سلام سلام صدتا سلام. چه طور مِطورایید بچه ها. راستی این ترانه رو شنیدید که میخونه:
بچه های محله، خدا پشت و پناتون، قربون اون دلای همیشه باصفاتون؟
بیخیال نشنیدید هم کاری براتون نمیتونم بکنم. من اومدم از شما به عنوان یه جامعه ی انسانی یه سؤال بپرسم و برم پی کارم. اول بذارید من خودم رو معرفی کنم. من بدبخت یه اِسکِناث بیچاره هستم. بابا شما آدمها هرچی براتون بیشتر کار کنن بدتر با طرف تا میکنید.. آخه چرا شما اینطورید؟ همه ی کارهاتون رو ما پولها راه میندازیم باز هم کلی بد و بیراه باید به ما بگید آخه. بذارید یه خاطره براتون بگم. یه بنده ی خدایی اومد منو از بانک تحویل گرفت و هنوز هیچی نشده من بدبختو تا کرد و چپوند توی جیب عقب شلوارش که چشمت روز بد نبینه انقدر تنگ بود که مونده بودم چه طوری پوشیدتش. از این رو من که هنوز نو بودم کم کم با عرق این دوستمون کلی عجین شدم و به یه دستمال کاغذی نیم ساخته تبدیل شدم. اونهایی که حالشون به هم خورد ببخشن. ولی اینها رو همنوعان خودتون سر من آوردن و من فقط تعریف میکنم. این که من اِسکِناث چه قدری هستم هم بماند. هیچی دیگه طرف از بانک اومد بیرون و رفت کنار خیابون و سوار یه تاکسی شد. توی تاکسی طبق معمول صحبت از بی ارزش شدن من و بیرحم بودن من بدبخت شد. هی میگفتن همه چیز پولی شده و دیگه عشق و رفاقت و این چیزها هم پولی شده. خب تا اینجاش به من مربوط نیست. خب نشه. مگه من گفتم بشه. اصلً بشه. بعدش یکیشون گفت که ای آقا ای کاش آدمها میدونستن که پول و مال دنیا بی ارزشه و پول چرک کف دسته. این رو راننده گفت. من نمیفهمم. شما با چرک کف دستتون میرید خرید میکنید؟ الآن این دوستمون چرک کف دستشو کرده تو جیب عرق کردَش؟ بابا من بدبخت اصلً از کف دست شما بزرگترم که. یکی دیگشون میگفت: بابا بچه های من که دیگه ارزشی برای پول قائل نیستن. همینطوری خرج میکنن. انگار پول علف خرسه. من از شما میپرسم. آخه کدوم خرسی علف میخوره که من بدبخت علفش باشم؟ شما یه خرس علفخوار پیدا کن من هرچی خواستی بهت میدم. خلاصه صاحب ما اومد پیاده شه که برای دادن کرای من علف خرس رو از جیبش اومد که دربیاره از بس جیبش تنگ بود که چشمتون روز بد نبینه. نصف علف موند توی جیبش و نصف دیگش موند توی دستش. خلاصه نصفه ی دیگه ی من بخت برگشته رو از جیبش درآورد و داد به راننده. راننده هم گفت کرایه که کم میدی. پول پاره هم میدی؟ طرف هم گفت کم کجا بوده. این مسیر هرروزمه. همیشه همینقدر کرایه میدم. خلاصه جر و بحث بالا گرفت و راننده ای که از چرک کف دست بودن ما پولها میگفت به خاطر صد یا دویست تومن بیشتر داشت خودشو میکشت. خلاصه مننصف شده رو گرفت و غر غر کنان نشست تو ماشینش و راه افتاد. بعد از مدتی یه چسب برداشت و من رو به هم چسبوند و گذاشت زیر ضبط ماشینش. مَن بعد از اون رفتم پیش یه مسافر دیگه که مثل این که بقیه ی کرایش بودم. طرف هم صاف رفت توی یه ساندویچی و یه شکم سیر خورد و من بیچاره رو با دستهای چرب و سسیش گرفت و داد به صاحب مغازه. الآن دیگه سالاد خرس بودم چون تا حالا علف بودم حالا سس هم ریخته بود روم. این دوستمون هم من رو داد به یکی که بهش میگفت گدا. اونم برای چی نمیدونم ولی من رو کرد توی جورابش. خداییش تا حالا چند ثانیه تونستید چنین فاجعه ای رو تحمل کنید. آخه جا قحطی بود؟ بابا آخه من چه گناهی کردم مگه. یادمه زمانی که توی بانک بودم یه دلاره هم اونجا بود که میگفت آدمهای کشوری که توش کار میکرد اگر پولی که تا شده بود بهشون میدادی اون رو قبول نمیکردن. اون وقت من توی جوراب یه گدا مچاله شده بودم. اونم چه جورابی. دیگه کار از نفس تنگی گذشته بود. صد رحمت به گاز اشک آور. چشمام از سوزش داشت در میومد. بر اثر این واکنشهای شیمیایی و محبت دوستان من از دو سه جناح دیگه هم زخمی و داغون شده بودم. خلاصه توی چند روز آش و لاش شدم. طوری شد که یه بنده خدایی منو برد بانک و تحویل داد و یه اِسکِناث نو تحویل گرفت. وقتی اِسکِناث نُوه داشت میرفت یه نگاه بهم کرد و خندید و گفت: قیافرو بابا مگه از جنگ برگشتی؟ گفتم برو خودت میفهمی. رفت و اتفاقً چند روز بد تیکه و پاره اومد پیش من و گفت: بابا این آدمها چرا ایَنطورین. چرا انقدر چیزهای با ارزششون رو بد نگهداری میکنن؟ مگه ما چی کارشون کردیم؟ ما که همیشه کارهاشون رو راه انداختیم. حالا بعضیها ما رو بیشتر دارن و بعضیها کمتر. این که دیگه تقصیر ما نیست. ما از خدامونه که برای همه ی بچه های دنیا اسباب بازی و خوراکی بخریم. برای همه ی مریضهای دنیا دارو بخریم. برای همه ی فقرا غذا و خونه بخریم. خود آدمها هستن که به خاطر ما افتادن به جون هم. به خاطر ما آدم میکُشن. به خاطر ما نامردی میکنن. همدیگرو میفروشن. خیلی ببخشید به خاطر ما خودشون رو میفروشن. به خاطر ما چشمشون رو روی خیلی چیزها میبندن. بعد میگن ما چرک کف دستیم یا علف خرسیم و این چیزها. بعدش پرسید: مگه خرسم علف میخوره؟ گفتم بیخیال بابا درگیرش نشو. یه چیزی گفتن حالا. برای سؤالات هم بذار به این کامپیوتره که اینجا کنار گاوصندوقه بگم بره توی اینترنت. من یه چند ساعتی دست یه آدم نابینا بودم. دیدم رفت توی یه جایی که همه ی کسایی که اونجا توی اینترنت بودن مثل خودش بودن و اسمش رو گذاشتن محله ی مجتتبا. فکر کنم مجتبا رئیسی مدیری چیزیه اونجا. این کامپیوتره هم انقدر توی بانک بوده قاطی کرده میگه ده تومن میگیرم روشن میشم میرم توی اینترنت. آخه یکی نیست بگه تو پول به چه کارت میاد دیوانه. خلاصه ما اومدیم این سؤالات دوستمون رو ازتون بپرسیم. فقط تا ما رو برای خمیر کردن و بازیافت کردن نبردن بیایین و به این پرسشهای ما جواب بدید. ولی از ما که گذشت. شما با هم خوب باشید. ما خیلی کارها ازمون برمیاد. ولی ما هم جنگ و خونریزی و فقر و بیماری و گرسنگی و زندان و رشوه و اعتیاد و آدمفروشی و هر چیز زشت دیگه ای رو دوست نداریم. ولی حد اقل اگر این کارها رو میکنید گردن ما نیندازید. انقدر شهامت داشته باشید که خودتون رو توی همه ی این چیزها مقصر بدونید نه ما پولهای کاغذی و فلزی و الکترونیکی رو. دیگه ما بریم. خیلی طولانی شد. اون آهنگه هم برید گوش کنید. توی یه ماشینه شنیدمش. خوش باشید. خداحافظ