حالا تو نیستی و من اینجا ناراحت از همه، بیکار بیکارم. حتی دوست ندارم به چیزی فکر کنم. نه به خودم و نه حتی دیگر به تو. مثل دیوانه های بیهدف، تا نصف شب، روی پل سیو سه پل قدم می زنم. گاهی وقت ها خسته از همه ی دنیا روی یکی از سکو های پل، می نشینم، به دیوار تکیه می دهم و خوابم می برد. بیدار که می شوم، باز همان تشویش و دلهره ی بی معنی ای که هیچ وقت دست از سرم بر نمی دارد. یک دنیا اضطرابم. مخلوط با یک عالم نگرانی. دوست دارم جایی باشد دور دور دور از همه ی چیز ها و افرادی که دوروبرم هستند. بروم آنجا که خبری از هیچ کس جز غریبه ها نباشد. زندگی میان غریبه ها را دوست دارم. شاید آنجا دلهره ام کم شود، به صفر برسد. غریبه ها خوبند. اول کاری که نمی شناسندت و در ادامه که شناختندت، تازه می شویم دوست. مثل یک تولد دوباره. نیستی که ببینی همه ی بدبختی هام از دوست داشتن چون تویی نشأت می گیرد. هرچه که هست، از محیط بیزارم. از همه چیز متنفرم. حتی اگر میشد یک خانه ی کوچک داشتم که در تنهایی زندگی می کردم، باز هم خوب بود ولی زندگی در میان آشنایانی که گاه از غریبه غریبه‌ترند سخت است. سخت.