ضمن درود فراوان و عرض ادب! به دنیای خاطرات من خوش آمدید، کودکی هشت ساله بودم که در یک خانواده ی چهار نفره زندگی میکردم، پدرم کارگر پمپ بنزین و مادرم قالی میبافت، من همیشه با آرزوی داشتن یک دوچرخه خود را سرگرم میکردم، پدرم دوچرخه ی بزرگی داشت، روزی وقتی پدر از سر کار به خانه آمد دوچرخه ی کوچکی را از ترک دوچرخه اش پایین گذاشت و مرا خوشحال کرد، پدر میگفت این دوچرخه را به ششصد ریال خریده است، دوچرخه ای که نه زنجیر نه ترمز نه ترک نه میله ای که از جلو زین تا زیر فرمون است هیچ کدام را نداشت، مدتی بچه های محله فرمون دوچرخه ی مرا با طناب به ترک دوچرخه ی خود میبستند و مرا بکسل میکردند، بالاخره روزی پدر دلش به رحم آمد و دوچرخه را پیش تعمیرکار برد و فقط یک زنجیر روی آن انداخت و پسر همسایه که سه سال از من بزرگ تر بود به من آموزش دوچرخه سواری داد، من اجازه نداشتم با دوچرخه به مدرسه بروم، از خانه ی ما تا مدرسه پیاده ده دقیقه راه بود، کلاس سوم بودم که پدرم نصف زمین کشاورزی پدرش که سهم ارباب بود را خرید و یک موتور هم خرید و به روستا رفت، کلاس چهارم بودم که متوجه شدیم من هم مانند خواهرم کم بینا هستم، کم کم دوچرخه خراب و پنچر شد و کسی نبود که پول تعمیرش را بدهد یا تعمیرش کند، یکی از آرزو های کودکی من شرکت در مسابقات دوچرخه سواری بود که با مشکل بینایی بر باد رفت، روزی از روزها متوجه شدم که مادرم برای مخارج زندگی دوچرخه ام را به پسر خواهرش که دو پسر کوچک تر از من داشت فروخته است،پدر که پمپ بنزین را ترک کرده بود و به روستا رفته بود همیشه یک روز مانده به آخرین امتحان ثلث سوم به شهر می آمد و فردا که من و خواهرم از مدرسه برمیگشتیم و خوشحال بودیم که تعطیلات شروع شده را با مادرم به روستا میبرد تا در کار کشاورزی و چراندن گوسفندان بهش کمک کنیم و سی و یک شهریور به شهر برمیگشتیم تا دوباره به مدرسه برویم، کلاس پنجم بودیم که چشمانمان ضعیفتر شد، روزی مدیر مدرسه مرا برای درمان به اتفاق مستخدم پیش چشم پزشک فرستاد و بدون نتیجه بود، تا روزی مادرم به مدرسه احضار شد و مدیر فهمید که من تنها نیستم و خواهرم مشکلش بیشتر از من است، بالاخره درمان چشمان ما به نتیجه نرسید و موقع امتحان نهایی برای خواهرم منشی گذاشتند ولی چون من شیطون بودم برایشان اهمیت نداشت و من تجدید شدم و خواهرم قبول شد و طبق معمول به روستا رفتیم، شهریور برای امتحانات مرا به شهر فرستادند و بالاخره مردود شدم و ترک تحصیل کردم و در روستا ماندم، پدرم دوچرخه ی بزرگش را به روستا برده بود و خراب شده و رکابش شکسته بود، فامیل و اطرافیان مرا نصیحت میکردند که اگر درس بخوانی و مدرک پنجمت را بگیری وقتی بزرگ شدی به دردت میخوره، بالاخره پس از یک سال ترک تحصیل به شرطی رفتم مدرسه که پدرم دوچرخه اش را به من بدهد، پدر موافقت کرد و من همراه با دوچرخه به شهر آمدم و به کلاس پنجم رفتم، بیشتر صبح ها در راه مدرسه جلوی ماشین معلم ویراژ میدادم و او را اذیت میکردم، خلاصه دوستان عزیز-این شیطنتها باعث میشد که معلم به من کمتر اهمیت بدهد، روزی آقای سالدر گر پدرم را خواست، یه روز که پدرم به شهر آمده بود مجبورش کردم به مدرسه بیاید و با معلم نافرمان من صحبت کند، آمدن پدر به کلاس من باعث شد که وضعیت بدتر شود و دوباره من مردود شدم، حالا این دوچرخه ی پدر که مال من شده بود چه بلاهایی نازل میکرد؟! من شاگرد پسر خاله ام بودم که مغازه ی شیرینی پزی و شیرینی فروشی داشت، خوب دوستان برای اینکه زیادی خسته نشید صحبت را کوتاه میکنم و در آینده باز از اتفاقات دوچرخه و کودکیم براتون پر چونگی میکنم! با تشکر فراوان از مدیر و معاونینش!