سلام آقآی مدیر . وقت همگی بخیر من که فکر میکنم این نوشته تنها ناشی از یک دلتنگی کوچولو بود اگر چه خیلی زیبا بود اما لزومً مصداقی در پی نداره اما چه قدر آرامش بخش وقتی انسان بتونه دل تنگیشو به صورت نوشته یا بهتر با زبان بیان کنه شاید اون دلتنگی بعد از بیان تا حد زیادی کم رنگ بشه و چه قدر تسلی بخش وقتی آدم می بینه هستند کسانی که مثل خودش دل تنگ هستند. این ها رو گفتم تا از شما و دوستان خوب محله یک سوال بپرسم خوش حال و ممنون میشم اگر کسی بتونه منو راهنمایی کنه تا شاید دل تنگیهای من هم کم رنگ بشن اما سوالم این که وقتی نابینا باشید و خیلی هم دل تنگ اما به دلایل بسیاری چون شرایط شغلی و اجتماعی و … مجبور به پنهان کردن و حتی انکار دل تنگی ها هستید و همیشه مجبور باشید در دو شغل کار کنید یکی شغل خودتون که سخت با نابینایی هماهنگ میشه و هم به جهت همین شغل مجبور باشید بازیگر خوبی هم باشید و از دل تنگی و دم نزنید که برای نمونه در شعن شما نیست به نزر شما در چنین شرایطی فرد نابینا برای فرار از دل تنگی باید چه راهی پیش بگیره؟