هم اکنون نیازمند یاری سبزتان هستیم.

سلام بر همه.
سلام یهنی چه جناب شهروز؟
یعنی همون درود.
دانستم. از چه رو نمیگویید درود و میگویید سلام؟
سلام رو ما مُسَلمونها به هم میگیم. اعتقاد داریم یکی از اسمهای خداست.
خدا؟
همون یزدان پاک یا اهورامزدا یا پروردگار.
بله بله. حالا کِی میخواهی داستان مرا بنویسی بر این کتیبه ی جادویی؟ چه بود اسمش؟ لب تاپ؟
آفرین. داری راه میفتیها.
چاکرتیم.
جااااااااااااااااان؟
این را در کوی یاد گرفتم.
منظورت خیابونه؟
آری. همان که شما میگویید.
خیله خب. حالا بذار اول من تو رو به بچه ها معرفی کنم. بچه ها ایشون فرهاد کوهکن هستن. به اتفاق همسرشون شیرین خانم اومدن به زمان ما. راستی فرهادخان. مگه شیرینخانم همسر خسروپرویز نبود؟
بود. ولی با هم گریختیم.
چه طوری اونوقت؟
با تیشه ام. ببینَش.
باشه باشه. بِبَرش کنار بابا. الآن میزنی لبتاپ رو داغون میکنی. حالا چه طوری با تیشت فرار کردید، یعنی گریختید.
شیرینبانو در کنار من ایستاده بود و داشتم با تیشه ام کوه را میکندم که ناگاه به دالانی رسیدیم که آهنهایی در کف آن انداخته بودند. واردش که خواستیم بشویم یک مرتبه یک اژدهای بزرگ به سرعت به ما حمله ور شد که اگر خودمان را کنار نمیکشیدیم نابودمان میکرد. وقتی از کنارما رد شد و رفت خودمان را سریع به داخل دالان رساندیم و دویدیم تا به تالاری رسیدیم. در تالار افراد زیادی بودند که با تعجب به ما مینگریستند. دو تَن از آنها آمدند و ما را گرفتند و نزد صاحب آن مکان بردند.
ببینم منظورت متروه؟
آری صاحب آنجا هم به آن اژدها همین را میگفت.
بابا توی ریل مترو برق فشارقَویه. چه طوری برق نگرفتتون؟
این برق کیست که باید ما را میگرفته؟
هیچی هیچی. خب بعدش چی شد؟
هیچ. ما گفتیم که از قصر خسرو پرویز آمده ایم. آنها هم گفتند که ما دیوانه هستیم. بعدَش من خشمگین شدم و با تیشه ام به شیشه ی آنجا کوفتم که شکست و میخواستم همگیشان را با تیشه ام تار و مار کنم که شیرینبانو نگذاشت و به من گفت که گمان میبرد که ما وارد زمانی دیگر شدیم. بعدش که از افراد آنجا پرسیدیم که الآن چه سالیست فهمیدیم که به آینده سفر کرده ایم.
خب بعدش چی شد؟
هیچ. ما را رها کردند و به ما پله کانی را نشان دادند که راه میرفتند و گفتند که باید از آن بالا برویم. به یزدان پاک سوگند خیلی وحشتناک بود. همین که نزدیکش شدیم چنان با تیشه ام بر پیکرش کوفتم که درجا جانش را از دست داد و مُرد.
مرد حسابی با تیشه زدی پله برقی رو داغون کردی؟
آخر شیرینبانو را ترساند، من نیز او را به سزای کارش رساندم.
بیخیال بابا. حالا بعدش چی شد؟
هیچ. از پله کان بالا رفتیم و به کوی وسیعی رسیدیم. یا همان خیابان که شما میگویید. کالسکه ها و گاریهای کوچک و بزرگ دیدیم که با سرعت حرکت میکردند ولی اسب نداشتند. اسبان تندرویی هم بودند که در هنگام دویدن میغریدن.
بچه ها من اصلاح میکنم. منظورش ماشین و موتوره.
آری کسانی که آنجا بودند هم همین را به آنها میگفتند. هر یک از کالسکه ها هم یک شیپور داشتند که هر وقت اسب یا کالسکه یا آدمی مقابلشان میآمد در آن میدمیدند. سرمان داشت از صدای شیپورها درد میگرفت.
اونا شیپور نبوده فرهادجان. بهشون میگن بوق.
سپاس از شما جناب شهروز که این را به من آموختی.
خب بگو بعدش کجا رفتید؟
یکی از این کالسکه رانها آمد و از ما پرسید که کجا میرویم و من به او گفتم که به کاروانسرایی میخواهم بروم برای دمی آسودن. او نیز ابتدا به حرف زدن ما خندید. ولی بعدَش ما را سوار کالسکه اش کرد و ما را به کاروانسرای بزرگی رساند.
احتمالً اسمش هتل نبود؟
آری آری همین بود. درود بر تو.
خب میگفتی.
هیچ. وقتی از ما کرایه ی کالسکه اش را خواست و من گفتم که سکه ای ندارم که به او بدهم شِیءی آهنین از زیر کرسی کالسکه اش درآورد تا مرا با آن بزند که من با تیشه ام به جنگش رفتم و تا خواستم نابودش کنم تسلیم شد و خواست که او را نکُشم و از گناهش درگذرم.
برای قفل فَرمون بدبخت تیشه کشیدی؟
برای قفل فرمان نه. برای کالسکه ران.
بیخیال. بَقیَش رو تعریف کن.
هیچ. رفتیم به داخل کاروانسرا و حجره ای طلب کردیم که از ما چیزی خواستند که نمیدانستم چیست.
شناسنامه نبود؟
آری همین بود نامَش.
وقتی گفتم نمیفهمم چه میگوید قصد بیرون کردنمان را داشت که با تیشه ام به جنگش رفتم.
بابا کشتی ما رو با این تیشت.
خیر. من نمیخواهم شما را بکُشم. شما که دشمن ما نیستید.
نه تو رو خدا. بیا بُکُش؟
خیر. من کسی را بیگناه نمیکُشم.
حالا بهتون اتاق دادن؟ یعنی حجره دادن؟
خیر. ولی کالسکه ای آمد و ما را به یک کاروانسرای دیگری برد و آنجا از ما آن چه بود اسمش؟
شناسنامه.
آری. همان را نخواستند. گویا به آنجا مسافرخانه میگفتند. صاحب آنجا از ما باج سبیل گرفت و به ما حجره داد.
تو باج سبیل هم میدونی چیه؟
پس چی داداش. من خودم ختم روزگارم.
جااااااااااااااااان.
این را هم تازه یاد گرفتم.
بابا این چیزها رو یاد نگیر. حالا بعدش چی شد؟
مدتی در مسافرخانه بودیم و به دنیای شما بیشتر خو میگرفتیم. در طول این مدت شیرینبانو گوشی مبایل اندروید گرفته و با ویچت با دوستان جدیدش حرف میزند و دیگر مرا تحویل نمیگیرد.
شیرین. گوشی اندروید؟ ویچت؟ همه ی اینها رو شیرینبانوی جنابعالی یاد گرفتن؟
تازه رفته راندن کالسکه یاد گرفته و از من کالسکه میخواهد. میگوید یا کالسکه یا طلاق. من هم رفتم پرسیدم دیدم کالسکه گران است. آخر من با تیشه ام میروم کار میکنم و بنا میسازم. کالسکه هم با مزدی که میگیرم نمیتوانم بخرم. شیرینبانو هم میگوید باید مهریه اش را بدهم و طلاقش دهَم. من که نفهمیدم چه میگوید ولی وقتی دیدم کالسکه گران است تصمیم گرفتم همان طلاق را برایش بخرم. پرس و جو که کردم مکانی را که طلاق میفروختند را یافتم و رفتم که یک عدد طلاق برای شیرینبانو بخرم که حجره دار طلاقفُروش گفت که باید خود شیرینبانو هم باشد. راستی جناب شهروز. این طلاق چه طور چیزیست؟
ببین فرهاد جون. من اگر باشم همون کالسکه به قول تو و ماشین به قول خودمون رو میخرم. خرجِش خیلی کمتره. اصلً تو میدونی طلاق یهنی چی؟
نمیدانم. ولی هرچه هست شیرینبانو خواسته و من باید اطاعت کنم.
بیچاره. طلاق یعنی این که تو میری پای یه نوشته رو انگشت یا همون مُهر خودتون میزنی که شیرینبانو دیگه همسرت نیست. مهریه هم یعنی تو به شیرینبانو جونت باید سکه های زر بدی و برای همیشه ازش جدا بشی.
بگو جان من جناب شهروز. بگو تو بمیری.
بابا اینها چیه تو یاد گرفتی. به جان تو. تو بمیری.
ببین داش شهروز. به جون خودم هرکی بخواد شیرین رو از من جدا کنه با همین تیشه با خاک یکسانِش میکنم. آی نفسکِش.
بابا بگیر بشین. این تیشه رو هم بذار کنار. این چیزایی که میگی هم در شأن تو و نظامی خدابیامرز نیست. اون بیچاره کلی زحمت کشیده به شما حرف زدن یاد داده. همه ی دنیا داستان شما رو خوندن. درست نیست اینطوری حرف بزنی.
آخر من چه کار کنم جناب شهروز. این شیرینبانو با این بانوان زمان شما دوست شده و چیزهایی یاد گرفته که دیگر من را دوست ندارد. من نمیدانم باید چه کار کنم.
آره فرهادخان. قبول دارم. زمانه ی بَدی شده. همه ی آدمها به مال دنیا و مادیات بیشتر اهمیت میدن. دیگه عشق و محبت و دوست داشتن هم پولی شده.
جناب شهروز اگر شیرینبانو بخواهد حاضرم تا آخر عمر تیشه بر پیکر کوه بزنم. ولی مثل گذشته ها مرا دوست بدارد. اصلً این تیشه ی من برای تو. بیا. بگیرش. فقط بگو من چه کنم.
تیشه مال خودِت. همه ی دنیا فرهاد رو با تیشش میشناسن. فرهاد بدون تیشه که فرهاد نمیشه. بذار الآن من از این بچه ها میپرسم. بچه ها شما بگید این فرهاد بینوا چی کار کنه. اگر برگرده زمان خودش که خسرو پرویز جفتشون رو میکُشه. اگر هم بمونه که شیرین سر ناسازگاری گذاشته. شما بیایید این فرهاد بیچاره رو راهنمایی کنید.
آری. دمتان گرم ای دوستان جناب شهروز. مرا یاری کنید. نجاتم دهید.
خب دیگه فرهاد. بذار من با بچه ها خداحافظی کنم بریم ببینیم چی کار باید بکنیم.
خداحافظی دیگر چیست؟
همون بدروده.
باشد. بدرود. بدرود دوستان جناب شهروز یا همان خداحافظ که شما میگویید. من در دل قصه ها نیازمند یاری شمایم. تنهایم نگذارید.
باشه بابا اشکِمون در اومد. بچه ها ما دیگه رفتیم. دیگه هر گلی زدید سر خودتون زدید. این فرهاد گردن فرهنگ و ادب ما خیلی حق داره ها. تنهاش نذارید. بیایید بهش ثابت کنیم که ما اون و همه ی شخصیتهای اصیل ایرانی رو دوست داریم. باشه. حالا دیگه ما بریم. خداحافظ یا به قول فرهاد بدرود.