارند و در عین حال نسبتاً شناخته شده هستند. شاید یک معیار دیگر هم بگذاریم و بگوییم در رتبه بندی سایت ها باید رتبه سایتشان از حد معینی بالاتر باشد.

 

محمود:

یک سوال اساسی دیگر وجود دارد. فرض کنیم همه ی این کارها را انجام دادیم. اصلاً چه کسی حرفمان را می پذیرد؟

 

مجتبی:

به نظر من بچه ها می پذیرند.

 

محمود:

بچه ها جای خود را دارند ولی در گام بعدی احتمالاً می خواهیم برویم در بعضی جاها به عنوان نماینده نابینایان حرف بزنیم.

 

جواد:

قطعاً همینطور است.

 

محمود:

آنجا کسی ما را جدی نمی گیرد.

 

مجتبی:

بعد که بخواهیم برویم در جایی صحبت کنیم امضاهایی جمع آوری میکنیم. وقتی بچه ها یک هسته را خودشان درست کنند مطمئناً آن را می پذیرند و همکاری می نمایند. تا به حال کسی انگیزه ای برای جلو آمدن نداشته است. حتی اگر فرض کنیم چنین کاری نشدنی هم باشد بهتر است سعیمان را بکنیم و بعد بگوییم نشد، نه این که از همین اول بگوییم «نشد».

 

جواد:

الآن در  سایت مرکز مجازی نابینایان بیش از 200 عضو وجود دارد. البته می دانیم که شاید بعضی ها هویتشان تکراری یا جعلی باشد. گوش کن 124 عضو و راوی هم 80 عضو! گروه ایستگاه سرگرمی و گروه نابینایان ایران را هم داریم. وقتی یک ایمیل به همه ی آنها با هم بزنیم فکر می کنم مجموعاً حدود 500 نفر از نابینایان ایران آن ایمیل را دریافت کنند. اگر هم دقیقاً 500 نفر نباشند بالاخره خودشان به افراد دیگری نیز منتقل می کنند و به حداقل 500 نفر می رسد. همین 500 نفر جمع بزرگی به حساب می آیند و در سراسر کشور ساکن هستند. وقتی می گویم ما به عنوان نماینده ی نابینایان حرف بزنیم اصلاً مقصودم خودمان نیست. باید با همه ی سرگروه ها صحبت کنیم و شخصی که منتخب همه باشد برگزیده شود ولی زمانی که این اتفاق بیفتد، فکر می کنم همه ی 500 نفر یعنی تمام اعضای انجمن های مهم نابینایان و همچنین سرگروه ها، آن شخص را بپذیرند چون خودشان نیز در انتخابش سهیم بوده اند. کسانی که در اینترنت نیستند که اصلاً نمی توانند در این باره نظر بدهند و کسانی که هستند همگی در آن انتخاب مشارکت داشته اند. کسی نمی تواند بگوید من خبر نداشتم و قبول ندارم.

 

محمود:

خوب کسانی که در اینترنت نیستند شاید بعداً بیایند و بگویند ما در جریان نبودیم.

 

مجتبی:

ولی اگر اینطور هم بشود وقتی آنها می آیند می بینند که قبلاً کارهایی انجام گرفته و همه به توافق رسیده اند. به هر حال باید تن بدهند. اگر بخواهند مجزا برای خودشان کار کنند مورد استقبال زیادی قرار نخواهند گرفت. لااقل تا بیایند جا بیفتند زمان می برد.

 

محمود:

نمی دانم چه بگویم؟ آخر الآن رقابت خیلی زیاد است.

 

مجتبی:

خوب ما می خواهیم همین رقابت را جهت بدهیم.

 

محمود:

پس این نکته را دوباره عنوان میکنم: رقابتهای مخرب باید در میان سایتها و بسترهای آنلاین حذف شود و بجای کمرنگ کردن فعالیتهای هر کدام به فکر ارتقای هم باشیم.

 

مجتبی:

اصلاً ما امشب دور هم جمع شده ایم که همین اتفاق را از بین ببریم. وقتی همه ی بچه ها بدانند که 6 گروه با هم هستند، نه ضد هم و علیه هم، قضیه زیر و رو می شود.

 

محمود:

بله، حتماً همینطور است.

 

جواد:

بر فرض که یک گروه جدید هم بیاید. خوب آن هم اضافه می شود. چه اشکالی دارد؟

 

مجتبی:

آری! جا باز است. در انتخابات بعدی آنها هم شرکت می کنند.

 

ت) به کجا می خواهیم برسیم؟

محمود:

آخر من نمی دانم قرار است نهایتاً بعد از این همه کار به کجا برسیم؟

 

مجتبی:

جواد! تو که این پیشنهادها را دادی آخر کار می خواهی چه اتفاقی بیفتد؟

 

جواد:

آخرش این می شود که یک هسته ی مرکزی انجمن های آنلاین نابینایان خواهیم داشت. این هسته ی مرکزی سعی می کند هماهنگی بین انجمن های آنلاین نابینایان به وجود آورد. هماهنگی یعنی چه؟ یعنی اگر مثلاً محمود هژبری فردا تصمیم گرفت یک نرم افزار ارزشمند روی اینترنت بگذارد همه ی ما تبلیغ کار او را می کنیم. اگر مجتبی خادمی یک آموزش خوب آورد که به درد همه می خورد به جای این که فقط روی سایت گوش کن باشد در یک لحظه به اطلاع همه می رسد.

 

این یک نکته بود. نکته دوم آن که حرف ما خریدار خواهد داشت. وقتی مثلاً مجتبی خادمی، نماینده 500 نفر یا حتی فراتر از آن، نماینده همه انجمن های آنلاین کشور باشد، وقتی به تلویزیون می رود و صحبت می کند می گوید: «من نماینده همه انجمن های آنلاین کشورم. حرف من حرف یک نفر نیست. حرف هزاران نفر است». آنوقت به حرفش اهمیت می دهند.

 

محمود:

بله، اگر بتوان چنین کاری انجام داد بسیار عالی است ولی تلاش زیادی می طلبد. الآن فقط داریم می گوییم و می شنویم.

 

مجتبی:

خوب محمود! قرار نیست همین الآن چنین هسته ای تشکیل شود. قرار است ما هر هفته یا هر دو هفته یک جلسه بگذاریم. شاید طول بکشد تا چنین اتفاقی بیفتد. فعلاً فقط داریم دور هم حرف می زنیم تا ببینیم از کجا باید به کجا برسیم.

 

جواد:

نکته ی خیلی خوبی را گفتی! پیشنهاد دیگرم این بود که هر از مدتی یک جا دور هم جمع شویم و با هم صحبت کنیم.

 

مجتبی:

بسیار خوب! جلسه خوبی بود. موفق باشید. به امید جلسات بعدی.

 (پایان)