حرف هایی هست که نمیشود غیر از لب دریا زدشان. باید دریا باشد، صدای دریا باشد، یک عالمه سر سبزی و موج و جیغ و هیجان باشد و باید آرامش و خیلی چیز های دیگر هم باشد تا کیفش را ببری و بتوانی از غم هات جدا بشوی و هر چه دلت خواست بنویسی. من با تمام مشکلاتی که نابیناییم برایم رقم زده، دریا را که می بینم، شمال را که می آیم، به تمام زندگی و غم هاش علاقهمند می شوم. صدای باد را که با صدای بچه ها تلفیق می شود، دوست می دارم و جزئی از هستی می شوم حتی برای یک لحظه. وقتی بازی زامبی ها و پرندگان خشمگین کامپیوتر جیبیم باعث شادی یک سری از بچه های بی قل و قش می شود لذتی می برم که وصف نا پذیر است.

یک چیز هایی هست که تا تجربه نکنی نمیتوانی بفهمیشان. این حرفها حتی جای نوشتنشان توی محله هم نیست. باید باشی و ببینی و باید بخواهی که لذت ببری از زندگی تا کیف کنی و تا خوش باشی. باید بیدار ماندن نصف شبی را بیرون از منزلت به چشم ببینی و به گوش احساس کنی تا لحظه هایت برای همیشه جاودان شوند.

حالا من از خودم و آخرین شب اقامتم در اینجا می نویسم. از شبی که دوست های جدیدم به دوست های دائمی تبدیل می شوند احتمالا و از شبی که دوست هایی که نبودند برای من به دوست های جدید مبدل می شوند. از ضرب و تمپو هم باید نوشت، از شادی ها و خواندن ها و زدن ها و رقصیدن ها که چه خوش است این لحظات زود گذر و چه قدر من کار های زود گذر و لحظات زود گذر را دوست دارم! حالا روزگار و تجربه ی این سفر به من میفهماند که یک عالمه نابینای مستقل دیگر هم چون محمد جواد و محمد رضا و علی و جانیک هستند که بی راهنمایی یا با راهنمایی اندکی، راه خود را پیدا می کنند. نابینا هایی که بر تعدادشان روز به روز افزوده می شود. افرادی که بدون همراه، کاملا مجردی، بدون کمک سر و همسر، همه جا می روند، همه کار می کنند و از همه چیز لذت می برند تا سر حد نهایتش.

من سالی سه بار قلیان استعمال می کنم ولی در این چهار روز، چهار بار استعمال کردم. این یعنی عرف شکنی نه در حد لالیگا بلکه در حد شماااال! من به له کردن قوانین در جهت لذت جویی اعتماد و اعتقاد شدید دارم. حالا دیگر تقریبا در این اردوگاه، با هیچ کس غریبه نیستم! از بچه ی سه ساله تا پیرمرد هفتاد ساله، همه و همه مجتبی خادمی را به عنوان یک آدمی که گاهی وقت ها حراف است می شناسند. کسی که گاهی وقت ها دیوانه که می شود، می زند زیر آواز و آواز را پرتاب می کند که گاهی تا آن طرف اردوگاه، تا آشپزخانه نیز می رود.

باتری نت بوکم که اجازه بیشتر تایپ کردن را نمیدهد ولی اگر هم بدهد، خواب این اجازه را از من سلب می کند. پس گزارش های صوتی و توی چمن خوابیدن های من، لذت بردن های من از یک یخ در بهشت ساده و صحبت و معاشرت با راننده ها و هزار لذت دیگر را میگذارم برای فرصتی که شاید دست بدهد و باز بیشتر بنویسم تا بیشتر بخوانید.

تا آن فرصت، خرد نگهدارتان باد!