آروم چشمامو باز کردم.
احساس کردم جام عوض شده.
دست زدم به اطرافم و دیدم که یه تخت دیگه هست با مدلی که با تخت خودم خیلی فرق میکرد.
یه کمی ترسیده بودم.
یعنی من الآن کجام؟
نکنه چیزیم شده منو آوردن بیمارستان!
یه دفه روی دیوار بغل تختم یه کلید زنگ پیدا کردم. دستم میلرزید از ترس.
ولی بالاخره زنگو زدم.
چند ثانیه بعد یه دفه یکی درو باز کرد و اومد تو و گفت: قربان صبحتون به خیر. صبحانه رو داخل تختتون میل میکنید یا تشریف میارید پایین؟
من همینطوری هاج و واج مونده بودم این دیگه کیه؟ چی داره میگه؟
فکر کردم داره سر کارم میذاره گفتم بذار یه کم دستش بندازم.
گفتم: عزیزم من صبحونمو توی تختم میخورم.
خیلی ریلکس پرسید: صبحانه چی میل دارید قربان؟ آب پرتغال و خامه و عسل و مربا و کره و شیر داغ و کیک و هر چیزی که بفرمایید هست.
گفتم بذار ببینم چی کار میکنه. این شد که گفتم: من کله پاچه میخوام.
طرف یه کم مِن مِن کرد گفت: بله قربان. همین الآن براتون آماده میکنم.
یه دفه درو بست و رفت.
منم همینطوری گیج مونده بودم که دقیقً الآن چی به چیه.
با احتیاط توی اتاق راه افتادم.
یه اتاقی بود دقیقً دو برابر اتاق خودم. توش یه پیانوی بزرگ بود با یه تلویزیون ال ای دی بزرگ و یه کمد خیلی بزرگ و کلی لباس توش. یه دکور هم داشت که توش پر بود از دکوری و ادکلن های مختلف. یه دست مبل هم توی اتاق بود. یه گوشه ی اتاق هم یه در بود که باز کردم و رفتم تو و دیدم یه سرویس بهداشتی و یه حمام با یه وان بزرگ اونجاست.
داشتم میگشتم برای خودم که یه دفه در باز شد و دو نفر اومدن با یه چرخ دستی تو اتاق.
با احترام سلام کردن و یکیشون گفت: قربان صبحانه ای که خواسته بودید آمادست. بفرمایید میل کنید.
من بیچاره هم مجبور شدم برم بشینم مثل یه بچه ی خوب کله پاچه بخورم.
یکیشون از اتاق رفت بیرون و اون یکی موند و هی میز صبحانه رو مرتب میکرد و بهم میرسید.
تموم که شد به طرف گفتم میزو جمع کنه و بره بیرون.
اون هم وسایل باقی مونده رو جمع کرد و روی چرخش گذاشت و از اتاق بیرون رفت.
منم تصمیم گرفتم یه دوش درست و حسابی بگیرم. این شد که رفتم توی حمام و شیر آب وان رو باز کردم تا پر بشه. وقتی پر شد رفتم توی وان. یه حالی داد که نگو.
داخل رختکن حموم حوله رو پیدا کردم و پوشیدم و بیرون اومدم.
رفتم سروقت کشوها و کمدها که یه چیزی پیدا کنم بپوشم بالاخره.
خلاصه یه چیزایی پیدا کردم و پوشیدم که یارو خدمتکاره در زد و اومد تو.
گفتم: چی کار داری؟
گفت: شما با اتومبیل خودتون تشریف میبرید شرکت یا با رانندتون میرید؟
گفتم: شرکت؟
گفت: بله.
گفتم: شرکت چی؟
گفت: شرکت خودتون.
گفتم: شرکت خودم چیه؟
گفت: شرکت خودتونه دیگه قربان.
گفتم: بابا باشه. برو الآن حاضر میشم میام. با ماشین خودم هم میرم.
تازه وقتی درو بست و رفت دوزاریم افتاد.
ماشین خودم؟ مگه من رانندگی بلدم آخه؟
خلاصه با تجسس زیاد، لباسها رو پیدا کردم. توی کمد، رنگ هر لباس روش با برچسبهای مخصوص مشخص شده بود و من با استفاده از اونا یه تییییپی زدم که نگووووو. یه ادکلن توووپ هم زدم و از در اتاق بیرون رفتم. حالا من جایی رو نمیشناختم که برم. در همین موقع یه دفه یه خدمتکار اومد و گفت: قربان اجازه بدید راهنماییتون کنم.
گفتم باشه و باهاش راه افتادم.
طرف گفت: قربان عصاتون و موبایل و لپتاپتون رو برداشتید؟
گفتم: نه. یادم رفت.
گفت: اشکال نداره. من الآن براتون میارم.
رفت توی اتاقم و بعدش با یه گوشی برگشت و بهم داد و من هم دیدم یه گوشی خیلی باحال دستمه. گذاشتمش توی جیبم. یه کیف هم دستش بود که ظاهرً کیف لپتاپم بود.
یه سویچ هم داد بهم و گفت: قربان سویچ ماشینتون رو هم یادتون رفته بود بردارید.
خلاصه وارد حیاط شدیم و کمی بعد به یه ماشین رسیدیم.
خدمتکار سویچ رو ازم گرفت و با ریموتش در رو باز کرد و منو به سمت ماشین راهنمایی کرد تا سوار بشم.
من پشت فرمون نشستم و خدمتکار هم کیفمو برام گذاشت روی صندلی کناریم.
بعد سویچ رو بهم داد و پرسید: با بنده امری ندارید؟
من که هنوز گیج بودم گفتم: نه تو برو.
خدمتکار رفت و من مونده بودم باید با این ماشین چی کار کنم.
دیگه دل رو زدم به دریا و استارت زدم. یه دفه یه صدایی گفت: سلام قربان. کجا تشریف میبرید؟
گفتم: تو دیگه کی هستی؟
گفت: من دستیار شما در رانندگی هستم. مسیرتون رو مشخص میکنید؟
گفتم: خب من معمولً این مواقع کجا میرم؟
گفت: میرید شرکت.
گفتم: آفرین. پس بریم شرکت.
یه دفه برگشت گفت: قربان لطفً کمربندتونو ببندید.
کمربندمو بستم و بعدش یه دفه ماشین شروع به حرکت کرد. دیگه داشتم شاخ در میاوردم.
گوشیمو از جیبم بیرون آوردم ببینم چه طوریه. کنارش یه کلید بود که حدس زدم مال قفلش میتونه باشه. کلید رو زدم که یه دفه یه خانمه با صدای انسانی گفت: من در خدمتم.
هول شدم گفتم: خواهش میکنم خدمت از ماست.
گفت: چه طوری میتونم بهتون کمک کنم؟
گفتم: اگه بگی الآن دقیقً من برام چه اتفاقی افتاده بزرگترین کمکو میکنی.
گفت: شما الآن در حال رفتن به سمت شرکتتون هستید.
گفتم: شرکت من؟ چه شرکتی هست این شرکت من؟
گفت: شرکت تولید تجهیزات نابینایان.
گفتم: حالا کارش خوب هست یا نه این شرکته؟
گفت: بله. شما الآن در بیش از سی کشور دنیا مشتری دارید.
گفتم: من مامانمو میخوااااااااام!
گفت: مادرتون رفتن سفر خارج از کشور. وایبرشون هم خاموشه. براشون پی ام فرستادم که هر وقت ببینن باهاتون تماس میگیرن. میخواید با خانمتون صحبت کنید؟
جاااان! خانمم دیگه کیهههه؟
خانمتون همسرتونه.
خب همسرم کجا بود من؟
خب شما مدتی هست که ازدواج کردید.
همینم مونده تو یه تیکه گوشی منو سر کار بذاری. اگه راست میگی بهش زنگ بزن.
یه دفه گفت: همسرتون پشت خط هستن باهاشون صحبت کنید.
یه صدایی از اون طرف خط گفت: الو، سلام عزیزم.
من همینطوری مونده بودم. اونم هی میگفت: الو، الو، شهروز صدامو میشنوی؟ صدام میاد؟
دکمه ی کناری گوشی رو زدم و تماس رو قطع کردم. بعدش گفتم: زود خودت قفل شو که فعلً حوصلتو ندارم. من زنم کجا بود دیوانه.
گوشیه گفت: یعنی میخواید طلاق بگیرید؟
گفتم: آره. اصلً میخوام طلاق بگیرم به جاش تو رو بگیرم خوب شد؟
گفت: بله هرطور که شما صلاح بدونید.
خندم گرفته بود. گفتم حالا دیگه قفل شو تا شب جمعه با گل و شیرینی خدمت برسیم.
گوشیه یه بوقی زد و قفل شد. گذاشتمش توی جیبم و در همین موقع ماشین متوقف شد و گفت: شما به شرکت رسیدید. میتونید پیاده بشید.
در رو باز کردم و کیفم رو برداشتم. عصامو باز کردم که راه بیفتم. یه کم که رفتم، یه دفه یه ویبره زد. بعدشم گفت: پله.
کلی حال کردم. از پله ها رفتم بالا که یه دفه گفت: در.
به یه در رسیدم و در رو باز کردم. یه دفه یکی اومد جلو و گفت: سلام قربان. خوش آمدید.
بهش سلام کردم و گفتم: من یه چای میخوام.
گفت: بله حتمً قربان. شما بفرمایید داخل اتاقتون من براتون میارم.
همین موقع بود که یه خانمی هم اومد و سلام کرد که واسه خودم همینطوری الکی حدس زدم منشی باشه. اومدم یه کم جذبه بگیرم خیر سرم گفتم: سلام. نامه های دیروز رو تایپ کردید؟
گفت: بنده باید تایپ میکردم؟
گفتم: نه پس. میدم رستوران سر کوچه تایپ کنه.
گفت: ببخشید من امروز اومدم اینجا برای عقد قرارداد برای خرید تجهیزات شما برای کشور چین.
خیلی سه شده بود. سریع جمش کردم و گفتم: بله البته. منظورم همون پیشنویس قرارداد بود.
گفت: بله البته اون رو آماده کردم که در جلسه تقدیمتون میکنم.
بسیار خب. پس بفرمایید داخل اتاق تا صحبت کنیم.
از اونجا که نمیدونستم این اتاق کوفتی کجاست، دنبالش راه افتادم و وارد یه اتاق شدیم. منم حدس زدم که رو به رو باید میزم باشه که شانس آوردم درست حدس زدم. رفتم پشت میز و روی صندلی نشستم. یه میز بود که روش کلی خرت و پرت بود. کاغذ، خودکار، تلفن، و هر چیز دیگه ای که رو این میزا معمولً هست.
خانمه گفت: چین هم تجهیزات شما رو تولید میکنه ولی قیمتهای شما خیلی پایینتره. این شد که خواستیم از ایران تجهیزات وارد چین کنیم.
کلی حااال کردم. با خودم گفتم خوبه لا اقل حال این چینیها رو گرفتم. بعدش گفتم: البته ما کیفیت محصولاتمون هم خیلی بالاست و الآن در امریکا و اروپا مشتری داریم.
خانمه گفت: بله کاملً در جریان هستم.
در باز شد و آبدارچی اومد و پذیرایی رو شروع کرد. روی میز من هم یه لیوان چای و بیسکویت توی پیشدستی گذاشت و پرسید: امری ندارید؟
گفتم: نه شما بفرمایید.
رفت و در رو هم بست و خانمه گفت: من قرارداد رو به شما میدم که مطالعه کنید و اگر موافق بودید همکاریمون شروع بشه.
گفتم: بسیار خب. فقط قراردادتون روی کاغذه؟
گفت: بله اینجاست. بفرمایید.
ی دسته کاغذ گذاشت جلوی من. گفتم: خب من اینا رو چه طوری بخونم؟
با خنده گفت: شوخی میکنید؟ شما که متن خوان به این خوبی تولید کردید. تازه خیلی هم جالب در قالب یه خودکار درش آوردید.
با خودم گفتم هرچی هست زیر سر این خودکاره هست که رو میزه. برش داشتم و گرفتمش روی کاغذ. یه دفه شروع کرد به خوندن. اینطوری شد که تونستم قرارداد رو بخونم و دیدم که واقعً یه قرارداد عالی هست. این شد که گفتم: بسیار خب من مشکلی ندارم.
گفت: پس اگر میشه امضاش کنید که کار رو شروع کنیم.
گفتم: بله حتمً. بعدش موندم که چه طوری باید امضا کنم. بعد توی کیفمو گشتم یه مُهر پیدا کردم. بیرونش آوردم و زدمش زیر برگه ی قرارداد. خانمه هم اومد امضا کرد و اینطوری شد که ما بازار چین رو گرفتیم دستمون.
قرار شد بره به مدیر فروش شرکت سفارش اولشونو بده.
از اتاق که بیرون رفت، یه کم فرصت شد که تنها باشم.
وای خدای من. چه اتفاقی افتاده؟ من از صبح تا حالا کجااااام. هرچی فکر کردم چیزی به ذهنم نرسید. از دیشب چیزی یادم نمیومد.
لپتاپ رو از کیفش بیرون آوردم و روشن کردم. یه صدای انسانی خیلی خوب شروع کرد به حرف زدن. رفتم توی گوشکن دیدم کلی تغییر کرده. کلی آموزشهای عجیب غریب داره. آموزش کار با عصای گویا، آموزش رفت و آمد در شهر و گذشتن از خیابون، کلی آموزش عجیب غریب دیگه. سرعت سایت هم کلی رفته بود بالا و هنوز اینتر نزده صفحه باز میشد.
چندتا امضا و از این کارها تا ظهر انجام دادم و ظهر یه دفه آبدارچی اومد و گفت: ناهار چی میل دارید قربان؟
گفتم: یه شیشلیگ میخوام.
گفت: بله قربان.
رفت و چند دقیقه بعد با سینی غذا و مخلفاتش برگشت.
ناهار رو خوردم و بعدش خواستم یه چرخی بیرون بزنم.
گفتم بذار ببینم این آموزشهایی که توی گوشکن بود واقعی هستن یا سر کاری؟ با عصا از شرکت بیرون اومدم و رفتم توی خیابون. پیاده روی خیابون کاملً برجسته بود و هیچ مانعی سر راهم نبود. سر هر خیابون که میرسیدم با علامت خاص مشخص میکرد.
یه جا هم با دست کشیدن روی دیوار فهمیدم که خیابونها تابلوی بریل دارن. توی راه هم چند نفر کمک خواستن که یه پولی بهشون دادم که کلی خوشحال شدن. سر یه چهارراه هم دیدم که روی چراغ راهنماش یه کلید بود. کلید رو زدم و همه ی ماشینا وایستادن و من راحت رد شدم. یه حالی میداد که نگو خخخ. تازه یه جا خواستم پول از عابربانک بگیرم که دیدم دستگاهش نوشته های بریل داره و مثل برجسته نگار همه چیزو زیرش مینوشت. پول رو که گرفتم، کارت رو بیرون آوردم و پولها رو خواستم مرتب کنم که دیدم علامت دارن. جنس پولها فرق میکرد. احساس کردم حالت پلاستیک مانند دارن. گوشه ی پولها هم یه اَشکال عجیب غریب بود و یه نوشته ی بریل که من فهمیدم این پول الآن چه قدریه. دیگه داشتم واقعً هنگ میکردم. یا در زمان سفر کرده بودم، یا اومده بودم یه کشور دیگه یادم نمیومد. به شرکت برگشتم و رفتم توی اتاقم.
اتفاق خاصی نمیفتاد. فقط منشی هی میومد یه چیزایی میگفت و میخواست یه چیزایی امضا کنم و منم امضا میکردم.
همون اول صبح هم بهش گفته بودم که هیچ تلفنی رو وصل نکنه.
یه بار هم یه خبرنگار اومد تو و در کمال شگفتی من، باهام به عنوان موفقترین کارآفرین برای نابینایان و معلولین یه مصاحبه کرد که همینطوری یه سری چیز میز تحویلش دادم رفت. چون اصلً نمیدونستم چی به چی هست. فقط فهمیدم که یه چند هزار تایی نابینا و معلول رو گذاشتم سر کار. چیز یعنی براشون کار درست کردم.
ساعت چهار شد و من حدس زدم که باید ساعت کاری شرکت تموم شده باشه.
از اتاق بیرون رفتم و با منشی و آبدارچی خداحافظی کردم و رفتم سمت ماشین. درو باز کردم و سوار شدم و به خونه رفتم.
توی پارکینگ خونه از ماشین پیاده شدم که یه خدمتکار اومد و راهنماییم کرد که برم تو خونه. وارد خونه که شدم یه دفه یه خانمی برگشت گفت: سلام عزیزم. خوش اومدی؟
در حالی که هنگ از سر و صورتم میبارید سلام کردم و گفتم: ببخشید شما؟
بلند خندید و گفت: دیوونه تو امروز چت شده؟ صبح که زنگ میزنی حرف نمیزنی، الآن هم اینطوری شدی. یعنی چی ببخشید شما. یعنی منو نمیشناسی؟
دیدم دارم گند میزنم. ظاهرً طرف زنمه. گفتم: نه بابا. خواستم یه کم بخندیم. حالت چه طوره؟
گفت: خوبم. زود باش برو حاضر شو که باید بریم.
کجا بریم؟
یادت رفته؟ امشب قراره با گوشکنیها بریم باغمون دیگه!
گوشکنیهاااااا! بااااغ!
آره دیگه. خودت دعوتشون کردی. راستی امیر و بووووق و مجتبی و بوووق زودتر میان میمونن پشت در. زود باش برو حاضر شو. اصلً بیا بریم خودم برات لباس انتخاب میکنم.
دستمو گرفت و کشید سمت اتاق و رفتیم سر کمد و یه سری لباس بهم داد و گفت: اینا رو بپوش بیا. من منتظرم.
هم داشت خوش میگذشت، هم نگران بودم، هم ترسیده بودم. در کل حالم معلوم نبود.
لباسهامو پوشیدم و رفتم پایین. جالب بود که اسم زنم رو هم هنوز نمیدونستم. فقط صداش خیلی خیلی آشنا میزد. خلاصه با هم بیرون اومدیم و سوار ماشین شدیم.
به ماشین گفتم برو سمت باغ. اونم راه افتاد. توی راه در جریان حرف زدن با بوووووق که دیگه با هزااار ترفند تونستم اسمشو کشف کنم، متوجه شدم که بنده یه ویلا توی کیش، یکی توی خزر شهر، یه باغ توی لواسان و یه حساب بانکی درست درمون دارم و کلی خدم و حشم که دارن برام کار میکنن.
ما هم یه چند ماهی بود ازدواج کرده بودیم.
رسیدیم توی باغ و کمی بعد از ما هم بچه ها یکی پس از دیگری میومدن.
همه هم بودن خداییش.
خلاصه اون شب همه دور هم بودیم و میگفتیم و میخندیدیم.
شبش هم قرار شد اونجا بمونیم.
موقع خواب که شد، همه رفتن بخوابن. انقدر اتاق داشت این باغ که همه برای خودشون یه اتاق پیدا کردن و رفتن که بخوابن. اونهایی هم که خانواده بودن هم رفتن توی اتاقهاشون.
منم همینطوری مونده بودم که یه دفه بوووق اومد گفت: تو نمیایی بریم بخوابیم عزیزم؟
گفتم: چرا چرا. بریم.
رفتیم سمت یه اتاق و وارد شدیم. درو بستیم و من احساس کردم که داره کار به جای باریک میکشه.
اومد سمت من و دستمو آروم گرفت.
در همین حال و هوا داشتیم پیش میرفتیم به سمت تخت که یه دفه یه صدایی اومد.
شهروز تو نمیخوای بیدار شی؟ ظهر شده!
گفتم: تو چه طوری اومدی تو؟
گفت: چی میگی؟ پاشو تلفن کارت داره. اشکانه میگه برای رادیو باهات کار داره.
تازه به خودم اومدم و دیدم که توی تختم، توی خونمونم. این هم مامانمه که داره سرم غر میزنه.
این شد که دودستی توی سر خودم کوبیدم که همش رو خواب دیده بودم.
در حالت ابتلا به افسردگی حاد گوشی رو برداشتم و شروع به صحبت با اشکان کردم.