خودت میدونی فقط شاید بقیه ندونند. چند ماهی نه. چند سالی میشه همو میشناسیم. شاید بگم دو سه سال. چه حالی میده حال کردن با آدم باحالی مث تو. کاش وبم مث قدیم ی وب کوچکولو بود تا میشد توش هر کاری میخواستیم میکردیم! کاش بازدید‌کننده های روزش دو نفر بود. خودم و خودت. حالا که فعلا نه میشه کاری کرد و نه میشه درست نوشت. حالا که فعلا من موندم و ی دنیا سرگردونی از اینکه چطور حرفهامو، کارامو، حس‌مو به کلماتی کاملا پاستوریزه تبدیل کنم!

طوری نیست. حالا که صحبت کردن از لحظات خاص و خصوصی منو تو اینجا محدود شده، حالا که چهارتا مریض روانی داریم که روز به روز، اینجا رو گزارش می کنند، حالا که پدر و مادر ها چهار چشمی حواس‌شون به سایت هست که خدایی ناکرده بچه‌شون از پاستوریزگی در نیاد، منم پاستوریزه باهات حال میکنم. خیلی خوشحال و پاستوریزه میگیرمت توی بغلم و دست رو موهای صافت میکشم و میگم دوستت دارم. با وجود اشتیاق وصف‌ناشدنی ای که بهت دارم ولی اصن بوست نمیکنم. اگه بوست کنم و بعدم بخوام اینجا بنویسم، هم من پاستوریزه بودنم رو از دست میدم، هم تو و هم سایت. بذار شر نشه، از من نخواه. مگه نمیبینی همه دارن نگامون میکنن؟ خوب چیکار کنم این روزا دیگه جا ندارم مجبوریم دم در خونه روی سکو توی کوچه بشینیم و حال کنیم. کاملا سالم، کاملا پاستوریزه! چقدر دست‌هات یخند. درست مث صدای لطیف و آرومت که آدمو آروم میکنه. خیلی آروم. اونقدر آروم که آدم حس میکنه وقتی تو حرف میزنی داره خواب میبینه.

چطور میشه باشی و ازت لذت نبرم؟! نمیشه. حتی با روش های پاستوریزه هم که شده ازت لذت می‌برم. تو هم اگه خواستی میتونی ببری، به شرطی که پاستوریزه باشه. مثلا منو نگاه کن! ببین چطور دست میکشم روی گونه های نازت که سرخی‌شون با سر انگشت‌هام بازی می‌کنند. ببین چطور پیرهنت رو مث دیوونه ها کاملا پاستوریزه بو میکشم و دماغمو همچین فشار میدم به پیرهنت که بتونم عطر تنت رو از لای تار و پود های اون پارچه ی مزاحم و لعنتی بکشم بیرون! میگم، راستی، بو کردن پیرهن که جزو عاشقانه های ممنوع نیست که!؟ هست؟ نکنه بو کردن پیرهنت متلک‌پرانی به همراه داشته باشه که اصلا حوصله‌شو ندارم.

بسه. اینقدر انگشت‌هات رو با بوته های خار صورتم شکنجه نکن. رانندگی روی صورتم خطرناکه. میترسم توی دست‌انداز‌هاش زیرو بند انگشتات خراب بشه! مگه نمیبینی امروز از همه چی خسته بودم و ریشامو نزدم؟ خوب پوستت شاید مث پوست من نباشه. شاید نازک و به قول امروزیها سوسول باشه! بیخیال. بیا ی جور دیگه از هم لذت ببریم. مثلا واسه هم حرف‌های خوب خوب بزنیم. نظرت چیه؟ خوبه؟! اینطوری کاملا از قبل هم پاستوریزه‌تر میشیم. مثلا هی من بهت تکراری بگم دوستت دارم و تو همین حرفها رو بهم برگردونی. دقیقا مث ی آیینه ی شفاف، که هیچ جای دنیا با میلیارد دلار هم نمیتونند عین‌شو بسازند. ی آیینه ی خوشگل که فقط من دارم و دیگه هیشکی!

حس میکنم اصن توی بغلم هم نباید باشی. می‌ترسم درجه ی پاستوریزگی ما عقربه‌ش بکنه یا بشکنه. ی شین کمو زیاد فرقی که نمیکنه. اگه قرار باشه خراب بشه و ما رو خراب کنه که کاری نداره! کار ی ثانیهست.

بیا از اون حرف های خوب خوب بزنیم. مثلا اینکه من تا حالا آدمی به باحالی و خوش‌خندگی و خلاقی تو ندیدم. اینکه من دوس دارم بیشتر باهات خودمونی باشم ولی سختمه و ازت خجالت میکشم. یا این حرفهای قشنگی که گاهی دلت میخواد به من بگی و نمیگی. بذار خودم حدس‌شون بزنم. اینکه تو دوس داری با صدای بلند به من بگی عاشقمی ولی روت نمیشه. اینکه دوس داری میشد هم دیگه رو ببینیم، زیاد ببینیم و همیشه پیش هم باشیم. اینکه تو هم مث منی و اطرافیانت زیاد بهت حال نمیدند. اینکه ای کاش میشد ی شهری، شهرکی مخصوص امثال منو تو بود. اون وقت میتونستیم تا ظرفیت داریم و تا جا داریم حال کنیم. پاستوریزه یا غیر پاستوریزه‌شم دیگه فرقی نمیکرد. ی شهری که واسه خودمون ی خونه توش داشتیم که واقعا چهار‌دیواری اختیاری بود. نه مث اینجا که تا آب میخوری از پونصد جنبه ی سیاسی و اجتماعی و فرهنگی و مذهبی و هنری و مازوخیستی بررسی میکنند ببینند دقیقا آب خوردنت به چه شکلی بوده و اشاره به کودوم عمل زشت غیر پاستوریزه داشته یا قطرات آب ته لیوانت شکل چه نمادی از شیطان‌پرستی هستش. نه مث اینجا. مث اون‌جایی که ما تا سرحد نهایت، آزادیم. ولی میدونی چیه؟ حیف و صد حیف. آخه اون‌جایی که ما توش آزادیم اصن نیست. وجود نداره مگر توی رویا‌ها‌مون. اینجا همه فضولند و کاری نمیتونیم کنیم. بلند شو بریم. تا هزار‌تا حرف واسه ما در نیاوردند از توی بغلم پاشو. همون بهتر که حتی پاستوریزه هم حال نکنیم. شاید از راه دور و توی رویا بهتر باشه!