سلام و درود بر آقای هند آبادی و دیگر عزیزانی که در بحث شرکت میکنند و بویژه در اینجا روی سخن من با سرکار نخودی خانم است که اول توجه شون را به این جمله خودشون جلب میکنم
…. باید فطرتت ذاتت عقلت منطقت احساست روحت به خدا ایمان داشته باشه وگرنه که با همه استدلالات و عرفان و فلسفه و کلام نمی‌شه که بشه به کسی که نمی‌خواد خدا رو باور کنه، یقین به خدا رو فهموند ….
نخودی گرامی شما در اول جمله گفته اید که باید فطرتت ذاتت و…. چنین باشد و چنان باشد. معمولا بحث من هم همین است که این باید یعنی چه؟
اگر چیزی واقعیت داشته باشد که باید نمیخواهد. این باید یعنی به زور هم که شده باید خودت را قانع کنی به خودت تحمیل کنی واقعیتی در کار نیست ولی تو باید به خودت بقبولانی که هست.
شما نگفتید که چطور باید فطرت و ذات و غیره را قانع کرد که حتما خدا هست حتما معاد هست.
البته خود ادیان راه آن را پیدا کرده اند, و آن تلقین تهدید تطمیع و…. است.
ما از کودکی که از زمانی که زبان باز کرده به او مذهب را القا کرده اند تلقین کرده اند آیا میتوانیم انتظار داشته باشیم که جور دیگری بیندیشد. آیا وقتی از همان دوران کودکی و ۴ ۵سالگی در گوش بچه میخوانند که روز قیامتی هست آتش هست بهشت هست و این کودک بینوا را میترسانند و او اجبارا از روی همین ترس و وحشت قیامت و معاد اجبارا در وجودش نهادینه میشود, آیا این ایمان و یقین واقعی و از روی استدلال و ادراک است؟
این شگرد همه ی ادیان است که مردم را به ناکجاآباد حواله میدهند. به اموری که قابل درک و شناخت برای همه ی انسان ها نیست ولی به قول شما باید فطرت و ذاتش به این ادعاها باور و یقین داشته باشد.
شما فکر میکنید اگر در کشوری مثل چین یا هند بدنیا آمده بودید باز هم همین افکار را داشتید. آیا اگر در اسرائیل بدنیا آمده بودید باز همین اعتقادات را داشتید قطعا نه و نه تنها شما بلکه اکثریت مردم جهان اینیگونه اند, یعنی اگر یک چینی یا هندی یا اسرائیلی در ایران و مثلا اصفهان بدنیا آمده باشد او هم افکار و اعتقادات ما را خواهد داشت.
پس باور کنید که این امور اعتقادی موروثی هستند و من و شما و دیگران از پدر و مادرمان به ارث برده ایم و آنها هم از پدر و مادرشان و الی آخر. پس به نظر من این اعتقادات و باورها بخودی خود ارزشی ندارند چون از روی آگاهی و تحقیق و تحلیل نبوده است.
از آقای هند آبادی و خانم شفیعی عذر میخواهم که بحثهای تخصصی ایشان را ساده و خودمونی میکنم چون واقعا از مباحث ایشان و این عبارات و جملات قلنبه سلنبه چیزی متوجه نمیشوم.
بلکه فقط می دانم که اینها همه وقت گذرانی است و فلاسفه و عرفا و کلامیان همه احتمالا بیکارانی بوده اند که از روی شکم پری نشسته اند و چیزهایی را به هم بافته اند.
بقول معروف برو فکر نان کن که خربزه آب است.
مشکل بشریت واقعا این نیست که آیا میشود سلسله علت و معلول وجود داشته باشد یا نه؟ آیا روح ماده است یا نه؟
مشکل بشریت فقر نابرابری ظلم و ستم رشد نایافتگی است.
مشکل من و توی نابینا این است که چگونه دارای صفحه خوان مفید و به در بخوری شویم که نیاز به نمونه های خارجی نداشته باشیم
باید به این امور فکر کرد و اندیشید و الا اینگونه مباحث عزیزانم برای فاتی …… هم نمیشه.
شرمنده که دیگه خیلی خودمونیش کردم ولی شما به مباحث تخصصی خودتون ادامه بدید.

سلام آقا بهزاد و دوستان گلمون که در بحث شرکت میکنن دوستان یادمون باشه که یه عده ای مخالفن با حرف ما و عده ای دیگه موافق باید با توجه به هردو مورد احترام بگذاریم چرا که نظر هر فرد برای خودش محترم است حالا من سوالی داشتم از خدمتت آقا بهزاد به نظر تو بینهایت یعنی چه؟ من در کتابی خوندم که بینهایت یعنی یه چیزی دور از تصور یعنی غیر قابل شمارش درسته؟ اگه این درست باشه حالا من میخام یه چیزی بگم در زمان قدیم اعداد تا چند رقم شمارش میشدند یا اصلن یک کودک چند عدد را میتواند بشمارد اگر مثلن ۵۰ سیب را به یک کودک ۷ ساله بدیم چطوری میتونه برامون بشماره و درسته که شمردن ۵۰ سیب برای ما آسان و راحته اما یک کودک بخواد بشماره چون نمیتونه بیشتر از ۱۰ تا بشماره احتمال زیاد میگه بینهایت تا سیب اینجا هست به نظر من ما هم همینطوریم یعنی ممکنه که در آینده ای بسیار نزدیک آنقدر شمارش اعداد و ارقام بالا برود که دیگر بینهایت مفهومی نداشته باشه درسته؟ راستی من خواستار بحث توی این زمینه ها هستم اگه برات ممکنه و تمایل داری اسکایپتو بده تا ادت کنم با هم صحبت کنیم با تشکر خدانگهدار

توجه عزیزان را به جمله ی ذیل که از جناب هند آبادیست جلب میکنم.
به هر حال موضوع به این سادگی ها هم که شما میفرمایید نیست و هنوز علت این قسمت از زندگی بشر برای دانشمندان روشن نیست
خب به قول معروف: آفتاب آمد دلیل آفتاب.
آقای هند آبادی میفرمایند که علت این بخش از زندگی انسان یعنی همان خواب دیدن, برای محققین هنوز روشن نیست.
و من می گویم که چون علت این بخش از زندگی انسان برای محققین روشن نیست پس آیا باید بخود حق دهیم که آن را جزء ابعاد و جنبه ی غیر مادی انسان بدانیم؟
با این حساب باید همان فرض و تئوری را پذیرفت که بسیاری از باورها و اعتقادات مردم, بخاطر ناآگاهی و جهلشان نسبت به امور و واقعیات زندگی بشری است.
در ضمن اگر آقای فروید خوابهای سی سال خود را یادداشت کرد تا بتواند آنها را تفسیر کند, از این واقعه نمیتوان نتیجه گرفت که پس فروید هم به جنبه غیر مادی انسان اعتقاد داشته است بلکه میخواسته فعل و انفعالات مغزی و ذهنیش را تفسیر کند هرچند که من بر این نظرم که به خوابها نباید توجه کرد و آنها معنای خاصی ندارند.
امروز علم ثابت کرده که هرطور که مغز و ذهنت را درگیر کنی به احتمال زیاد اتفاقاتی در راستای همان ذهنیاتت پیش خواهد آمد. اگر مثبت اندیش باشی اتفاقات خوب و مثبت در زندگیت پیش خواهد آمد و اگر منفی نگر و بدبین باشی, باز در نتیجه حوادث و اتفاقات بد و منفی در زندگیت پیش خواهد آمد. پس این ذهنیات ما هستند که در بسیاری از رفتار ما تأثیر میگذارند. مثلا کسی که مرتب به مرگ و نکیر و منکر فکر میکند, و همیشه از این بابت نگران است که شب اول قبرش چه خواهد شد و با او چه خواهند کرد, به احتمال خیلی زیاد در خواب خواهد دید که مرده است او را دفن کرده اند نکیر و منکر آمده اند, دارند ازش حساب و کتاب میکشند مجازاتش میکنند. ولی کسی که هرگز به این مسئله فکر نمیکند و اهمیتی برایش ندارد, هرگز خواب شب اول قبر و نکیر و منکر را هم نخواهد دید.
پس عزیزان توجه کنید که ذهنیات ما نقش بسیار مهم و حیاتی در زندگیمان دارند برای همین است که روانشناسان مرتبا انسانها را به پندار نیک دعوت میکنند.
همچنین اگر گاه انسان رفتاری میکند که بنظر میرسد از افراد عادی برنمیآید مثل کارهایی که مرتاضان هندی میکنند, این توانمندی در همه ی آدمها وجود دارد که اگر ریاضت بکشند میتوانند بدن و مغزشان را طوری تربیت کنند که به این توانمندی برسند. پس این در همه ی انسانها صرف نظر از اعتقادات و باورهایشان وجود دارد همانطور که تله پاتی وجود دارد. اینها مربوط به همانطور که گفتم فعل و انفعالات مغزی و سیستم اعصاب و روان میشوند و ربطی به خدا باوری یا خدا ناباوری ندارند.
در ضمن ما هنوز دلایل و استدلالات جناب هند آبادی در مورد اثبات وجود خدا را نمیدانیم که دربارهشان قضاوت کنیم.
همچنین سخن کانت را هزار بار لایک میکنم که باید از بحث در امور ماورایی خودداری کرد چون برای انسان اثبات نشدنی هستند.

سلام
عمو حسین خواسته بودند دلایل غیر مادی بودن روح رو بشناسند من هم برای این که بتونم دسته بندی صحیحی از افکارم داشته باشم سرچی توی اینترنت زدم به وبلاگی برخوردم که دلایل رو خیلی زیبا و شسته رفته دسته بندی کرده بود حیفم اومد توشون دست ببرم و خلاصه شو بیارم همه دلایل رو با سؤالهای احتمالی کپی کردم و اینجا میذارم..قبل از این که دلایل رو بذارم بگم که قصد من این بود درباره ثبات شخصیت انسان در طول زندگی و غیر قابل انقسام بودن روح توضیح بدم که این دلایل رو قویتر از اون دو دلیل دیدم.. و حالا هم در ادامه دلایل به این شرح ذکر میگردد:
دلایل غیر مادی بودن روحـ براهین وجود نفس مجرّد از مادّه
قبل از ورود در بحث ، عرض می شود که غرض حکما و فلاسفه ی اسلامی از نفس یا روح ، وجود موجودی غیر مادّی در داخل بدن یا خارج بدن نیست ؛ بلکه آنها می خواهند اثبات نمایند که انسان ، افزون بر جنبه ی مادّی ، جنبه ای غیر مادّی نیز دارد. البته بعد از اثبات این امر ، باز در جای خود اثبات می کنند که نفس مجرّد ، نه در داخل بدن است و نه در خارج آن ، بلکه موجودی است لامکانی ؛ همانند معنا که نه در داخل لفظ است نه در خارج آن.
ـ برهان یکم
خوابهای انسان و همچنین خطوراتی که در بیداری به ذهن انسان راه می یابند ، بر دو گونه اند ؛ برخی از آنها اصل و اساس درستی نداشته و از واقعیّتی خارجی حکایت نمی کنند ؛ امّا برخی دیگر که در مورد خواب ، رؤیاهای صادقه و در مورد خطورات هنگام بیداری ، الهام یا شهود یا روشن بینی یا ادراکات حسّ ششم نامیده می شوند ، از امور خارجی و گاه از آینده و از امور پنهانی خبر می دهند. حال اگر انسان دارای بُعدی غیر مادّی و فرا زمانی و فرا مکانی نباشد ، چگونه می تواند آینده را مشاهده نماید؟

زمان ، بُعد چهارم جسم ، و مکان ، بُعد فضایی آن است ؛ لذا موجود جسمانی نمی تواند جلوتر از زمان خود را ببیند ؛ کما اینکه نمی تواند در آنِ واحد در دو مکان باشد. چرا که لازمه ی این امر در مورد زمان جلو زدن جسم از خودش می باشد ؛ که امری است محال. چون حضور جسم در زمانی که در آن زمان معدوم است ، به معنی اجتماع وجود و عدم در یک چیز می باشد که بارزترین مصداق اجتماع نقیضین می باشد. امّا در مورد مکان اگر جسم در آنِ واحد در دو مکان باشد لازم می آید که یک چیز در آنِ واحد دو چیز باشد که آن نیز امری است محال.
بنا بر این ، این گونه خوابها و خیالات پیشگویی کننده ی صاحبان حسّ ششم و مشاهدات درست مرتاضان و شهودات صادق عرفا نمی تواند ناشی از بُعد مادّی و زمانی و مکانی این انسانها باشد. پس انسان دارای جنبه ای فرا زمانی و فرا مکانی است که این گونه خوابها و خیالاتِ پیشگویی کننده و شهودات مطابق با واقع عرفانی نتیجه ی آن می باشند ؛ که الهیّون همین جنبه از وجود انسان را نفس یا روح می نامند.
ممکن است به این برهان اشکال شود که ما از کجا بدانیم که واقعاً خبر از آینده ـ چه در خواب و چه در بیداری ـ ممکن است؟ در پاسخ گفته می شود: در هر زمان افرادی هستند که قادرند از برخی حوادث آینده با قطع و یقین خبر دهند و این چیزی است که اجمالاً مورد پذیرش مجامع علمی نیز واقع شده است. پس راه کسب یقین در این مورد آن است که جناب اشکال کننده شخصاً به محضر اینگونه افراد شرفیاب شود. آنها که این برهان را اقامه نمودند ، می گویند: ما این مقدّمه را حضوراً آزمودیم و درست بود ؛ پس اگر شما شکّ دارید ، شما هم زحمت آزمودنش را بکشید. چون ما که نمی توانیم یک عارف یا مرتاض یا صاحب حسّ ششم را ضمیمه ی برهان خودمان بکنیم.
ـ برهان دوم
اوصاف جسم از قبیل رنگ ، اندازه ، وزن و … ، همگی محسوس می باشند. از طرف دیگر انسان دارای اوصافی غیر محسوس می باشد نظیر شجاعت ، حیا ، شادی ، اختیار ، اراده و … . پس انسان افزون بر جنبه مادّی ، دارای بُعد غیر مادّی نیز می باشد که این حالات اوصاف آن بُعد می باشند.
ممکن است گفته شود که این اوصاف نتیجه ی فعل و انفعالات شیمیایی بدن هستند. پاسخ می دهیم: اینکه این امور همراه با برخی فعل و انفعالات بدنی نیز هستند ، هیچ خدشه ای بر غیر مادّی بودن این امور نمی زند ؛ چون ما غیر مادّی بودن این امور را به نحو علم حضوری ادراک می کنیم ؛ بخصوص در مورد علم و اراده و اختیار. و اگر با دقّت و موشکافانه نظر کنیم ، در حقیقت این فعل و انفعالات بدنی هستند که معلول اراده و اختیار می باشند نه برعکس. یعنی چنین نیست که مغز به کار بیفتد و بعد ما اراده کنیم ، بلکه چون ما اراده می کنیم مغز فرمان می دهد و اعصاب به کار می افتند و اعضاء را به حرکت در می آورند.
اگر کسی بگوید: علم و اراده یا اختیار من معلول واکنشهای شیمیایی بدن من هستند ، به او می گوییم: پس هر نظریّه ای که شما درباره ی روح و نفس می دهید ، فاقد ارزش می باشد ؛ چون آن نظریّه صرفاً اثر یک واکنش شیمیایی مغزی است. پس اگر دیگری هم روح را قبول دارد ، نظر او هم اثر شیمیایی مغز خود اوست. پس چطور شد که اثر واکنش شیمیایی مغز شما شد نظریّه ی علمی ولی اثر واکنش شیمیایی مغز دیگری شد وهم و خیال؟!!! اگر اثر واکنش شیمیایی مغز دیگری وهم است اثر واکنش شیمیایی مغز شما وهم است. بنا بر این ، چنین اشکال کننده ای اساساً باید راه کسب علم را بکلّی ببندد. حتّی در این حالت سخن گفتن از واکنش شیمیایی و وجود انسان و وجود مغز و امثال اینها نیز باطل و بی ارزش خواهد شد. چون وقتی علم من شد نتیجه ی اثر واکنش شیمیایی مغز من ؛ پس چه بسا تمام این علوم و دانسته ها را هم مغز خود من ساخته است. پس این جناب اشکال کننده ، در حقیقت گرفتار سفسطه و سدّ باب علم می شود.
ـ برهان سوم
علم پزشکی و تجربه نشان داده که تمام اجزاء بدن انسان و حتّی مغز او از سی و پنج سالگی رو به زوال و ویرانی و فرسودگی می گذارند ؛ امّا قوای عقلی انسان تا به کهولت نرسیده رو به ترقّی است. بخصوص هر چه انسان از عقل خود بیشتر استفاده کند به همان اندازه قویتر می شود. بنا بر این معلوم می شود که قوّه ی عقلی آدمی مستقرّ در عضوی از اعضاء نیست و الّا همراه با زوال آن تضعیف می شد. پس انسان دارای بُعدی غیر جسمانی نیز هست که عقل از قوای آن می باشد.
ممکن است اشکال شود که: عقل به خاطر اینکه زیاد از آن کارکشیده می شود تقویت می شود. گوییم : دقیقاً همین مطلب گواه است که عقل جسمانی نمی باشد. چون جسم هر چه بیشتر کار کند بیشتر فرسوده می شود. لذا حتّی ورزش نیز قادر نیست جسم را حفظ نماید. بلکه تجربه نشان داده که اکثر افراد طویل العمر ورزشکار نبوده اند و هر چه ورزشها حرفه ای تر و سنگین تر باشند در سنین بالا بیشتر موجب زوال اعضاء می شوند. اینکه امروزه ورزش برای بدنها مفید می باشد به خاطر این است که تغذیه ها نامناسب شده است و ورزش تأثیر بد تغذیه را زائل می کند.
باز ممکن است اشکال شود که: شما وجود عقل غیر مادّی را اثبات نمودید نه وجود نفس را. پاسخ می دهیم که: ما در صدد اثبات جنبه ای غیر مادّی برای انسان هستیم ، حال شما هر اسمی می خواهید بر آن بگذارید. عقل نیز یا خود نفس است یا یکی از قوا و آثار اوست.
باز برخی گفته اند: عقل هم موجودی است مادّی و اثر ترکیبات شیمیایی است. پاسخ می دهیم که: آیا عقل خودش موجود مادّی است یا اثر موجود مادّی است؟ اگر موجود مادّی است از دو حال خارج نمی باشد ، یا جسم فیزیکی است یا انرژی ؛ و هر دوی اینها را می توان با حسّ یا با وسائلی خاصّ آشکار سازی نمود. پس بفرمایید عقل را برای ما بیابید و ترکیباتش را مشخّص کنید! و اگر می گویید که عقل خودش مادّه نیست بلکه اثر امر مادّی است ، می پرسیم: آیا اثر موجود مادّی هم مادّی است یا موجودی است غیر مادّی؟ اگر بگویید: غیر مادّی است ، می گوییم پس نظر ما ثابت شد ؛ و اگر بگویید:مادّی است ، باز می گوییم: در آن صورت یا جسم فیزیکی است یا انرژی ، پس باز هم بفرمایید وجود فیزیکی عقل را برای ما بیابید و ترکیباتش را مشخّص کنید.
البته ممکن است اشکال کننده برای فرار از مساله بگوید: اساساً موجودی به نام عقل وجود ندارد. در پاسخ می گوییم: پس نظریّه ی شما مبنی بر عدم وجود نفس مجرّد ، با چه ابزاری داده شده است؟ اگر مبتنی بر عقل نیست پس یا خیالی است یا وهمی یا ساخته ی مغز شیمیایی شماست ؛ و همه ی اینها در نزد اهل علم بی ارزشند.
ـ برهان چهارم
جسم در زمان واحد و از جهت واحد ، جز یک صورت را قبول نمی کند. مثلاً محال است یک جسم در آنِ واحد هم به شکل اسب باشد هم به شکل انسان. امّا قوّه یِ خیال انسان در آنِ واحد دهها و صدها صورت را می تواند قبول نموده در آنِ واحد تصوّر نماید. ضمناً قوّه خیال با تصوّر چندین صورت متکثّر نمی شود بلکه در عین اینکه خودش یکی است در چندین صورت ظهور می یابد. بنا بر این ، قوّه ی خیال آدمی جسم نیست. پس انسان دارای بُعدی غیر جسمانی است.
ممکن است گفته شود که: یک آیینه یا عکس نیز در آن واحد ، چندین تصویر را در خود نشان می دهد ؛ در حالی که مادّی است. پاسخ می دهیم که: آیینه مرکّب از جهات و اجزاء می باشد و واحد حقیقی نیست. امّا قوّه ی خیال ، حقیقتاً یک موجود است که نه شکل دارد نه رنگ دارد نه اندازه دارد ، نه جهت دارد ، نه ابعاد دارد و نه … . ما یکی بودن قوّه ی خیال خودمان را با علم حضوری درمی یابیم که شکّ بردار نیست.
ـ برهان پنجم
شکّی نیست که ما عالم به اموری غیر مادّی هستیم مثل امور ریاضی و مفاهیم کلّی. پس انسان دارای بُعدی غیر مادّی است که ظرف این علوم غیر مادّی قرار می گیرد. مثلاً ما مفهوم کلّی انسان را ادراک می کنیم که نه مرد است و نه زن ، نه کوتاه قدّ است نه بلند قدّ ، نه پیر است نه جوان و … . چون اگر مفهوم انسان مرد بود پس زنها انسان نمی بودند ؛ اگر پیر بود جوانها انسان نمی شدند و … . امّا چنین انسانی در عالم اجسام موجود نیست و نمی تواند هم موجود شود. پس چنین انسانی در بُعدی غیر مادّی از وجود انسان حضور دارد.
ممکن است گفته شود که: مفاهیم کلّی ، اموری ساختگی هستند و حقیقت ندارند. پاسخ می دهیم که:
اوّلاً آیا حقیقت ندارند یعنی عدم می باشند؟ روشن است که این مفاهیم عدم نیستند ؛ بلکه یقیناً موجودند ، لکن نه در عالم خارج بلکه در عالم ذهن. از طرفی گفتیم که چنین موجودی نمی تواند در عالم خارج موجود شود ؛ مثلاً در عالم مادّه ممکن نیست انسانی نه یک متری باشد نه یک و نیم متری و نه ایکس متری ؛ در حالی که انسان ذهنی چنین است ؛ و الّا قابل انطباق بر تمام انسانها با قدّهای مختلف نمی شد. پس ذهن ما نمی تواند مادّی باشد.
ثانیاً اگر این مفاهیم ساختگی محض هستند و حکایت از واقع نمی کنند ؛ پس بساط علم را باید بکلّی برچید. چون اساس تمام علوم حقیقی بر مفاهیم کلّی است و الّا هیچ قانون کلّی وجود نمی داشت. وقتی در فیزیک گفته می شود: « آب مقطّر در شرائط استاندارد ، در صد درجه سانتیگراد به جوش می آید» آیا منظور آن آب مقطّری است که در آزمایشگاه ، آزمایش شده یا منظور تمام آبهای مقطّر جهان است؟ به عبارت دیگر ، آیا این حکم برای آب مقطّر کلّی اثبات شده است یا برای یک آب مقطّر مشخّص. روشن است که قواعد کلّی علوم برای کلّی موجودات اثبات می شود نه برای فردی خاصّ.
ثالثاً اگر مفهوم کلّی وجود ندارد ، پس اگر منکر وجود نفس ثابت نمود که نفس وجود ندارد ، تنها عدم وجود نفس خودش را اثبات کرده و نمی تواند آن را به تمام انسانها سرایت داده و به صورت کلّی حکم کند که نفس مجرّد موجود نیست.
ـ برهان ششم
جسم انسان و اجزاء بدن او همواره دارای اندازه و ابعاد بوده نامتناهی و بی انتها نیستد ؛ همچنین تعداد ذرّات بدن او اگر چه زیادند ولی معدود می باشند. امّا انسان قادر است بی نهایت و بی انتها را تصوّر نماید. پس این بی نهایت و بی انتها که انسان تصوّر می کند نمی تواند عارض بر کلّ بدن انسان یا اجزاء بدن او شود. پس بُعدی غیر مادّی برای انسان وجود دارد که ظرف چنین تصوّری قرار می گیرد.
ـ برهان هفتم
انسان می تواند بدن خود را به اندازه ی واقعی آن تصوّر نماید. اگر جایگاه این صورت ، جزئی از بدن شخص باشد لازم می آید که کلّ از جزء کوچکتر باشد ؛ که امری است محال. امّا اگر جایگاه آن ، کلّ بدن شخص باشد ، لازم می آید که یک شخص دو شخص باشد. پس اوّلاً خود این صورت ، مادّی نیست و ثانیاً جایگاه آن هم بدن مادّی شخص نمی باشد.
ـ برهان هشتم
انسان می تواند اشیاء بزرگ را تصوّر نماید ؛ مثلاً کوه را با همان ابعاد حقیقی اش تصوّر می کند. حال اگر آن صورت کوه که ما تصوّر کرده ایم ، مادّی باشد و جایگاه آن هم مغز باشد ، لازم می آید که شیء بزرگ در شیء کوچک جا بگیرد که امری است محال.
ممکن است گفته شود که ما کوچک شده ی کوه را تصوّر می کنیم. گوییم پس در این صورت شما کوه را تصوّر نکرده اید بلکه چیز دیگری را به جای آن تصوّر نموده اید ؛ پس چگونه شما با چیزی که حقیقتاً کوه نیست ، کوه را فهمیدید؟ آیا سفسطه غیر از این است. از این گذشته ، شما کوه را با آن تصویر کوچک شده فهمیدید ، خود آن تصویر کوچک شده را با چه چیزی فهمیده اید؟ همچنین شما اگر امور بیرونی را به صورت کوچک شده ی آن می فهمید ، پس از کجا می فهمید که آن شیء خارجی در حقیقت چه اندازه است؟ لازمه ی این امر آن است که شما قبلاً آن شیء خارجی را مستقیماً و در اندازه ی واقعی اش شناخته باشید.
همچنین ممکن است گفته شود که کوه در تلوزیون هم جا می گیرد. گوییم آنچه در تلوزیون مشاهده می شود به اندازه ی کوه حقیقی نیست و اساساً کوه نیست بلکه نقاطی نورانی است. اگر ما کوه روی پرده ی تلوزیون یا سینما و امثال آن را کوه می گوییم مجاز می باشد ؛ حقیقت آن است که آنها عکس کوه هستند نه خود کوه. امّا ذهن ما خود کوه را می یابد نه عکس آن را. اگر گفته شود ذهن ما عکس کوه را می بیند ؛ گفته می شود پس خود کوه چگونه است؟ ما از مقایسه ی کوه و عکس آن که در تلوزیون است ، می فهمیم که این عکس آن است ؛ یعنی آن دو را مقایسه نموده و میفهمیم که این عکس کوه شبیه خود کوه است ؛ ولی در مورد ذهن چنین امکانی نیست. چون ما نمی توانیم از ذهن خودمان کنار کشیده و کوه ذهنی خودمان را با کوه بیرونی مقایسه نماییم. بلی اگر ما می توانستیم بیرون از وجود خودمان بایستیم و یک نگاه بی واسطه به کوه خارجی بیندازیم و یک نگاه دیگر به کوه موجود در ذهنمان ، آنگاه می توانستیم آنها را با یکدیگر مقایسه نموده و متوجّه شباهت یا عدم شباهت آنها بشویم ؛ امّا حقیقت این است که نمی توانیم کوه را مستقیماً از راه غیر ذهن نظاره گر باشیم ؛ پس مقایسه بین ذهن و عین ممکن نیست. پس این سوال باقی است که اگر کوه موجود در ذهن من ، عین کوه خارجی نیست ، در این صورت من از کجا می توانم بفهمم که کوهی وجود دارد یا ندارد؟ پس اگر وجود نفس مجرّد پذیرفته نشود تا محلّ برای کوه تصوّر شده با ابعاد حقیقی باشد ، سفسطه لازم می آید ؛ یعنی در این صورت ما ابداً نمی توانیم یقین کنیم که آیا در عالم واقع کوهی وجود دارد یا ندارد؟
به تعبیر دیگر ، ما وقتی کسی یا چیزی را می بینیم ، صورتی از آن شیء از طریق عدسی چشم ما وارد چشم شده تبدیل به جریان الکتریکی شده به سمت مغز می رود. پس آنچه در مغز ماست صورت خود آن شخص یا شیء نیست بلکه اطّلاعات الکتریکی آن می باشد. پس ما از کجا می توانیم یقین کنیم که آنچه مغز ما می سازد همان چیزی است که در عالم واقع وجود دارد؟ ما برای اینکه به مطابقت این دو یقین داشته باشیم باید در خارج از وجود خود قرار بگیریم و آنگاه یک نگاه به شیء خارجی و نگاه دیگر به صورت ساخته شده در مغز کرده آنها را مقایسه کنیم . امّا چنین کاری برای ما ممکن نیست. پس با انکار وجود نفس عملاً راه هر گونه علم به خارج بسته می شود ؛ و این یعنی سفسطه.
امّا قائلین به وجود نفس به راحتی این مشکل را حلّ نموده می گویند: نفس مجرّد انسان ، صورت مجرّد شیء خارجی را در عالم ملکوت ملاقات نموده با صورت مجرّد خود آن شیء متّحد می گردد که آن را اتّحاد حاسّ و محسوس گویند. لذا علم ما به اشیاء از طریق حواسّ و مغز نیست و کار حواسّ و مغز تنها زمینه ی چنان ارتباطی را در عالم نفوس فراهم می کند تا علم حاصل شود.
براهین دیگری نیز در این باره وجود دارند که مقدّماتی سنگین و تخصّصی دارند ؛ لذا از ذکر آنها پرهیز شد. علّامه حسن زاده آملی ـ این براهین را در کتابی با عنوان « الحجج البالغه علی تجرّد النّفس النّاطقه » گرد آورده اند.
برای مطالعه ی بیشتر ر.ک: کتاب « معاد یا بازگشت بسوی خدا » ، دو جلدی ، استاد محمّد شجاعی ، جلد اوّل ، ص ۱۹۱ ـ ۲۲۰ .