سلام
امروز تصمیم گرفتم خاطره ای از دوران دانشجوییم تعریف کنم. زمانی که ادبیات انگلیسی می خوندم ترم سوم رو دانشگاه تهران مهمان شدم. این خاطره مربوط به اولین روزهای حضورم تو دانشگاه تهرانه. خوابگاه و دانشکده زبان هر دو امیر آباد بودند و به اندازه پنج دقیقه پیاده روی بینشون فاصله بود. اما پردیس مرکزی دانشگاه که اتاق مخصوص نابینایان اونجا بود خیابان انقلاب بود. من معمولا این مسیرو با تاکسی های خطی انقلاب می رفتم و ازشون می خواستم منو دم در دانشگاه پیاده کنن. یکی از روزایی که سوار تاکسی شدم و  تو افکار خودم بودم از راننده خواستم همین کارو بکنه. اما جوابی نداد. وقتی دوباره حرفمو تکرار کردم سعی کرد جواب بده ولی من جز صدایی نا مفهوم چیزی نشنیدم. این جا بود که متوجه شدم اون راننده ناشنواست. به قدری جا خوردم که نتونستم هیچ عکس العملی نشون بدم. فقط عصام رو باز کردم تا بگم من نمی تونم اشاره هاش رو ببینم. دیگه هر چی فکر کردم چطور منظور هم رو بفهمیم چیزی به ذهنم نرسید. از شانس بد، من تنها مسافر بودم.نمی دونستم چی کار کنم. روز های اول بود و جز خود دانشگاه هم جایی رو تو انقلاب بلد نبودم. اما دیدم چاره ای نیست، آروم نشستم تا هر جا معمولا مسافر هاش رو پیاده می کنه پیاده بشم. من بالاخره به جایی که می خواستم می رسیدم هر چند با درد سر. ارزشش رو نداشت با دیدن قیافه تو هم و دست پاچه ی من چیزی بفهمه و ناراحت بشه. نمی دونم چطور توصیف کنم اما یه حس خاصی داشتم. احساس می کردم اگه این کارو نکنم مشکلش رو به روش میارم و من اصلا اینو نمی خواستم. بعد از دو سه دقیقه دیدم ماشین وایستاد و اون آقا پیاده شد و با یکی دیگه برگشت. مردی که همراهش بود از من پرسید خانم جای خاصی می خواید پیاده شین؟ منم مقصدم رو گفتم. اون هم به راننده منتقل کرد و رفت. ما راه افتادیم. خدای من! اون هم نخواست من به خاطر مشکلم اذیت بشم و جایی که نمی خوام پیاده شم. ما هیچ کدوم حرف هم رو نمی فهمیدیم اما یه حس مشترک داشتیم، حسی که بالا تر از کلمات بود. بعد از پنج شش دقیقه من رو جایی که می خواستم پیاده کرد. کرایه ی اون مسیرو دادم و رفت. حتی نتونستم ازش تشکر کنم. بعد ها فکر کردم یعنی هیچ راهی برای ارتباط ما نبود؟ تنها چیزی که به ذهنم رسید این بود که می تونستم آدرس رو توی موبایلم بنویسم و بهش بدم تا بخونه.
شاید این تجربه خیلی کم برای ما اتفاق بیفته اما دوست داشتم این جا ثبتش کنم چون توی ذهن خودم ثبت شده که برخورد اون روزش با من از خیلی از راننده هایی که باشون سر و کار داشتم بهتر بود. می تونست خیلی راحت حرفی رو که زده بودم نادیده بگیره و کاری رو بکنه که همیشه می کرد.