سلااام بر تک تک دوستان هم محله ای عزیز و گرامی ….
سال نوی همگی مبارک و خجسته باشه و ان شا الله که امسال برای تک تک شما‌ها و من و کل جامعه معلولین و خانواده های اونها و ماها، سالی باشه سرشار از پیروزی، موفقیت، سربلندی و بهروزی …
خب جونم براتون بگه که ما رفتیم کربلا-نجف-کاظمین و برگشتیم ….
جای تک تک تون خالی …. جدی بهترین و عالی‌ترین سفری بود که تا حالا رفته بودم ….
سال تحویل رو که رو به روی حرم امام حسین علیه السلام بودیم و نمی‌دونید چه حال و هوایی داشت …
خب می‌خواستم خاطره سفرم رو بنویسم که نوشتم هم ولی با توجه به این‌که اون چیز‌هایی که من نوشتم یه مقدار با خط مشی محله ناسازگار که نه ولی خارج از اون هست و یه چندتایی از دوستان بهم گفته بودند بعدی که برگشتی خاطراتت رو بنویس و من هم که اصلاً نمی‌تونم به دوستان بگم “نه” یعنی خخخخ و از طرفی هم که عااشق نوشتن و خاطره نوشتنم …..
با خودم گفتم یه طوری میانه رفتار کنیم ….
حالا یعنی چه جوری آیاش رو خودم بهتون می‌گم … یه کم صبر کنید ….؟!…..
اینجا یه خلاصه کوتااهی یعنی خییلی کوتاهی می‌نویسم از نکات نابینایی که اونجا باهاش برخورد داشتم و بعد هم آدرس وبلاگ خودم رو که خاطراتم رو اونجا در هشت قسمت نوشتم می‌ذارم که هر کی خواست کاملتر بخونه بره اونجا …. هرکی هم که نخواست خب مختاره دیگه نیاد اونجا ….
البته این به شرط و شروطی هست که شما ها هم دست به قلم و کیبورد بشید و خاطراتتون رو بنویسید و بذارید ما ها هم در تفریحات و زیارات و شادیها و غم هاتون شریک بشیم ….
خب باشه چرا می زنید …. می‌رم سر اصل مطلب ….
ما بیست و پنجم اسفند93 به سمت عراق حرکت کردیم و صبح دوشنبه 10 فروردین94 اصفهان و در منزل بودیم ….
من که هرجایی که می‌خواستم برم البته به غیر از یکی دو بار که فراموشم شد عصام رو همراه می‌بردم، البته جایی پیش نیومد که ازش به صورت عملی استفاده کنم … ولی در کل که این عصای سفید ما هم ماجراهایی داشت از مدل غفلت و نادانی و معطلی و غیره و ذالک ….
خب من که توی عراق اعم از کربلا، نجف، کاظمین یه آدم نابینای عصا به دست یا کتاب بریل به دست با هر ملیت ممکنه ای ندیدم ….
خود من هم که عصا توی کیفم بود توی صف تفتیش عراقی‌ها و به قول ما اصفهانی‌ها توی صف “بِکاوی” کلی معطل عصام میشدم، اصولاً خانم‌های مفتش در مورد عصای سفید من مشکوک و ناآگاه بودند و برخورد‌هاشون خیلی جالب و گاهی خنده دار بود، مثلاً یه بار یکی از خانمها که بعد از باز کردن عصا بهش حالی کردیم که بله این عصا هست و سفید هست و من نابینا هستم و نمی‌بینم رفت دوستش که مژگان خانم نامی بود رو صدا زد و عصا رو به اون هم نشون داد که کلی خندیدیم ….
البته یه بار هم یکی از خانم‌های مفتش بعد از مشاهده ی عصا و کتاب بریل من خیلی محترمانه با من برخورد کردند و به راحتی گذاشتند که رد بشم و آخرش هم بهم تقبل الله گفتند که اون هم جالب بود ….
من همیشه وقتی سفر‌های زیارتی می‌رم کتاب های دعای بریلم رو دنبالم می‌برم … یعنی خب خیلی سختم هست فقط با گوش دادن تمرکز بگیرم و ….
توی کربلا هم مردم دست از سر من بر نداشته بودند، نگاه به من و کتابم و گاهی زمزمه ها و حرفهایی که این نابیناست و ….
البته گاهی از این موقعیت یه کم حس نمی‌دونم یه حس خاصی بهم دست می‌داد ولی خیلی وقت‌هاش که به روی خودم نمی‌آوردم و می‌رفتم تو حال و هوای کتابم و دعا و زیارتم و لمسیدن و ….
خب گاهی هم دلت می‌خواست بدون جلب توجه برای خودت بری تو حس و حال که در این موارد دیگه از کتاب‌هام صرف نظر می‌کردم شکلک از مدل کتاب خوندن زیر چادر هم خوشم نمیاد …..
راستی توی موزه ای که در حرم امام حسین علیه السلام هست یه نسخه قرآن بریل هم بود که متوجه نشدم مربوط به چه زمانی هست ولی وجودش اونجا برام جالب انگیز ناک بود، توی موزه هم همه چیز داخل ویترین بود و غیر قابل لمس به جز یه کوره قدیمی که شبیه یه فنجون بدون دسته بزرگ بود، ضریح سابق امام حسین “ع” و سه تا شمع دون نقره که در سه اندازه کوچیک متوسط و بزرگ بود ….
راستی وقتی رفته بودیم موزه ی امام حسین “ع” رو ببینیم من با مامانم بودم، مامانم تا اونجایی که می‌تونستند برای من توضیح می‌دادند که داخل ویترین‌ها چه چیز‌هایی قرار داره و اگر متن توضیحی فارسیی بود برام می‌خوندند که اونجا یه دختر‌خانم گل گلابی به اسم فاطمه که کلاس فکر کنم هفتم بود اومدند و برای ما اشیای موجود در موزه رو توضیح دادند و کلاً که خیلی ناز بود فاطمه و خانم ….
کفش داری های حرم امام حسین و مکان های زیارتی اطرافش یه کم جالب انگیز ناک بود، این طوری که وقتی شلوغ بود به جای این‌که به شما یه شماره کفش داری بده که وقتی برگشتی شماره رو بدی و کفشت رو تحویل بگیری، سبدی عمل می‌کرد یعنی یه تعداد کفش رو داخل یه سبد می‌ریخت و به شما فقط شماره سبد مربوطه رو اعلام می‌کرد و وقتی بر‌می‌گشتی می‌باید به اون کفش داری مراجعه می‌کردی و شماره سبد رو به آقای کفش دار می‌گفتی و بعد اوشون اون سبد رو میذاشتند جلوی شما و شما کفشتون رو از داخلش پیدا می‌کردید ….
خب این برای من و فکر کنم ما که مشکل بینایی داریم یه کم سخته ….
ولی توی نجف و کاظمین یه تعداد زیاد کمد قفل و دربدار گذاشته بودند که تو می‌تونستی کفشت رو داخل اون‌ها بذاری و بعد درش رو قفل کنی و کلیدش رو همراهت ببری و بعد که برگشتی بر اساس شماره کمد و کلید کفشت رو برداری و کلید رو روی در یادتون باشه بذارید باشه و دنبالتون نبرید ها ….
راستی پله های ایوون امام حسین علیه السلام یه طورایی مناسب سازی شده بود، حدود دو سانتی آخر پله یه خط برجسته ای بود و بعد می‌رفت پایین به سمت پله بعدی و می‌تونستی با کف پات این برجستگی رو لمس کنی که به نظرم خیلی جالب بود ….
خب دیگه نکته نابینایی الآن یادم نمیاد …. اگه خواستید بقیه ی ماجرا رو در

Lanternmoon92.blogfa.com

بخونید …..
همیشه شاد همیشه سربلند و همیشه موفق باشید …