سلام.
چه طورید؟
من که خیلی خوب نیستم.
چرا؟
خب معلومه دیگه. از بیمعرفتیهای شما.
کدوم بیمعرفتی؟
چی؟
اصلً من کیَم؟
من یه شاخه ی گلم.
چه گلی؟
چه فرقی میکنه. مگه دیگه براتون مهم هم هستم؟
بابا این چه زندگیه که برای ما راه انداختید؟
هر سال این موقع بازار ماها داغ بود.
چی؟
مگه هر سال این موقع چه خَبَره؟
خب بی احساسا امروز روز وَلِن تایمه.
بله. ما هر سال این موقعها بازارمون سکه بود. ولی حالا چی؟
بابا اصلً ببینم شما جوونهای امروز عشق و این چیزها رو درست و حسابی میفهمید؟
بابا دیده شده که دوستان خانممون کمتر از طلا و دوستان آقامون کمتر از ساعت طلا اصلً قبول ندارن. خب بابا این چه عشقیه دیگه.
پس من بدبخت این وسط چی کاره ام؟
بابا قبلً یه شاخه از من میدادن به طرف، نهایتً هم یه کادوی کوچولو میدادن به هم، یه کوچولو طوری که منکراتی نباشه هم روی هم رو میبوسیدن، یه دوستت دارم به هم میگفتن تموم میشد میرفت پی کارش.
ولی الآن که باید توی رستوران گردون غذای مخصوص سر آشپز رو میل کنن، تازه یه قلیون مَشتی اسپِشیال هم بکشن، اگر موقعیتش پیش بیاد یه سلامتی هم بزنن تو رگ تا مثلً وَلِن تایم رو جشن بگیرن.
ما هم که کشکیم این وسط.
یعنی من بدبخت فقط باید برم تو مراسمهای ختم و عذاداری آخه؟
خب من بدبخت هم دل دارم.
همین مدیر محلتون. آره. خود خودش رو میگم.
الآن دوباره با یکی رفته گردش و پیتزاخوری و این حرفا.
نمیگه من هم با خودش ببره. بابا من که دیگه سر چهارراهها هم پیدا میشم که.
چه طور پول پیتزاشو میدی، ولی یه دسته من رو بخری بهش بِدی گرون میشه؟
تازه شهروز به من گفت که بهش بریونی ندادی.
خلاصه من کاری به این کارها ندارم. من باز هم میخوام مثل گذشته نشانه ی عشق و محبت باشم. میخوام یه بار دیگه نماد دلهای عاشق باشم. میخوام یه بار دیگه هر کی من رو میبینه یاد لیلی و مجنون و شیرین و فرهاد و بیژن و منیژه بیفته.
به خدا گرون هم نیستمها.
بابا خب رستورانت رو برو، طلا هم بخر غذای آنچنانی هم بخور. به من چه اصلً. دارندگی و برازندگی. من هم ببرید خب.
چی ازتون کم میشه آخه.
حالا آقامجتبا سر میز پیتزای شما من هم باشم چی میشه؟
این شهروز بدبخت رو دوباره نندازیش توی اتاقها.
اون نمیدونه من دارم اینها رو مینویسم.
تازه این که چیزی نیست.
یه سری از این مَنهای مصنوعی اومده که هرکی میرسه میخره.
خب این چه کاریه که میکنید؟
چی؟
اونها پژمرده نمیشن؟
بابا خیلی بامعرفتید.
اگر ما رو از دِرَختِمون یا بوتمون نمیکندید ما هم پژمرده نمیشدیم.
حالا کَندی اشکال نداره. لا اقل ما رو بذارید توی یه گلدون آبی چیزی.
قل میدیم که دیرتر پژمرده بشیم.
حتا روی ماشین عروسهاتون هم دیگه ما کَمکار شدیم. جامون رو دادیم به این کاغذهای رنگی و نوارهای رنگی و ربانهای ژیگول.
بابا یه کم معرفت بد نیستها.
خب دیگه من باید برم.
دیگه بیشتر از این وقتتون رو نمیگیرم.
ولی یادتون باشه. اگر عشقی وجود داشته باشه توی قلبهاتونه. توی وجود خودتون. اگر یه باغ ما رو هم داشته باشید ولی قلبتون نلرزیده باشه فایده نداره.
پس قلبهاتون رو به هم هدیه کنید. حالا با من یا بی منش مهم نیست.
همیشه عاشق باشید.
خداحافظ.