چه قدر به همه دروغ بگویم که نه، که نیستی، که من سختم، که عاشق نمیشوم و چه قدر هزار تا که ی دیگر جفت و جور کنم و تحویل این جماعت بدهم؟ چه قدر سایتم را محله ام را عمومی فرض کنم و از ترس اینکه بچه های کوچک در آن جست و خیز میکنند از تو ننویسم؟ چه قدر تحمل کنم و چه فایده ای دارد که من دوست داشتنم را ابراز نکنم؟ من می گویم و می نویسم. من میخواهمت، من می نویسمت، هر وقت از این دنیا خیلی خسته می شوم، هر وقت به یاد می آورم کسی مرا به خاطر خودم نمی خواهد، هر وقت خودکشی را عاقلانه ترین تصمیم می پندارم، در خیالم بقل می گیرمت، دست توی مو هات می اندازم و لپ های سرخ و نرم و لطیف و خواستنی و پنبه ای و هیجان آور و معصوم و صمیمیت را میکشم، در گوشی، با حرف هایم قلقلکت می دهم و گاهی وقت ها تیزی خیس حرف هایم را آرام با دیواره ی نازک قلبت آشنا می کنم، یک چیز هایی با خودم زمزمه می کنم که مجبور بشوی کنجکاویت را آزاد بگذاری و مجبور بشوی به زور و با دلبری از من بپرسی و حرف بکشی که زمزمه هایم را با چه کسی بودم و چه میگفتم، عصبانیتت آزار دهنده است ولی صحنه ای خوش می آفریند. در حالی که دندان هایت را روی هم فشار میدهی، چشمه ای خواستنی و دوست داشتنی از لای لبهای کوچکت جاری می شود. چه لذتبخش است و چه قدر که من این چشمه را دوست می دارم و حتما تا به حال فهمیده ای به هر بهانه سعی می کنم ماهی یک دفعه هم که شده خودم را از آن سیراب کنم. به قند و اسل و شهد و بهشت و فرشته و خدا و چیز های دست ساخته ی بشر نمی مانی تو. تو هم انسانی ولی نه از جنس من، نه از جنس کلیشه های دوروبرم، تو از جنس دست نیافتنی هایی هستی که اسم نداری، قیمت نداری، شکل نداری و خیلی چیز های دیگر هم هست که نداری و چه خوب که نداری. که اگر داشتی، من نمی توانستم اینطور تا سرحد مرگ دوستت داشته باشم و نمیتوانستم به خاطرت خودم را کارم را خانواده ام را آبرویم را اطرافیانم را و همه ی چیز های مربوط به خودم را به خطر بیندازم.
چطور می توانم از تو بگذرم؟ از تویی که انگشت های کوچک دست ها و پا هایت را آنچنان با تلاشی پایان ناپذیر در پیچ و تاب لباس هایم می اندازی تا به مناسبت ماهگرد دیدارمان یک بوسه مهمانم کنی و به همین بهانه تا دلت می خواهد و تا نیروی درونت یاریت می کند تنم را بو بکشی. تنی که روحش به روح تو سنجاق شده و در جسم تو اقامت دارد. تنی که میتوانی مطمئن باشی مغزش، اطلاعات زبانی و کامپیوتریش، تجربه هایش، خودش و تمام متعلقاتش برای همیشه چه بخواهی و چه نه، در اختیار تو و از آن توست.
درست است که لذت کنار تو بودن را روزگار به صورت سهمیه ای و دیر به دیر به من جیره می دهد، ولی یک ساعتی که با تو وقت می گذرانم به همه چیز و همه کس می ارزد، به تنهایی های هفته تا هفته و ماه تا ماهم می ارزد، به تحمل مکالمات خشک کلیشه هایی که فقط سوال کامپیوتری یا انگلیسی یا مشکل مالی یا مشکل عاطفی دارند می ارزد، به حرف هایی که کوچک و بزرگ پشت سرم قطار می کنند می ارزد، به قرص هایی که دکتر می نویسد و نمی خورم می ارزد، به کامنت گذاشتن یا نگذاشتن هم محله ای هام می ارزد، به هر چه قدر سختی و هر چه قدر زمان که نیاز باشد تا برای همیشه به تو برسم می ارزد. تو، یکی هستی. ترس من هم از همین یکی بودنت است که اگر هرچه زودتر به تو نرسم، ممکن است خواسته یا ناخواسته از قفس بپری. امیدوارم که آن روز هرگز فرا نرسد چرا که آن روز، هیچ بهانه ای برای زنده ماندن ندارم.