درود
مهدی جان واقعا خوش آمدید جمله جالبی برای حضور شما نیست اما این جمله می تواند نهایت احساس ما را نسبت به بازیافتن خودتان و برگشت به زندگی عادی را به شما ابلاغ نماید . به هر حال سخت است تجربه دو زندگی متفاوت اولی با رنگ ها و دومی بدون رنگ ! البته نفهمیدم که مطلق هستی یا خیر ؟ توانائی ات ستودنی است و دوست دارم از تجربیات ارزشمندت در محله بنویسی .
من هم برای اولین بار با نام فارسی از طریق نام کاربری ام وارد شدم و دارم نظر می نویسم .باید راحت باشد و معادله ندارد .
زهره میدان را باز دیدی و یک استقلالی دیدی ، سرود آبی می خوانی ! فک کردی ها شهروز تنها نیست من هم قرمز هستم ها .راستش در باره اینکه به نابینا ها چطور عمل میکردی می خواهم بدانم .؟ من نیز در طول خدمتم یک دانش آموز نابینا داشتم که مدیر به من نگفته بود ! جلسه اول کلاس وقتی دیدم دارد در میان کلاس قدم یمزند بر سرش داد زدم که برو بنشین ؟! و در جلسه دوم وقتی رفتم ببینم چرا سرش را روز میز گذاشته فرد میز جلوئی گفت نابینا است و من از اطاق بیرون رفتم ! چه عرق بدی مرا فراگرفته بود ؟ حالم خراب شده بود و یادم از روز قبل وجلسه قبل می آمد و بناچار از خودم بدم می آمد .مدیر آمد و جویا احوال من شد و معترض شدم که چرا نگفتی که دانش آموز نابینا دارید در کلاس ؟یک ربع بیشتر حالم بد بود و برای حفظ نظم مجبور شدم و خودم را کنترل کردم و به کلاس برگشتم .اما حالا می فهمم که نداشتن امکانات و با خط بریل خواندن چقدر سخت است و او با التماس از من نمره بیست را گرفت ! من همیشه شانزده و هفده می دادم نمره او را و الان می دانم که خواندن از روی کتاب و خط عربی چقدر سخت است ! اما خوشحال هستم که او الان دارای یک پسر هست و زوج نابینا هستند هر چند که تجربه سخت زندگی نافرجام را نیز داشته است و به سر کار موقتی رفته است .بله دوستان
برادر مرده می داند ، درد برادر مردن را .
و شهروز مطمئنا در زمان بینا بودن نابینا را هیچ کسی نمی تواند درک کند .